Κυβέρνηση τραγέλαφος

Διαπιστώσαμε όμως ότι μέσα σε ελάχιστο χρόνο «συγκυβέρνησης» προστίθενται και άλλοι.

Μια βαθύτερη ανάλυση στις εξελίξεις σε συνδυασμό με τα δομικά στοιχεία της συγκυβέρνησης γεννά μελαγχολικές σκέψεις, οι οποίες δεν οδηγούν σε θετικά συμπεράσματα.

Η κομματική και στελεχιακή βάση του ΠΑΣΟΚ, όσο και η αντίστοιχη της ΝΔ, για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση, είναι καζάνια που βράζουν. Από το βαθμό βρασμού θα εξαρτηθεί πότε και πόσο ψηλά θα εκτιναχθεί το καπάκι.

Η δήλωση του κ. Βορίδη, ανεξάρτητα από τους λόγους που έγινε, ήταν μια ακόμα υποδαύλιση της συνοχής της κυβέρνησης η οποία είναι μείγμα εκρηκτικών υλικών.

Το φαινόμενο Βορίδη στη ΝΔ δεν είναι μεμονωμένο. Είναι η αιχμή μιας ακραίας ιδεολογίας από την οποία εμφορούνται αρκετά στελέχη πέριξ του κ. Σαμαρά. Tο ιδεολογικό DNA του κ. Βορίδη δεν διαφέρει από εκείνο της Χρυσής Αυγής. Η διαφορά αφορά μόνο στη στέγη. Αν δεν ανασχεθεί τώρα, να έχει υπόψη του ο κ. Βενιζέλος και οι φίλοι του ότι θα τους ζητήσει αποκήρυξη του παρελθόντος τους ή δήλωση μετανοίας. Ελπίζουμε να τους αφήσει το δικαίωμα της επιλογής.

Επομένως, το φαινόμενο Βορίδη πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και τώρα.

•••

Ανεξάρτητα όλων αυτών κανείς δεν ξέρει αν το μόσχευμα ΠΑΣΟΚ θα αποδειχθεί συμβατό στον οργανισμό της ΝΔ ή αν κάποια στιγμή θα το απορρίψει. Μπορεί όμως κανείς να εκτιμήσει ότι στην περίπτωση που το μόσχευμα απορριφθεί αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει αυθύπαρκτο. Γιατί συρρικνωμένο όπως είναι δεν μπορεί να εκφράσει τον κόσμο της δημοκρατικής παράταξης. Κατά συνέπεια θα επιδιωχθεί η ένταξη στη ΝΔ και η από κοινού κάθοδος στις προσεχείς εκλογές.

Τέτοια παραδείγματα μεταμόσχευσης και μετάγγισης έχει πολλά η μετεμφυλιακή πολιτική περίοδος, ιδιαίτερα η δεκαετία του 1950 κατά την οποία πλείστα όσα στελέχη του Κέντρου πριμοδότησαν το Συναγερμό του Α. Παπάγου και την ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή. Χωρίς να τους ενοχλήσει καθόλου η «συμβίωση» με ολίγον Μανιαδάκη. Και σήμερα, δυστυχώς, δεν φαίνεται ορισμένους να τους ενοχλεί η συμβίωση με ολίγον Βορίδη.

Είναι όμως ενδεχόμενο να προκύψουν και άλλης μορφής εξελίξεις στο άμεσο μέλλον. Γιατί κανείς δεν μπορεί να διαβλέψει «τας βουλάς» του Ευάγγ. Βενιζέλου η μη, μόνο την αχαλίνωτη φιλοδοξία του.

Ο Βαγγ. Βενιζέλος, ως εκ του επωνύμου του, φαντασιώνεται ότι είναι ο νέος Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι μακράν από την ευφυΐα του εθνάρχη. Έχει όμως κληρονομήσει τη ραδιουργία του Σοφοκλή, ο όποιος υπουργός εξωτερικών τότε (τι σύμπτωση) ανέτρεψε τον Αύγουστο του 1950 την κυβέρνηση του Ν. Πλαστήρα αποσύροντας την κοινοβουλευτική του ομάδα.

•••

Συνεπώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνο της συγκρότησης μιας Δημοκρατικής και Πατριωτικής Παράταξης. Μια συγκρότηση η οποία θα εκφραστεί ενιαία και αδιαίρετα, με νέο πολιτικό φορέα ο οποίος θα συσπειρώσει όλους εκείνους τους δημοκρατικούς πολίτες, από όπου και αν προέρχονται, που πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό, πιστεύουν στην ειρηνική συνύπαρξη και τη συμφιλίωση. Τους πολίτες που απορρίπτουν τους διχασμούς στους οποίους αργά ή γρήγορα τους οδηγούν οι ακραίες πολιτικές τύπου Βορίδη.

Λόγοι εθνικοί, κοινωνικοί, οικονομικοί υπαγορεύουν την ανάγκη τούτη την κρίσιμη ώρα να κρατηθεί ο λαός ενωμένος. Αυτός ο λαός που αγωνιά για την κοινωνική συνοχή, την εθνική ομοψυχία και την οικονομική του επιβίωση. Η ελληνική νεολαία δεν μπορεί να ζει με την αβεβαιότητα και την απόγνωση ούτε να τελεί κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα, που την οδηγεί στην αναγκαστική επιλογή του ενός ή του άλλου άκρου.

Πράττουν άκριτα και εγωκεντρικά όσα στελέχη του ευρύτερου κοινοβουλευτικού χώρου (κεντροδεξιά και κεντροαριστερά) επιδιώκουν μέσα από ατομικές πρωτοβουλίες να εκφράσουν τις αγωνίες και τις ανάγκες του ελληνικού λαού και τις προσδοκίες της νεολαίας του. Ματαιοπονώντας ματαιοσκοπούν και ματαιοσκοπώντας ματαιοδοξούν. Και ασεβούν στην ευαισθησία του λαού.

Προκαλεί απογοήτευση, σκεπτικισμό και πολλές φορές αμφιβολία ή μη ευαισθησία του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου, σε ό,τι αφορά τα μεγάλα εθνικά θέματα για τα οποία ουδείς ασχολείται. Σε κανένα σχεδόν κόμμα δεν γίνεται λόγος για την τύχη του Έθνους. Όμως, κανείς δεν μπορεί να σιωπά για τα εθνικά μας θέματα τα οποία συνεχώς διογκώνονται.

Και είναι η ώρα να πάψουν οι μονόπλευρες θυσίες εις βάρος μόνο του λαού. Ως εδώ. Κανείς δεν συγκινείται από την αβάσταχτη φτώχεια, την ανεργία εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, κυρίως νέων, από την καταστροφή της μικροαστικής τάξης και την προλεταριοποίηση δεκάδων χιλιάδων επαγγελματιών; Επιτέλους, να μετατοπιστεί το κύριο μέρος της αντιμετώπισης της κρίσης και σε εκείνες τις προνομιούχες ομάδες, τις ελίτ που συγκροτούν τη δομή του κοινωνικοπολιτικοοικονομικού επιστρώματος και οι οποίες είναι όχι μόνο στο απυρόβλητο αλλά αισχροπλουτίζουν ως σύγχρονοι μαυραγορίτες σε βάρος του λαού. Η συμμετοχή τους στα βάρη της κρίσης σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί θυσία. Είναι πράξη στοιχειώδους δικαιοσύνης. Θυσία είναι αυτή που προέρχεται όχι από το περίσσευμα, αλλά από το υστέρημα.

•••

Η πολιτική και της «νέας» κυβέρνησης, πολιτική αντιλαϊκή, άκρως νεοσυντηρητική και νεοφιλελεύθερη οδηγεί στην ανάγκη, όσο ακόμα είναι νωρίς (και ο νοών νοείτω), της ίδρυσης μιας παράταξης με εύρος πανελληνίου εθνικού κινήματος σωτηρίας. Μιας παράταξης βαθύτατα δημοκρατικής, αταλάντευτα πατριωτικής, ανυποχώρητα κοινωνικής, η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί από τους εν πολλαίς αμαρτίες πεσόντες και «νεόκοπους» ηγεμονίσκους, μαρκήσιους, βαρωνίσκους, δόγηδες, κόμητες και κόμισσες του δήθεν εκσυγχρονισμού και τους οποίους στην πορεία τους προς τα Σούσα τους πρόλαβε και τους προσπέρασε ο Βενιζέλος.

*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός είναι Πρόεδρος του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ»