Προέχει η πολιτική σταθερότητα
Η απαραίτητη προϋπόθεση για να βγει η χώρα από την κρίση είναι η πολιτική σταθερότητα –κι αυτή τη διασφαλίζει η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Γιʼ αυτό και ύψιστο καθήκον των βουλευτών που συγκροτούν τη συμπολίτευση είναι να υποτάσσουν τις θεμιτές επιμέρους απόψεις τους ή διαφοροποιήσεις τους στο ύψιστο καθήκον της πολιτικής σταθερότητας. Συμπεριφορές βουλευτών της συμπολίτευσης, που στο όνομα της επιμέρους διαφορετικής άποψής τους αμφισβητούν εμμέσως ή αμέσως την πολιτική σταθερότητα είναι στην κυριολεξία ανεύθυνες, καθότι διαμορφώνουν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αστάθειας και αβεβαιότητας που πλήττει ευθέως την προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση.
Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που έχει γίνει καταφανέστατο ότι η ετερόκλητη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση αδυνατεί να διατυπώσει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, είναι τουλάχιστον τυχοδιωκτική ενέργεια η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Επίσης πολιτικά γελοίο είναι και το παρασκηνιακό σενάριο που λέει ότι η παρούσα Βουλή έχει τη δυνατότητα να συγκροτήσει νέα κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας (με συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ) και με πρωθυπουργό έναν άλλο πολιτικό παράγοντα –όχι τον Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται στην κυριολεξία για σενάριο παράνοιας καθότι για να συγκροτηθεί (αν συγκροτηθεί) κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα αναδείξει έναν νέο πρωθυπουργό, απαιτείται ικανό χρονικό διάστημα, που θα είναι διάστημα πλήρους πολιτικής αστάθειας και πισωγυρίσματος της χώρας σε κατάσταση ασύντακτης χρεοκοπίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελληνική οικονομία…
• Δυστυχώς για τη χώρα υπάρχουν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις με επιλεκτική μνήμη που επιδιώκουν την προσπάθεια επειδή λησμονούν ότι η Ελλάδα επί της ουσίας χρεοκόπησε κι απέφυγε την καταστροφή, λόγω της δανειακής σύμβασης των 249 δισ. ευρώ –κι επειδή έχουν επιλεκτική μνήμη επικαλούνται μόνο τα δεινά των Μνημονίων και ξεχνούν τα 249 δισ. ευρώ που λάβαμε από τους εταίρους μας στο όνομα της υπεράσπισης του κοινού νομίσματος και άρα του κοινού συμφέροντος. Επίσης οι αντιμνημονιακές πολιτικές και κυνικές δυνάμεις δεν μας λένε πως μια χώρα με 15% δημοσιονομικό έλλειμμα και 12% πρωτογενές έλλειμμα μπορούσε να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, χωρίς να αναλάβει μνημονιακές υποχρεώσεις. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι υπάρχει κράτος (ή κράτη) ή κάποια οικονομική οντότητα που θα προσέφερε τα 249 δισ. ευρώ, έτσι, χωρίς απαιτήσεις και δανειακούς όρους. Εδώ, το παράδειγμα της Κύπρου δείχνει το μέγεθος της γελοιότητας τέτοιων φαντασιώσεων.