Ο πόλεμος Ουάσινγκτον – Βερολίνου και η… τριπλή αγωνία της Αθήνας
Πίσω από τη σκόνη που έχει σηκώσει η αναμέτρηση γιγάντων, με το ΔΝΤ να επιτίθεται ευθέως στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τη μονολιθική εμμονή της σε ακραία λιτότητα και την άρνησή της για έγκαιρο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, προκειμένου να προστατευθούν οι «σάπιες» γαλλογερμανικές τράπεζες, πολλοί βλέπουν να ανοίγονται «παράθυρα» ευκαιρίας για την Ελλάδα, προκειμένου να εκμαιεύσει καλύτερους «μνημονιακούς» όρους, να επιτύχει μια ευνοϊκή ρύθμιση για το χρέος και να λάβει ένα δάνειο με καλούς όρους, για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού των δύο τελευταίων ετών του Μνημονίου.
Προς το παρόν τέτοιες ελπίδες φαίνονται εξίσου φρούδες με τις ελπίδες που καλλιεργούνταν το 2010, για ανάκαμψη το 2012 και επιστροφή στις αγορές.
Για το χρηματοδοτικό κενό της διετίας 2015-2016, η κυβέρνηση καλείται τον επόμενο χρόνο να διαπραγματευθεί ένα πρόσθετο ευρωπαϊκό δάνειο, καθώς όλοι οι υπολογισμοί δείχνουν ότι είναι αδύνατον να καλυφθεί με δανεισμό από τις αγορές: Σύμφωνα με το ΔΝΤ, στην καλύτερη περίπτωση (δηλαδή, αν η κυβέρνηση εφαρμόσει πρόσθετα μέτρα τουλάχιστον 4 δισ. ευρώ για τη διετία και αν όλα πάνε καλά στην εφαρμογή του προγράμματος) μένει ένα κενό της τάξεως των 11 δισ. ευρώ, που θα πρέπει να καλυφθεί με δανεισμό. Αν η Ελλάδα προσφύγει στις αγορές για αυτά τα δανεικά και τα πάρει με ένα επιτόκιο της τάξεως του 6% (θα ήταν ουτοπικό να περιμένει κανείς καλύτερους όρους), αυτό θα σημαίνει ότι στη διαχείριση των επόμενων ετών θα πρέπει να προστεθούν «τρελές» δαπάνες τόκων, της τάξεως των 600-700 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Τέτοιες δαπάνες είναι προφανές ότι αρκούν για να εκτροχιάσουν κάθε σχεδιασμό για τη μείωση του χρέους, γι’ αυτό και αποκλείεται εξαρχής κάθε πιθανότητα να δανεισθεί η Ελλάδα από τις αγορές για το 2015 και το 2016. Έτσι, θέλοντας και μη, οδηγούμαστε σε διαπραγμάτευση για νέα δανεικά από τους Ευρωπαίους, σε πείσμα όσων μπορεί να καλλιεργούν άτοπη αισιοδοξία περί δήθεν εξόδου από το Μνημόνιο το 2015, επειδή θα σταματήσουν οι δόσεις των δανείων από τους Ευρωπαίους (το ΔΝΤ, ούτως ή άλλως, θα συνεχίσει να πληρώνει δόσεις μέχρι και το 2016) και θα χρηματοδοτηθεί, δήθεν, η χώρα από τις αγορές.