Σχέσεις οργής με την ΕΡΤ είχε πάντα το σύστημα Σαμαρά
Οι κόντρες, οι διαμαρτυρίες κι οι καταγγελίες ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Υπήρξε περίοδος που ο τότε εκπρόσωπος τύπου Γ. Μιχελάκης παρενέβαινε (η αναγκαζόταν να παρέμβει)στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ για να διαμαρτυρηθεί στην παρουσιάστρια Έλλη Στάη. Σε αρκετές περιπτώσεις η αντιπαράθεση μεταφερόταν στη Βουλή με ανάλογο περιεχόμενο και με την ίδια ένταση. Σε στιγμές μεγάλης οργής οι στενοί συνεργάτες του κ. Σαμαρά προειδοποιούσαν τους πάντες ότι αν αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας θα… καθαρίσουν την κρατική τηλεόραση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα κεντρικά γραφεία του κόμματος είχε συνταχθεί ένας μακρύς κατάλογος με ονόματα δημοσιογράφων, τεχνικών κ.α. που την «επόμενη ημέρα» θα καλούνταν να αναλάβουν θέσεις και ρόλους στην ΕΡΤ.
Στη πορεία η ηγεσία της ΝΔ επέλεξε (ή υποχρεώθηκε) να συνεργαστεί στηρίζοντας τη κυβέρνηση υπό τον Λ. Παπαδήμο. Αντί να συγκρουστεί τότε με τις νοοτροπίες και να περιορίσει τη φαυλότητα και τη σπατάλη που επικρατούσαν στη κρατική τηλεόραση προτίμησε να συμβιβαστεί με το ΠΑΣΟΚ και να μοιράσει μαζί του τα «οφίτσια». Αποκορύφωμα όλων αυτών το γεγονός ότι υπήρξε περίοδος στη τηλεόραση που για την ίδια θέση και με τα ίδια καθήκοντα είχαν τοποθετηθεί δύο δημοσιογράφοι, ένας από κάθε κόμμα.
Επίσης, τον Ιανουάριο του 2012 όταν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις η επιλογή έγιναν με βάση τις λίστες που είχαν στείλει τα κόμματα, μεταξύ αυτών και η ΝΔ. Δηλαδή, όλα αυτά που κατήγγειλε τα προηγούμενα χρόνια ως αντιπολίτευση, τα υιοθέτησε και τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ως κυβερνητικό κόμμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι στα κεντρικά είχαν εγκαταλείψει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους, να πάρουν «ρεβάνς» και να απαλλάξουν την ΕΡΤ από όλους όσους τα προηγούμενα χρόνια τους… είχαν κάνει δύσκολη τη ζωή. Ωστόσο στις εκλογές του Μαΐου του 2012 πρώτα και του Ιουνίου στη συνέχεια η ΝΔ έμεινε πολύ μακριά από τη πολυπόθητη αυτοδυναμία.
Προέκυψε η κυβέρνηση συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατική Αριστερά, οπότε οι τρεις εκτός από τις θέσεις στην κυβέρνηση, μοίρασαν κι αυτές στον κρατικό μηχανισμό, φυσικά και στην ΕΡΤ. Στη διάρκεια των προηγούμενων 12 μηνών, όσο διαρκεί η θητεία της κυβέρνησης, η ΝΔ ενεπλάκη, όχι πάντα με δική της ευθύνη, σε αντιπαραθέσεις με τους κυβερνητικούς εταίρους για τα πρόσωπα που θα αναλάβουν επιτελικές θέσεις.
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά συνέχισε να κινείται με την ίδια παλαιοκομματική αντίληψη και την «φαυλότητα» που επικράτησε για δεκαετίες. Στην ΕΡΤ διορίσθηκαν σε θέσεις- κλειδιά και με υψηλές αποδοχές (για περίοδο οικονομικής κρίσης) κουμπάροι του πρωθυπουργού, γνωστοί και πολιτικοί φίλοι υπουργών, συγγενείς πρώην βουλευτών.
Ενώ δεν έλειψαν και κραυγαλέες περιπτώσεις παρανομιών όπως π.χ. δημοσιογράφοι που είχαν υπογράψει συμβάσεις αποκλειστικής απασχόλησης στην ΕΡΤ διατηρούσαν ταυτόχρονα και τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης ήταν η γνωστή υπόθεση πρόσληψης συνταξιούχου, αλλά η αμοιβή ήταν στο όνομα του γιου του που υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του. Είναι όλα τα παραπάνω που αδυνατίζουν σ’ ένα μεγάλο βαθμό το επιχείρημα του πρωθυπουργού, αλλά και του αρμόδιου υπουργού ότι η ΕΡΤ ήταν «εστία αδιαφάνειας και σπατάλης». Έβαλαν το χεράκι τους σ’ αυτό και τα στελέχη της σημερινής ΝΔ.
Παράλληλα όμως το κλίμα στις σχέσεις του Μεγάρου Μαξίμου με τους συνδικαλιστές και τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ είχε τα χαρακτηριστικά «ψυχρού πολέμου». Επιφανειακά είχε να κάνει με τις απόπειρες παρέμβασης και τη μη ικανοποίηση αιτημάτων τους, ωστόσο επί της ουσίας η αντιπαράθεση είχε πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν ήταν τυχαίο, ούτε συμπτωματικό ότι κάθε φορά που υπήρχε επίσκεψη ξένου ηγέτη στην Αθήνα (Ανγκ. Μέρκελ, Φρ. Ολάντ κ.ά.) οι δημοσιογράφοι στη κρατική τηλεόραση απεργούσαν η έκαναν στάση εργασίας. Ανάλογη στάση είχαν τηρήσει κι όταν ο Αντ. Σαμαράς ταξίδεψε στη Κίνα, για μια σημαντική επίσκεψη που συνδεόταν με τη προσπάθεια της χώρας να προσελκύσει επενδύσεις.
Το τελευταίο μάλιστα τρίμηνο με αφορμή τη μη καταβολή δεδουλευμένων οι εργαζόμενοι (δημοσιογράφοι, τεχνικοί κ.ά.) πραγματοποίησαν αλλεπάλληλες απεργίες ή στάσεις εργασίας προκαλώντας την οργή της κυβέρνησης και την δυσφορία της κοινωνίας.