ΤΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ;
Είναι δυνατόν να μην έχουν καταλάβει ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ότι όσο μένουν σε κυβέρνηση ισοπέδωσης αρχών, περιουσιών και ανθρώπων τόσο πιο κοντά στην εξαφάνιση φτάνουν; Ίσως στο μεταξύ να έχουν φύγει από την κυβέρνηση και να έχουν προκληθεί άλλου είδους εξελίξεις. Πολύ πιο φυσικές και υγιείς από αυτές που συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο.
Το ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε σε συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά ελπίζοντας να αποκτήσει υπόσταση μετά την πολιτική του συντριβή που το έφερε στο 12,5%. Ίσως δεν μπορούσε να υπάρξει αλλιώς, ίσως φοβήθηκε (και εύλογα) ότι σε περίπτωση νέων (τρίτων) εκλογών θα εξαφανιζόταν, κι έτσι έγινε κομμάτι μιας κυβέρνησης ενώ ήταν ήδη ένοχο στη συνείδηση του λαού για το χάλι που οδηγήθηκε η χώρα.
Η ΝΔ δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, δεν σχηματιζόταν ούτε καν αριθμητικά κυβέρνηση χωρίς τουλάχιστον τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, δέχτηκε «να τους έχει μέσα» γνωρίζοντας ότι είναι καταδικασμένοι στη συνείδηση του λαού (εξ ου και από 40-45% πήγαν στο 12,5%) οπότε θα της ήταν εύκολο να χρεώνει οτιδήποτε κακό συνέβαινε κατά την κυβερνητική πορεία στο ΠΑΣΟΚ.
Η ΔΗΜΑΡ μπήκε στην κυβέρνηση κατευθυνόμενη από το αντιΣΥΡΙΖΑ σύνδρομο που κατέχει όλα ή τα περισσότερα κορυφαία στελέχη της. Είναι χαρακτηριστικό ότι δυσκολεύονται να απαντήσουν σε συνεντεύξεις όταν τους ρωτούν τι θα έκαναν αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η ΝΔ πρώτο κόμμα στις εκλογές του Ιουνίου 2012, ή τι θα κάνουν σε επόμενες εκλογές αν θα είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα σχηματίσουν κυβέρνηση μαζί του; Αντί η απάντηση να είναι εύγλωττη και γρήγορα καταφατική, «βασανίζεται» και ταλαιπωρείται από τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, τόσο ώστε να δημιουργείται στους απλούς πολίτες η λογική απορία «καλά μέχρι προχτές μαζί ήταν σε ένα κόμμα, δεν μπορούν να κυβερνήσουν μαζί; Και μπορούν με τη Δεξιά;»
Όμως η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα ήταν διόλου δυστυχής αν συνέβαινε ένα κυβερνητικό ατύχημα, τέτοιο που θα δικαιολογούσε την έξοδό της από την κυβέρνηση χωρίς να χρεωθεί την πτώση της. Μια νέα πολιτική περίοδος που θα την ξαναέβαζε στο ευρύ μπλοκ των αριστερών δυνάμεων χωρίς να την εντάσσει σε κυβερνητισμό, θα της ήταν απαραίτητη μετά τον συγχρωτισμό με τους ενόχους (ΠΑΣΟΚ) και την παραδοσιακή Δεξιά. Άλλωστε η κυβέρνηση αριθμητικά μπορεί να υπάρχει και χωρίς αυτήν, αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνουν 153 βουλευτές, ενώ είναι σχεδόν βέβαιη η θετική ψήφος και άλλων, όπως τριών ανεξάρτητων βουλευτών που έφυγαν ή διαγράφτηκαν από τη ΝΔ ,αλλά και άλλων ανεξαρτήτων προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ όπως οι Α. Λοβέρδος, Χρ. Αηδόνης, Μ. Ανδρουλάκης, αλλά και αποχωρησάντων από τους Ανεξάρτητους Έλληνες όπως οι κ. Μαρκόπουλος και Κουράκος. Το πρόβλημα για το σενάριο αυτό είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη αφήσει να διαρρεύσει ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση χωρίς τη ΔΗΜΑΡ κι ότι αν φύγουν θα φύγει κι αυτό. Άρα πέφτει η κυβέρνηση με τη μορφή τουλάχιστον που την ξέρουμε.
Και το ΠΑΣΟΚ λογικά θα το βόλευε τώρα κοντά ένα κυβερνητικό ατύχημα ώστε να ξεμπλέξει από μια διακυβέρνηση που θυμίζει την εμπλοκή και ενοχή του για το σημερινό χάλι, αφού αν μείνει στην κυβέρνηση με ή χωρίς ΔΗΜΑΡ στις εκλογές που θα γίνουν σε ένα-ενάμισυ χρόνο μπορεί και να δυσκολευτεί να μπει στη Βουλή. Γιατί; Μα επειδή θα θεωρηθεί δυο φορές ένοχο, την πρώτη για όσα τιμωρήθηκε και τη δεύτερη «για όσα έκανε με τη Δεξιά».
Τι απ’ όλα θα γίνει; Το μεγάλο ζητούμενο είναι η αλλαγή πολιτικής μια και η συγκεκριμένη οδηγεί σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, εκτεταμένη φτώχεια, και έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής. Το βέβαιο είναι ότι άλλη πολιτική δεν μπορούν να ασκήσουν όσοι πίστεψαν, επένδυσαν και πρωταγωνίστησαν στην τρέχουσα και αποτυχημένη. Κάποιοι από αυτούς ως πολιτικά σχήματα ή άτομα θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε άλλη προσπάθεια με άλλους στόχους και από άλλους δρόμους. Μέχρι τότε θα βιώνουμε την ανασφάλεια, την υποταγή στους δανειστές και την απελπισία της καθημερινότητας.