Τι κρύβει το ταξίδι του Σαμαρά στην Αμερική

Κατ’ αρχάς ξεκαθαρίστηκε ότι δεν θα πάει μαζί με τον πρωθυπουργό και ο αντιπρόεδρος, που αν συνέβαινε θα ήταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα έμπαινε στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου ο κ. Βενιζέλος.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Γιατί καθυστέρησε έναν ολόκληρο χρόνο η πρόσκληση του έλληνα πρωθυπουργού, μιας χώρας φίλης και πιστού συμμάχου των ΗΠΑ, πέραν των στενών δεσμών που υπάρχουν με την ελληνική ομογένεια, της οποίας επιφανή μέλη της έχουν ανοικτή γραμμή με τον εκάστοτε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, είτε είναι ρεπουμπλικάνος είτε δημοκρατικός. Ποιος ήταν ο λόγος αυτού του εμπάργκο;

Συγκλίνουσες πληροφορίες συμφωνούν ότι η Ουάσινγκτον είχε ενοχληθεί με τις επιλογές της Αθήνας και συγκεκριμένα με το δέσιμο στο γερμανικό άρμα και τις ιδιαίτερες σχέσεις με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Ένας επίσης λόγος εξίσου σημαντικός για τα αμερικάνικα συμφέροντα και τα στρατηγικά, γεωπολιτικά και ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ για την Ευρώπη και την καυτή γειτονιά μας ήταν και οι διαφαινόμενες προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης να ανοίξει δρόμο στη Ρωσία για την ενεργειακή διείσδυσή της στην Ευρώπη -και αυτό ενοχλούσε από τη στιγμή που η Ευρώπη θα εξαρτάτο σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά από ρωσικές εταιρείες, όπως η Gazprom.

Διπλωματικοί και πολιτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή που προσκλήθηκε ο πρωθυπουργός στην Ουάσινγκτον. Μόλις κατέστη βέβαιο ότι η ΔΕΠΑ και η ΔΕΣΦΑ δεν θα περάσουν σε ρωσικά χέρια. Ωμή παρέμβαση δεν υπήρξε, να διαμηνύσει δηλαδή ευθέως προς την ελληνική κυβέρνηση ότι οι δυο αυτές εταιρείες δεν πρέπει να δοθούν σε ρωσικές εταιρείες, την Gazprom και τη Sintez εν προκειμένω, όπως επί μήνες άφηνε να εννοηθεί το Μαξίμου -τρεις φορές ήρθε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στην Αθήνα και συναντήθηκε με τον Σαμαρά- προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η ΔΕΠΑ και η ΔΕΣΦΑ θα δοθούν σε όποιον δώσει τα περισσότερα, ξεχνώντας ότι σε τέτοιας στρατηγικής σπουδαιότητας θέματα η τιμή έρχεται δεύτερη… Η αμερικανή στάση αποκρυπτογραφήθηκε σωστά, με καθυστέρηση όμως και αφού είχαν συσσωρευτεί σύννεφα, γι’ αυτό και η πρόσκληση δεν ερχόταν… Και τελικά ήρθε μόλις η Αθήνα συμμορφώθηκε προς τις υποδείξεις -κάποιοι φθάνουν στο σημείο να λένε ότι… νουθετήθηκε η κυβέρνηση…- με την Gazprom και τη Sintez να αποσύρονται από την διεκδίκηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ, η οποία πέρασε σε αζέρικη εταιρεία, που ελέγχεται από τους Αμερικάνους. Και το πακέτο του αποκλεισμού της Ρωσίας από το ευρωπαϊκό γήπεδο ολοκληρώθηκε με την επιλογή του αγωγού ΤΑΡ, ο οποίος θα τροφοδοτείται από αζέρικο αέριο.

Έχει επίσης τη σημασία του για τα παιγνίδια που παίζονται και ποιος είναι με ποιον, ότι η κοινοπραξία του ΤΑΡ συνεχάρη δημόσια τον Δημήτρη Αβραμόπουλο για τη στήριξη της επιλογής του ΤΑΡ, ενώ δεν ειπώθηκε λέξη για τον πρωθυπουργό.

Πέρα όμως από τα ενεργειακά οι Αμερικάνοι ήταν θυμωμένοι με τον Σαμαρά γιατί είχε καταψηφίσει το 2010 το αρχικό Μνημόνιο, που εξυπηρετούσε τα σχέδια τους και την εκτέλεση του… έργου είχε αναλάβει ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου…

Το ερώτημα που κυριαρχεί, από τη στιγμή που έγιναν οι… διευθετήσεις κατά τις βουλές των ΗΠΑ, είναι το πού θα περιστραφεί η συζήτηση των δυο ηγετών. Πρεσβευτές, που είχαν θητεύσει στην πρεσβεία μας της Ουάσινγκτον, εκτιμούν ότι ο Ομπάμα θα θελήσει να βολιδοσκοπήσει πόσο βαθύ είναι το δέσιμο του έλληνα πρωθυπουργού με τη Μέρκελ και αν διαβλέπει περίπτωση κάποιας μεταβολής της σημερινής οικονομικής πολιτικής που ασκείται στην Ευρώπη.

Σίγουρα ο αμερικανός πρόεδρος θα συστήσει να πέσουν οι τόνοι με την Τουρκία και στο Κυπριακό και να υπάρξει συμφωνία για κοινή εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε όλη την περιοχή χωρίς διενέξεις για την οριοθέτηση των ΑΟΖ. Το θέμα βέβαια είναι ποιες είναι οι δικές μας θέσεις και μέχρι ποιου σημείου μπορεί ο πρωθυπουργός να υποχωρήσει, αλλά και τι θα ζητήσει ο Σαμαράς από Ομπάμα.

Να σημειωθεί ότι ο αμερικάνος πρόεδρος πέντε ώρες μετά τη συνάντηση με τον έλληνα πρωθυπουργό αναχωρεί για διακοπές…