ΣΥΡΙΖΑ: Μπροστά στις απαιτήσεις της Ιστορίας

Το σάπιο κομματικό σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων μπόρεσε, μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, να ξαναστηθεί στα πόδια του. Με επίγνωση της «τύχης» που αναμένει τους κομματικούς φορείς και τα πολιτικά πρόσωπα που εκτελούν τα «συμβόλαια θανάτου» των Μνημονίων σε βάρος του ελληνικού λαού, όταν έρθει το τέλος τους οι «κυβερνώντες» έχουν απορρίψει κάθε πρόσχημα: Οι δημοκρατικοί θεσμοί, το Σύνταγμα, το Κοινοβούλιο ευτελίζονται και διασύρονται, ενώ τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα καταργούνται μέσα σε μια νύχτα. Είναι ιστορική ανάγκη να δοθεί σύντομα ένα τέλος σ’ αυτή την καθολική πορεία καταστροφής.

Ασφαλώς η ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, δεν είναι εύκολη υπόθεση, δεν αποτελεί αυτονόητη εξέλιξη. Οπωσδήποτε στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και Ιουνίου του 2012 το ΣΥΡΙΖΑ -και γενικότερα το αντι-μνημονιακό «μέτωπο» (εξαιρείται σαφώς η νεοναζιστική εφεδρεία του συστήματος)- άνοιξαν μια οδό διεξόδου, χωρίς όμως να εκφράσουν μια κοινωνικο-πολιτική δυναμική ικανή να ανατρέψει τους συσχετισμούς.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, μπορούμε να εκτιμήσουμε ψυχραιμότερα τις εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον μόνο φορέα εναλλακτικής πολιτικής στη χώρα, την μόνη δυνατότητα μιας ιστορικού χαρακτήρα αντιμετώπισης και ρήξης με τις δομές των μνημονιακών συμφερόντων.

Όμως για να μετεξελιχθεί αυτή η δυνατότητα σε πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα απαιτούνται σοβαρές -στρατηγικού χαρακτήρα- απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα που αφορούν την εθνική αυτονομία και ανεξαρτησία, και παράλληλα τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, οι οποίες θα στηρίξουν το ιστορικό αυτό εγχείρημα.

Η χώρα βρίσκεται κατ’ ουσίαν υπό πολιτική και οικονομική κατοχή. Η ρήξη με το σύστημα των συμφερόντων αυτών δεν θα προκύψει από μια «έντιμη διαπραγμάτευση» αλλά από ένα κοινωνικο-πολιτικό συσχετισμό που θα κινηθεί μέσα σ’ ένα συνολικό σχέδιο οικονομικής, πολιτικής και θεσμικής ανασυγκρότησης.

Υπάρχουν κάποιες -όχι άδικες- επιφυλάξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που αφορούν την «επέκταση» των κοινωνικών συμμαχιών του στο «χώρο» της μεσαίας τάξης, με το σκεπτικό ότι μεγάλα τμήματα της τάξης αυτής επιδιώκουν απλώς την «επάνοδο» στην εποχή της ισχύος τους, της κυριαρχίας τους.

Όμως την περίοδο της τελευταίας τριετίας τα μεσοστρώματα διαπερνώνται από τις κυρίαρχες αντιθέσεις και διαλύονται. Ένα τμήμα τους που δεν θίγεται ή και επωφελείται από το νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό «πρόγραμμα» έχει ενσωματωθεί και εκφράζεται μάλιστα και πολιτικο-ιδεολογικά από το ακροδεξιό «δίδυμο» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ένα οργανικό συγκροτημένο πλειοψηφικό ρεύμα (της τάξης του 35%) στο χώρο της μισθωτής εργασίας, της νεολαίας, των πλέον δυναμικών ηλικιακών ομάδων. Αυτός ο κεντρικός «κοινωνικός πυρήνας» μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο συγκρότησης μιας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας, στην περιφερειακή διάταξη της οποίας θα μπορούν να συναρθρωθούν τμήματα των ελεύθερων επαγγελματιών, της μεσαίας τάξης, ακόμα και του αγροτικού πληθυσμού (στον οποίο υστερεί εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ) και να αποτελέσουν ένα ευρύτερο κοινωνικο-πολιτικό πλειοψηφικό ρεύμα.

Όμως η συγκρότηση ενός τέτοιου πλειοψηφικού ρεύματος απαιτεί ένα οργανωμένο σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας -πέρα και έξω από τα Μνημόνια- όπου κάθε -διαλυόμενη σήμερα- κοινωνική τάξη και ομάδα ΘΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ και θα το στηρίξει στις κρίσιμες συγκυρίες των συγκρούσεων και των ρήξεων με τις δομές των κυρίαρχων συμφερόντων.

Απαιτείται, συνεπώς, από την πολιτικο-πνευματική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η απόκτηση μιας τέτοιας ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ικανής να συνθέσει τις διαφοροποιήσεις και να δώσει συνολικές απαντήσεις. Το πρόβλημα των «συνιστωσών» και των επί μέρους διαφοροποιήσεων μόνο μέσα από μια τέτοια προοπτική μπορεί να βρει τη λύση του ώστε να μην αναπαράγεται στο μέλλον, μέσα από εμβαλωματικές ή συμβιβαστικές «λύσεις».

Μια παρόμοια εθνικής εμβέλειας πρόταση μπορεί να διαμορφώσει παράλληλα μια ευρύτερη πολιτική πλειοψηφία και να δώσει διέξοδο στο πρόβλημα των κομματικών – πολιτικών συμμαχιών που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση της διακυβέρνησης.

Η ιστορία εξελίσσεται με τους δικούς της νόμους, με τους δικούς της όρους. Αν την αναλύσεις σωστά αξιοποιείς τις ευκαιρίες και τις ευνοϊκές συγκυρίες… Αλλιώς σε προσπερνά, αφήνοντας σε να κάνεις, μετά από χρόνια, την αυτοκριτική σου…