Μνημόνιο και ανομολόγητοι στόχοι της «τρόικας»
Επισημαίνει ευστόχως ότι η χώρα δεν μπορεί να βγει από το αδιέξοδο χωρίς εξωτερική αναπτυξιακή βοήθεια και περικοπή του χρέους. Η Wall Street Journal προχωρά ένα βήμα παρακάτω, προβλέποντας ότι, παρά τις ηχηρές αρνήσεις και διαψεύσεις, η περικοπή του χρέους, θ’ αποδεχθεί τελικά αναπόφευκτη.
Η εμμονή της «τρόικας» στην πολιτική αυτή δεν εκπλήσσει, εφόσον αντικαθρεφτίζει τη στάση των Ευρωπαίων ηγετών και ιδίως τον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρωζώνη, με τη γνωστή πολιτική Μέρκελ.
Αυτό όμως που προκαλεί κατάπληξη και οργή είναι η απροκάλυπτη προσπάθεια της «τρόικας» να εκμεταλλευθεί στο έπακρο την παραίτηση από την κυριαρχία, που απέσπασε εκβιαστικά και παράνομα από την Ελλάδα, για να παίξει περίεργα παιχνίδια ξένων συμφερόντων σε βάρος της χώρας.
Τελευταίο προκλητικό παράδειγμα είναι ο υποτιθέμενος διαγωνισμός για την πώληση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Η «τρόικα» άσκησε παρασκηνιακά την επιρροή της για να εξαγορασθεί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο από την «κρατικοποιημένη» Eurobank, η οποία ελέγχεται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και προορίζεται για πώληση. Περιέργως, συνέπραξε σ’ αυτό, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος. Με κοινή τους παρέμβαση στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η ΕΚΤ και η Τράπεζα Ελλάδος τροποποίησαν την τελευταία στιγμή, τους όρους του διαγωνισμού ώστε να αποκλείσουν τις άλλες ενδιαφερόμενες τράπεζες.
Τι επιδιώκεται ακριβώς με την παρέμβαση και χειραγώγηση αυτή; Η παράδοση του κρατικού Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ως προίκα στην Eurobank, για την οποία γίνονται σχέδια να καταστεί όχημα ξένων τραπεζικών συμφερόντων στην ελληνική αγορά;
Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος, σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε λίγους μήνες πριν, δεν έχει πρόβλημα αν οι τράπεζες στην Ελλάδα είναι ελληνικές ή ξένες, φτάνει να είναι καλές τράπεζες. Με τη λογική αυτή, αντιλαμβάνεται κανείς ποια έγνοια έχει ο διορισμένος από το κράτος ύπατος τραπεζίτης της χώρας για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και την ανάγκη να διαφυλαχθεί σ’ αυτό, δημόσιο και ιδιωτικό, ένας σχετικός εθνικός έλεγχος.
Οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν παίξει πάντα τον καλύτερο ρόλο στην οικονομική ζωή της χώρας, αλλά κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τον διεθνή ανταγωνισμό και να κρατήσουν τις θέσεις τους στην εσωτερική αγορά. Κατόρθωσαν, προσφάτως, με μεγάλες προσπάθειες, να επιτύχουν το απαιτούμενο ποσοστό 10% της ανακεφαλαιοποιήσεώς τους από ίδια κεφάλαια και ν’ αποφύγουν, εκτός από την Eurobank, την υπαγωγή τους στο μηχανισμό ESM και στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).
Τα προβλήματα που υπάρχουν στον τραπεζικό τομέα δεν είναι λόγος να γίνουν άλλοθι για την πλήρη άλωση των ελληνικών τραπεζών από ξένα συμφέροντα, που επιδιώκουν ηγεμονική κυριαρχία στη χώρα.
Παρακολουθήσαμε, ένα χρόνο πριν, την αιφνίδια και ανεξήγητη αλλαγή πολιτικής από την «τρόικα» σχετικά με την ήδη συμφωνημένη συγχώνευση της Eurobank με την Εθνική. Παρακολουθήσαμε στη συνέχεια τη μεγάλη καθυστέρηση στη διάθεση των εγκεκριμένων πόρων για την ανακεφαλαιοποίηση.
Είναι προφανές ότι το Μνημόνιο έχει καταστεί για την «τρόικα» όχι μόνο μέσο για την υποτιθέμενη δημοσιονομική ανάκαμψη της χώρας, αλλά και όπλο για την επιβολή ανομολόγητων πολιτικών, που έχουν ως στόχο τον μόνιμο ξένο οικονομικό έλεγχο και τη μόνιμη υποθήκευση της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας.
Το παράδειγμα του παρασκηνιακού παιχνιδιού της «τρόικας» στον τραπεζικό τομέα δεν είναι απομονωμένο. Τα ίδια παρατηρούνται και σε άλλους ζωτικούς τομείς. Ένας από αυτούς είναι η άμυνα. Ασκούνται αφόρητες πιέσεις για το ξήλωμα κάθε αμυντικής υποδομής στη χώρα, με τη λογιστική εκτίμηση ότι οι αμυντικές βιομηχανίες δεν είναι κερδοφόρες. Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι πρέπει σε όλους τους τομείς να γίνουν οι αλλαγές που, πράγματι, χρειάζονται και μια πλήρης ορθολογιστική αναδιοργάνωση. Δεν μπορεί όμως να αντιμετωπίζει τις πολεμικές βιομηχανίες με κριτήρια μόνο ισολογισμού και κερδοφορίας, όταν προηγουμένως έχει περικόψει στο ένα τρίτο τις αμυντικές δαπάνες που τις τροφοδοτούν κατά το μεγαλύτερο μέρος.
Πιέσεις ασκούνται ακόμη και για την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) που είναι ένας πολύτιμος φορέας της χώρας για διεθνή βιομηχανική και τεχνολογική συνεργασία, για τεχνολογική έρευνα και ανάπτυξη και για τη συντήρηση και υποστήριξη της Ελληνικής Αεροπορίας και γενικότερα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Με τη λογική της «τρόικας», η Ελλάδα πρέπει ν’ απογυμνωθεί από κάθε ουσιαστική δυνατότητα ασκήσεως αμυντικής πολιτικής, όταν η γειτονική, ανταγωνιστική της Ελλάδος Τουρκία, επιδίδεται σε φρενήρεις εξοπλισμούς και αναπτύσσει μια τεράστια πολεμική βιομηχανία.
Ερωτήματα προκαλεί και η εκστρατεία για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που εξελίσσεται σ’ ένα ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών σε μια ρημαγμένη χώρα. Ασφαλώς, πρέπει να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή και πρέπει να γίνει συνείδηση όλων ότι μητέρα της ευνομίας και της σωστής λειτουργίας του κράτους είναι η εκπλήρωση από όλους των φορολογικών τους υποχρεώσεων. Ποιο είναι όμως το τοπίο που δημιουργήθηκε με τις αλλεπάλληλες φορολογικές επιδρομές και την πεντάχρονη βαθειά ύφεση; Δεν είναι μόνο θέμα φοροδιαφυγής τα ελλείμματα στις προσδοκώμενες φορολογικές εισπράξεις. Όταν ένα εκατομμύριο είναι άνεργοι, όταν έκλεισαν 170.000 επιχειρήσεις και άλλες τόσες βρίσκονται μεταξύ ζωής και θανάτου, χωρίς την απαραίτητη τραπεζική υποστήριξη και ρευστότητα, από πού να εισπραχθούν οι φόροι;
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Για άλλη μια φορά, η «τρόικα» επιχειρεί να συγκαλύψει εκ των προτέρων το ρόλο της και να επιρρίψει την ευθύνη στο θύμα, με το επιχείρημα ότι, δεν εφάρμοσε τα συμφωνηθέντα. Εν τω μεταξύ, προωθεί τον ξένο οικονομικό έλεγχο στη χώρα και την απογύμνωση του κράτους από κάθε ουσιαστική δυνατότητα ασκήσεως αυτόνομης αναπτυξιακής πολιτικής και εθνικής στρατηγικής.