ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

Είναι όλο και πιο συχνή η απορία τι επιδιώκει η κυβέρνηση με την προσκόλληση στην αρχή του «ευρώ με κάθε θυσία». Όταν είναι προφανές ότι τα οικονομικά δεν βγαίνουν, οι εργαζόμενοι απολύονται, επιχειρήσεις κλείνουν, ο δημόσιος τομέας συρρικνώνονται, επενδύσεις δεν υπάρχουν και τα έσοδα του κράτους πάνε από το κακό στο χειρότερο επειδή απλώς (όσο απλό μπορεί να είναι) ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει. Οι ρυθμισμένες οφειλές με τις εφορίες χαλάνε επειδή κάποιος καθυστέρησε μια-δυό δόσεις αφού δεν είχε να πληρώσει, τα χαράτσια μέσω λογαριασμών της ΔΕΗ δεν πληρώνονται, κάρτες διογκώνονται και εταιρείες ιδιωτικές που εκπροσωπούν τις τράπεζες τηλεφωνούν πιεστικά και εκβιάζουν τον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει.

Όλα αυτά την ώρα που τα εισοδήματα αντί να αυξάνουν μειώνονται- για όσους φυσικά έχουν δουλειά. Οι άλλοι, άνεργοι όντες δεν πληρώνουν τίποτα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν. Από το στάδιο της απογοήτευσης η κοινωνία περνάει σε εκείνο της απελπισίας κι από εκεί στην απόγνωση. Με δεδομένο αυτό το σκηνικό που διαρκεί τρία χρόνια τώρα και γίνεται όλο και χειρότερο, υπάρχει η απλή απορία γιατί η κυβέρνηση δεν προσανατολίζεται σε άλλες λύσεις και επιμένει την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας μέσω συνεχών δανεισμών από την «τρόικα» των δανειστών. Με αποτέλεσμα να υφίσταται και εκείνη και ο ελληνικός λαός την ταπείνωση και υποτέλεια στην «τρόικα» που εκπροσωπεί τους δανειστές κι έρχεται κάθε τόσο για τα ανταλλάγματα.

Η προσκόλληση στη μονοδιάστατη «λύση» του ευρώ με κάθε θυσία, αποδεικνύεται όλο και πιο αναποτελεσματική ενώ μεγαλώνει την ουρά των θυμάτων που σέρνει μαζί της εδώ και τρία χρόνια: Από απολύσεις μέχρι αυτοκτονίες κι από κλείσιμο εταιρειών μέχρι απώλεια κατοικιών. Αυτό δεν μπορεί να αποτελεί προοπτική για καμιά κοινωνία. Ούτε βέβαια για την ελληνική. Γράφαμε παλιότερα ότι κανείς δεν λέει πόσο θα διαρκέσει η κρίση, που πάμε και τι μας περιμένει όταν τελειώσει. Ακόμα δεν έχουν υπάρξει απαντήσεις σε αυτά. Η μόνη απάντηση που δίνεται είναι σε ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων και αντιθετικά με όσα συμβαίνουν: Αν πάμε στη δραχμή ή σε άλλο νομισματικό καθεστώς θα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο σήμερα. Πόσο χειρότερα αλήθεια; Μήπως δικαιούμαστε να το μάθουμε; Κι ας κάνουμε λάθος. Αλλά μήπως δεν πρόκειται περί αυτού; Μήπως η κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα (τουλάχιστον αυτό που ενέχεται σε κυβερνητικές διαδικασίες) είναι δέσμιο συμφωνιών που απαιτούν και επιβάλλουν την παραμονή σε ένα καταστροφικό για τη χώρα νομισματικό σύστημα; Όσο περνάει ο καιρός και επιδεινώνεται η κατάσταση, παρά τον καλλωπισμό που κάνουν τα τηλεοπτικά κανάλια και το success story που διηγείται συχνά ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, τόσο πιο πολύ φανερώνεται το αδιέξοδο της συγκεκριμένης πολιτικής. Ο κόσμος οδηγείται σε πτώχευση, η πλήρης έλλειψη προοπτικής κυριαρχεί και παρά το σκηνικό που διαμορφώνουν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης είναι σαφές ότι «το σχέδιο ευρώ» δεν προχωράει.

Σε λίγο καιρό η χώρα θα είναι αναγκασμένη να υιοθετήσει άλλο δρόμο επιβίωσης και ανάπτυξης αλλά θα έχουν καταγραφεί ανθρωποθυσίες στο όνομα της σωτηρίας μιας συγκεκριμένης πολιτικής που δεν διαλέξαμε και δεν αφορούσε στη σωτηρία της χώρας μας. Οι χιλιάδες απολύσεων στους δήμους, δημοτική αστυνομία και σχολικοί φύλακες, οι απολύσεις καθηγητών που «δεν χρειάζονται», οι άλλες απολύσεις που βαφτίζονται μετατάξεις, μετακινήσεις, κινητικότητα και διαθεσιμότητα, όλο αυτό που συμβαίνει και αυτό που θα συμβεί αν το επιτρέψει η αδράνειά μας στη συνέχεια, παραπέμπουν ευθέως σε διάλυση της κοινωνίας και του συνεκτικού ιστού. Μπορεί να το βαφτίζουν «μεταρρύθμιση» ή εκσυγχρονισμό ή και τα δύο, αλλά έτσι βλάπτουν και τις λέξεις: αν αυτό είναι η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός, τότε ο κόσμος απλώς σιχαίνεται και τα δύο. Είναι πιο κοντά από ποτέ η απρόβλεπτη αντίδραση των πολιτών είτε αυτή εκφραστεί μέσω εκλογών είτε αλλιώς. Καλό θα είναι για τη χώρα και την κοινωνία, όσοι αντιλαμβάνονται ότι ο δρόμος είναι λανθασμένος να κάνουν κάτι τώρα. Διαφορετικά, εκτός από το ευρώ θα χάσουν και το λαό. Και οι ίδιοι θα είναι απλώς ένοχοι για όσα συνέβησαν και υπεύθυνοι για όσα συμβούν.