Διά χειρός…
…του καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Λιάκου, από το άρθρο του στο «Βήμα».
Πορεία καταστροφής…
«Παρακολουθούμε μια πορεία καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπήκε στην κρίση με 120% χρέος και ύστερα από τρία χρόνια ανεργίας, δυσπραγίας, λιτότητας και ό,τι άλλο είναι ακόμη στο 170% ή και πλέον του χρέους, η οποία βλέπει τη δημοκρατία να έχει καταρρακωθεί, τους νόμους να παραβιάζονται ή να παρακάμπτονται, τους πολιτικούς να αυτοδιαψεύδονται συνεχώς και να κατεδαφίζουν το όποιο κύρος τους έχει απομείνει, και της ζητάμε να κουβεντιάσει για μεταρρυθμίσεις σαν να κουβέντιαζε για συνταγές δροσιστικών κοκτέιλ; Φυσικά και θα προσπαθήσει να εμποδίζει όσο μπορεί, συνήθως αναποτελεσματικά, τις καταστροφές φυσικά και θα εκφράζει την οργή της και την αγωνία της. Πριν επομένως από μια οποιαδήποτε συζήτηση για μεταρρυθμίσεις πρέπει να μιλήσουμε για το πώς σταματάει ο κατήφορος, για το πώς ξεφεύγουμε από τη λαβίδα της καταστροφής. Δεν είναι κάτι απλό, ούτε εύκολο».
***
…του Τάσου Παππά από το άρθρο του με τίτλο «Η συμβολική αξία των νευμάτων» στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό…
«Ούτε το νεύμα της Μέρκελ, ούτε η επίσκεψη Σόιμπλε θα φέρουν κάτι χειροπιαστό, ωστόσο προσφέρονται για επικοινωνιακούς χειρισμούς στο εσωτερικό της χώρας από τους πανίσχυρους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι συστηματικά εδώ και καιρό εξωραΐζουν την κυβερνητική γραμμή και δαιμονοποιούν ό,τι ξεφεύγει από τον κανόνα. Είναι όμως έτσι; Και τα δύο πρόσωπα που με έμμεσο τρόπο δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στην κυβέρνηση δεν θεωρούνται από την πλειονότητα των πολιτών φιλικά προς τη χώρα.
Η πολιτική που με φανατισμό ιερομόναχου υπηρετούν και έχουν επιβάλει σε όλη την Ευρώπη, ειδικότερα στις χώρες του Νότου, συναντά την ισχυρή αντίδραση των λαών και απειλεί τη σταθερότητα των μπλοκ εξουσίας. Οι δημοσκοπήσεις, τα σοβαρά προβλήματα συνοχής που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις, η τεράστια απόσταση από τους διακηρυγμένους στόχους και η απομάγευση της νεοφιλελεύθερης αφήγησης είναι οι αψευδείς μάρτυρες. Όταν λοιπόν σε επιβραβεύει, έστω και μʼ αυτόν τον ανέξοδο για την ίδια τρόπο, η πρωθιέρεια της λιτότητας, οι πολιτικές της οποίας βάλλονται πανταχόθεν, τότε μάλλον πρέπει να αναρωτηθείς αν αυτό θα σου βγει σε καλό».
***
…του Νίκου Κωνσταντάρα από το άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής» με τίτλο «Με στρατό ή με Σύνταγμα;».
Το μεγάλο δίλημμα…
«Όσο εξελίσσονται οι επαναστάσεις, σε όποιες χώρες δεν υπάρχει αυταρχικό καθεστώς, οι πολίτες θα διχάζονται βάσει θρησκειών, σεκτών, φυλών και άλλων ομάδων. Η ανασφάλεια θα τροφοδοτεί τον διχασμό και αυτός θα επιτείνει την ανασφάλεια. Δύο επιλογές υπάρχουν: είτε αυταρχικά καθεστώτα που θα ενισχύουν μία ομάδα εις βάρος των άλλων, είτε η επίπονη δημιουργία μιας κοινωνίας όπου οι πολίτες είναι ίσοι, όπου θα πιστεύουν ότι η ύπαρξη και η ευημερία τους δεν εξαρτάται από την ομάδα στην οποία ανήκουν. Πώς θα αποτραπεί το χάος; Με Στρατό ή με Σύνταγμα;».
…της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη από τη συνέντευξη με τον Διονύση Σαββόπουλο στην «Ελευθεροτυπία».
θα τα καταφέρουμε διάολε…
«Στενοχωρήθηκα που έφυγε η ΔΗΜΑΡ απʼ τη συγκυβέρνηση. Όχι μόνο επειδή δεν είναι να τους αφήνεις μόνους τους αυτούς τους δύο, αλλά και γιατί η Ελλάδα πάντα ελπίζει σε μια πραγματικά νέα Αριστερά, που στην κρίσιμη στιγμή να διαλέγει την ευθύνη της ζωής και όχι της ιδεολογίας της. Όταν στη ζυγαριά βαραίνει η ιδεολογία, γινόμαστε νάρκισσοι, ακυρωνόμαστε. Απʼ την εποχή του Εμφυλίου είχαμε να δούμε συγκυβέρνηση κάποιας διάρκειας. Είναι κάτι αυτό, δίνει μια στοιχειώδη σταθερότητα που έχει ανάγκη ο τόπος. Τώρα θα δούμε. Δεν ξέρω, δεν είμαι αισιόδοξος, αλλά τη δουλειά μας εμείς, μας πληρώνουν –δεν μας πληρώνουν, να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλον. Θα τα καταφέρουμε, διάολε, δεν είμαστε όποιοι κι όποιοι, είμαστε οι Έλληνες. Και κάθε χρόνο κατεβαίνουμε κατά χιλιάδες στην Επίδαυρο, που είναι χρόνια τώρα το κρυφό μας σχολείο, το φως μας μέσα σε αυτή τη θολούρα».
***
…του Παύλου Παπαδόπουλου, από τη «Γνώμη» στο «Βήμα».
Σε ΠΑΣΟΚ light ο ΣΥΡΙΖΑ…
«Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν η ηγεσία του σκέφτηκε να επαναφέρει την απλουστευτική και ελλιπή ιδέα περί «στάσης πληρωμών», δείχνει να μεταλλάσσεται σε ένα ΠΑΣΟΚ light, σε μια Αριστερά για τους «νοικοκυραίους». Αυτό ενδεχομένως απογοητεύσει όσους, κυρίως νέους, έκριναν ότι οι συνθήκες είναι τόσο σοβαρές ώστε να δικαιολογούν τη μετακίνησή τους σε μια μαχητική, τολμηρή και δημιουργική Αριστερά. Εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι μετακινήθηκαν στην Αριστερά και βλέπουν σήμερα έναν ΣΥΡΙΖΑ με αδικαιολόγητα κλονισμένη αυτοπεποίθηση, που σπεύδει στο Κέντρο για να μετατραπεί στο ιδανικό Κέντρο υποδοχής πολιτικών μεταναστών από το ΠΑΣΟΚ».