Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί: Μια ψευδής διαίρεση

Φως και σκότος. Οι εμπνευστές της, αυτοϊκανοποιημένοι με το «εύρημα», παθιασμένοι, φωνασκούν και κραυγάζουν. Τοποθετούν και ησυχάζουν. Ταξινομούν και ξεμπερδεύουν. Αν και ο χρόνος έχει μέσα του και μέρα και νύχτα, οι ίδιοι είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Οι διαιρέσεις αυτού του είδους, δεν αποτελούν καινούργιο φαινόμενο. Όχι μόνο στην ελληνική πολιτική ιστορία αλλά και στην παγκόσμια, σε φάσεις μετάβασης και μεγάλης σύγκρουσης, οι απλουστευτικοί διαχωρισμοί κέρδιζαν την πρώτη θέση στο δημόσιο λόγο. Τα απλουστευτικά ερμηνευτικά σχήματα, ήταν πάντα ένα καλό εργαλείο στα χέρια κάθε εξουσιαστικής ομάδας. Η ίδια η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει. Η συνθετότητά της είναι εμπόδιο. Η δομική πηγή, που γεννάει τα προβλήματα, φουντώνει την κρίση και πλήττει τους ανθρώπους, τα δικαιώματα και την ελευθερία τους, προκαλεί τρόμο στους οπαδούς της πολιτικής απλοϊκότητας.

Η ισοπέδωση και η απλοποίηση τους απαλλάσσει από την ευθύνη. Τους ξεφορτώνει από το βάρος των προτάσεων. Την επεξεργασία μιας πολιτικής. Και την ανάληψη του κόστους για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Το γεγονός ότι η στάση αυτή αποτελεί μια ευθεία προσβολή και ασέβεια στη λαϊκή γνώμη και βούληση, δεν απασχολεί τους αντιμνημονιακούς προφήτες. Τους αρκεί η καταγγελία. Η καταγγελία των άλλων. Δεν είσαι, σα να λένε, μαζί μας και αρνείσαι την απλουστευτική φυλακή που επαγγελλόμαστε; Είσαι εχθρός. Εχθρός γενικά. Της πατρίδας, του λαού, της ιστορίας μας. Κάθε απλουστευτική διαίρεση, είναι μια κορύφωση της κατάργησης της λογικής και αποθέωση του ανορθολογισμού.

Η ζωή έχει πολλές και σύνθετες πλευρές. Το πραγματικό μέτωπο της πολιτικής, βρίσκεται στο μέτωπο της πραγματικής ζωής. Μέσα από την αναμέτρηση με τις πραγματικές συνθήκες, μπορεί η σύγχρονη Ελλάδα να βγει από την έρημο. Να ανασυγκροτηθεί πολιτικά και οικονομικά. Και αυτό περνάει μέσα από την επεξήγηση, την κατανόηση και τη συνειδητοποίηση. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι πρέπει ριζικά να αλλάξει;

Οι ψευδείς διαιρέσεις όπως «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί» αποτελούν εμπόδιο και ανάχωμα στη συνειδητοποίηση και με την έννοια αυτή, βρίσκονται στην υπηρεσία του κατεστημένου και της συντήρησης. Κάθε ψευδής διαίρεση στην πολιτική μάχη, αποτελεί μέρος ενός σχεδίου παραπλάνησης και έτσι πρέπει πάντοτε να τη βλέπουμε.

Αν η ψευδής συνείδηση παραπλανά τον εαυτό της, η ψευδής διαίρεση παραπλανά το λαό.

Αρνούμενοι την ψευδή διαίρεση, αρνούμαστε τον ανορθολογισμό στην πολιτική ζωή.

Τους αφήνουμε τις απλουστεύσεις. Διαλέγουμε τη δοκιμασία

• Φιλοξενείται στο 1ο τεύχος (Ιούνιος 2013) του περιοδικού «Νέα Πολιτική» (www.neapolitiki.gr) που επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαζήση.