Διά χειρός…
… του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή»:
Σε 20 χρόνια τα λέμε…
«Με την έως σήμερα γνωστή πολιτική, φως στην άκρη του τούνελ δεν φαίνεται. Ιδού λίγα στοιχεία: Στην 25ετία 1983-2009, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης, η ελληνική οικονομία δημιουργούσε κατά μέσο όρο 42.150 νέες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο – συνολικά 1 εκατ. θέσεις. Στην 4ετία που ακολούθησε, στα χρόνια της κρίσης, καταστράφηκαν 871.000 θέσεις εργασίας – οι 20 στις κάθε 100. Αν υποτεθεί ότι ανακτάται ο ρυθμός αύξησης της απασχόλησης κατά την προ κρίσης 25ετία, η απασχόληση δεν θα επανέλθει στα επίπεδα του 2008 πριν περάσουν 20-21 έτη. Αυτό υπολογίζει ο καθηγητής Απ. Δεδουσόπουλος, του Παντείου Πανεπιστημίου, στη μελέτη “Απασχόληση και Ανεργία: Τάσεις και Προοπτικές”. Με αυτούς τους ρυθμούς, οι θέσεις που καταστράφηκαν σε μια 4ετία, θα ανακτηθούν σε μια 20ετία.»
***
… του πανεπιστημιακού δασκάλου Δημήτρη Ν. Μαρωνίτη, από τη σελίδα του Θανάση Θ. Νιάρχου στα «Νέα» με τίτλο «Ο δάσκαλός μου και ο μαθητής μου»:
Με το προσωπείο
που φτιάξαμε…
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο κουτοπόνηρη παρεξήγηση από αυτήν που δίνει κάποιος για το πόσο αυστηρός και δύσκολος είναι ο Μαρωνίτης. Έχετε μπροστά σας έναν άνθρωπο –και το ξέρετε πολύ καλά– αδικαιολόγητα αθώο ως τα 84 του χρόνια που διανύει αυτή τη στιγμή. Εξάλλου, τίποτε περισσότερο δεν αγάπησα στη ζωή μου παρά όσους στέκονταν απέναντί μου ως μαθητές ή όσους με έβαλαν μέσα στο θέατρο. Γιατί πιστεύω ότι σε σχέση με το πρόσωπό μας, ακόμη πολυτιμότερο είναι το προσωπείο που διαθέτουμε. Το πρόσωπό μας είναι αυτό που μας έδωσε η φύση όπως μας το έδωσε. Αλλά για το περίεργο κρυμμένο προσωπείο μας είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι. Ζούμε ουσιαστικά με το προσωπείο που έχουμε φτιάξει εμείς και όχι με το πρόσωπο που μας έδωσε η φύση, για να μην πω ότι συχνά το πρόσωπο εμποδίζει να φανεί αυτό το τόσο πολύτιμο για την ανθρώπινη επικοινωνία προσωπείο. Κατά συνέπεια το θέατρο με απελευθερώνει, γιʼ αυτό και το αγαπώ τόσο πολύ.»
***
… του πρώην υπουργού Νίκου Χριστοδουλάκη, καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, από άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Έλεος πια, όχι άλλες μετάνοιες»:
Να η ευκαιρία…
«Η αργοπορημένη μετάνοια του ΔΝΤ και οι θρήνοι πολλών αξιωματούχων της ΕΕ θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα αν συνοδεύονταν από το αυτονόητο επόμενο βήμα: την άμεση αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα. Με σοβαρή διαπραγμάτευση το μνημόνιο μπορεί να αντικατασταθεί με μια νέα συμφωνία με την ευρωζώνη που θα έχει μέτρα για την αναθέρμανση της οικονομίας, εφικτούς δημοσιονομικούς στόχους και πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό είναι προς το συμφέρον και του ΔΝΤ γιατί έτσι μεταξύ άλλων θα αποφύγει και τη στενοχώρια από την επόμενη αποτυχία.»
***
… του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά, από το σχόλιό του με τίτλο «Οι ανιστόρητοι»:
Τα λεφτά δεν είναι μύθος…
«Η Ιστορία είναι πάρα πολύ σοβαρό πράγμα για να παίζεις μαζί της. Έπαιξε μαζί της η κ. Ρεπούση, όταν από προχειρότητα και έλλειψη επαγγελματισμού έγραψε την ανοησία περί “συνωστισμού”. Η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου θα έπρεπε να είναι μια “ιερή” υπόθεση και όχι ένα εγχείρημα του τύπου “το ξεπετάμε για να πάρουμε την αμοιβή”. Ξανάπαιξε, όμως, με την Ιστορία η κ. Ρεπούση, όταν στην προσπάθειά της να κερδίσει πέντε λεπτά δημοσιότητας άρχισε να φλυαρεί περί “εθνικών μύθων”».