ΓΙΑΤΙ ΒΟΗΘΑΤΕ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ;

Το εκρηκτικό άρθρο του Ρόμπερτ Κάπλαν δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου στο όργανο του Gatestone Institute με τίτλο «Οι ΗΠΑ βοηθούν στην ανασυγκρότηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Στον πληθωρισμό της καθημερινής διεθνούς δημοσιότητος (ελεγχόμενης κατά το πλείστον) απαντώνται κάποτε άρθρα και αναλύσεις πιστοποιημένης ενημερωτικής ποιότητας, αξιοπιστίας και κύρους. Πολύ σπανιότερα ο ασκημένος ερευνητής ανακαλύπτει και κείμενα τροχιοδεικτικά εξελίξεων. Των οποίων το πυροδοτικό περιεχόμενο και η ταυτότητα της υπογραφής απαιτούν σοβαρότερη της συνήθους ανάγνωση-μελέτη και αρχειοθέτηση σε φάκελο αναφοράς. Μακρά πορεία του Ρόμπερτ Κάπλαν στα ασαφή όρια μεταξύ διεθνούς δημοσιογραφίας, διδασκαλίας σε στρατιωτικές σχολές, συνεργασίας με το Πεντάγωνο, τη CIA και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και λειτουργίας ως κυβερνητικού και προεδρικού συμβούλου, κατατάσσει ορισμένα τουλάχιστον άρθρα του σε αυτήν την τελευταία κατηγορία. Δεκαπέντε βιβλία του -ορισμένα γεωπολιτικής- αποτελούν μέρος της συγκομιδής μακροχρόνιων αποστολών του Κάπλαν στα Βαλκάνια (έμενε για καιρό στην Αθήνα, όπου και νυμφεύθηκε), στην Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με το παράσημο «Διακεκριμένων Υπηρεσιών», διετέλεσε προεδρικός σύμβουλος το 2001 και είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Εξωτερικής Πολιτικής. Τώρα, στο προκείμενο άρθρο του, ο Κάπλαν επισημαίνει ότι όλες οι περιοχές αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων (πέριξ της Μεσογείου), όπου ένα κοσμικό καθεστώς αντικαταστάθηκε από ένα ισλαμικό, είχαν αποτελέσει στο παρελθόν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και «μέχρι σήμερα», γράφει, «η γερμανική πολιτική έχει πετύχει να κρατήσει μυστικό τον ηγετικό ρόλο της στην ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Υπενθυμίζει ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι ΗΠΑ επενέβησαν στρατιωτικά σε σειρά ενόπλων εσωτερικών συρράξεων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή: Βομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη του ισλαμικού καθεστώτος Ιζετμπέκοβιτς στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995, ξαναβομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη των μουσουλμάνων του Ου Τσε Κα στο Κόσοβο το 1999 και βομβαρδίζοντας το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη σε υποστήριξη των ανταρτών. Κάθε επέμβαση εδικαιολογείτο στους αμερικανούς πολίτες ως γινόμενη για ανθρωπιστικούς λόγους. Ως επιπρόσθετοι λόγοι αναφέρονταν η απόκτηση αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η εξάλειψη του κομμουνισμού από τη Γιουγκοσλαβία και η προστασία του πληθυσμού της Λιβύης από το δολοφονικό καθεστώς του Καντάφι. Κάθε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή -εκτός του Ιράκ- εφαρμόσθηκε στο ίδιο πατρόν. Πρώτα σημειώνεται μια εσωτερική ένοπλη σύρραξη στη δεδομένη χώρα. Τα αμερικανικά ΜΜΕ ρίχνουν σ’ αυτήν όλο το βάρος τους. Στην αφήγηση που αναπτύσσεται «οι καλοί» είναι οι αντικαθεστωτικοί. Οι «κακοί», τους οποίους πρέπει να συντρίψουν οι Αμερικανοί, είναι βάρβαροι δεσπότες, εγκληματίες πολέμου, ένοχοι γενοκτονίας. Διεθνείς προσωπικότητες επιρροής, ΜΚΟ, διεθνείς οργανώσεις ζητούν τη στήριξη των αντικαθεστωτικών και την ανατροπή του καθεστώτος. Κατόπιν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διατάσσει αμερικανική λογιστική υποστήριξη και βοήθεια σε όπλα στους εξεγερμένους. Τελικά διατάσσει και βομβαρδισμούς υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Η διαδικασία αυτή καταλήγει πάντοτε με την αντικατάσταση ενός κοσμικού από ένα ισλαμικό καθεστώς σε περιοχή που διετέλεσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…

Και στις χώρες της «Αραβικής Άνοιξης», Τυνησία και Αίγυπτο, όπου δεν υπήρξε αμερικανική επέμβαση, σημειώθηκε η ίδια κατάληξη και η τακτική της Τουρκίας ήταν να σπεύσει σε στήριξη των εξεγερμένων και σε αναγνώριση αυτών ως νόμιμης κυβέρνησης. Οι τούρκοι ηγέτες συσχετίζουν, άλλωστε, τις συρράξεις στη Βοσνία και στις χώρες της «Αραβικής Άνοιξης», όπως επεσήμανε ο αμερικανός τουρκολόγος Harold Rhode. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν ξεκαθάρισε, άλλωστε, τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του στον επινίκιο λόγο του στις εκλογές του 2011, επισημαίνει ο Κάπλαν. Είπε ότι η νίκη του κόμματός του είναι εξίσου σημαντική για την Άγκυρα και για το Σεράγεβο (πρωτεύουσα της Βοσνίας), για τη Σμύρνη όσο και για τη Δαμασκό, για την Κωνσταντινούπολη όσο και για την Ιερουσαλήμ… Η θέση ότι οι χώρες που απέκτησαν ισλαμικά καθεστώτα τύπου Αδελφών Μουσουλμάνων ή Αλ Κάιντα, με αμερικανική ένοπλη επέμβαση ή με την «Αραβική Άνοιξη», σημειώνουν την επιστροφή στην οθωμανική επικράτεια δεν στερείται λογικής, κατά τον Ρόμπερτ Κάπλαν. Που εξηγεί ότι, εκτός από πολιτική εξουσία στο έδαφος και στον πληθυσμό της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικούσε και την υπόσταση χαλιφάτου με πνευματική εξουσία επί του συνόλου των μουσουλμάνων, εντός και εκτός των συνόρων της. Είναι -γράφει- λογικό, όσο κι αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, ότι το σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κινείται σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την αποδόμηση του κεμαλικού κράτους και την προώθηση του χαλιφάτου, το οποίο λένε πως λαχταρούν οι μουσουλμάνοι. Η θεώρηση της τουρκικής επιδίωξης για ανασύσταση της αυτοκρατορίας στο ιστορικό της πλαίσιο εγείρει κατά τον Κάπλαν το θέμα του ρόλου της Γερμανίας σ’ αυτό το σχέδιο. Υπενθυμίζει ότι από της συγκρότησής της (σε ενιαίο κράτος) το 1870 η Γερμανία αντιμετώπισε την Τουρκία σαν τον πολυτιμότερο πελάτη και σύμμαχο, χώρα ελέγξιμη με συνδυασμό μέσων, όπως οικονομικές δοσοληψίες, εκπαιδευτικές υποτροφίες, οργανωτική βοήθεια και τεχνογνωσία όσο και δωροδοκία των τούρκων αξιωματούχων. Την επιρροή της στην Τουρκία η Γερμανία την έβλεπε ως μέσο επηρεασμού του παγκόσμιου Ισλάμ προς το συμφέρον της. Και όπως κατέδειξε ο γερμανός καθηγητής Wolfgang Schwanitz, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία χρησιμοποίησε το τουρκικό χαλιφάτο για να υποδαυλίσει Τζιχάντ -ταραχές και εξεγέρσεις- σε περιοχές όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί τελούσαν υπό τη διοίκηση των εχθρών της: Ρώσων, Γάλλων, Βρετανών και Σέρβων. Ως εντυπωσιακή επιτυχία απόκρυψης της γερμανικής πολιτικής προβάλλει ο Κάπλαν στο άρθρο του το ότι στα πενήντα τόσα αμερικανικά άρθρα για την «Αραβική Άνοιξη» που εξερεύνησε δεν βρήκε πουθενά τη λέξη Γερμανία. Τον έμμεσο (πλην κρίσιμο) ρόλο της στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι ιχνηλάτησε μέσω παραπομπής σε άρθρο στην «Επιθεώρηση Πολιτικής» της 1-2-2004, με τίτλο «Ένα Άνομο Διεθνές Δικαστήριο», για το Δικαστήριο Εγκληματιών (της Χάγης), το οποίο διατύπωσε την κατηγορία και εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης του Μουαμάρ Καντάφι, που προσέφεραν τη νομική βάση «νομιμοποίησης» των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, οι οποίοι οδήγησαν στην ανατροπή του καθεστώτος. Η αναφορά στη Γερμανία βρίσκεται σ’ αυτό το άρθρο του 2004, το οποίο αποκαλύπτει ότι αυτό το «Άνομο Διεθνές Δικαστήριο» είναι δημιούργημα γερμανικής έμπνευσης, επιβολής και σε σημαντικό βαθμό γερμανικής χρηματοδότησης.

(Σημ. συν.: Πρόκειται για το δικαστήριο που καταδίκασε και καταδικάζει σωρεία σέρβων ηγετών, ενώ απαλλάσσει κροάτες αλλά και ουτσεκάδες οπλαρχηγούς -σήμερα ηγέτες του Κοσόβου-, μολονότι ενοχοποιημένους από την πρώην πρόεδρό του για την απόσπαση ζωτικών οργάνων προς πώληση από σέρβους αιχμαλώτους σε «κλινικές» βασανισμού.)

Με αυτά τα δεδομένα, λογικό είναι το συγκεκριμένο δικαστήριο να υπηρετεί τις γερμανικές επιδιώξεις, σημειώνει ο Κάπλαν και προσθέτει ότι αυτό αντιπροσωπεύει και τη σχέση της Γερμανίας με την «Αραβική Άνοιξη». Ωστόσο -υπογραμμίζει- αυτά δεν αναφέρονται πουθενά. Σιωπή, που επιβάλλει εξήγηση. Στοιχεία της δράσης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας ΒΝD και της συνεργασίας του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών επισημαίνει ο Κάπλαν σε ανταπόκριση του αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Ρόζενθαλ στους «Άσιαν Τάιμς». Η ανταπόκριση αποκαλύπτει ότι η γερμανική κυβέρνηση απέκλεισε «για λόγους εθνικού συμφέροντος» τη δημοσιότητα αναφορών της μυστικής υπηρεσίας BND στη Συρία ότι την περιβόητη σφαγή αμάχων στην πόλη Χούλα διέπραξαν οι ισλαμιστές αντάρτες και όχι οι κυβερνητικές δυνάμεις. Επίσης, ότι το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών συνεργάζεται με εκπροσώπους της συριακής αντιπολίτευσης στην εκπόνηση «συγκεκριμένων σχεδίων» ομαλής μεταπολίτευσης, μετά την ανατροπή του Άσαντ. Ανακεφαλαιώνοντας την ιστορία αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων ή ευνοουμένων αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων που εγκαθιδρύουν φανατικά ισλαμικά καθεστώτα σε χώρες όπου η Τουρκία (με τη μυστική γερμανική συνέργεια) επιχειρεί την ανασύσταση του οθωμανικού χαλιφάτου, ο Ρόμπερτ Κάπλαν κλείνει το άρθρο του με την εκρηκτική κατακλείδα: «Για ποιον λόγο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να προάγει ενεργητικά τις γερμανικές στοχεύσεις – την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας (θύμα γερμανικής εισβολής στους δύο μεγάλους πολέμους) και την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί».

ΥΓ. Μ. Σ.:
Απουσιάζει από τα στοιχεία του Ρόμπερτ Κάπλαν, προφανώς λόγω αγνοίας, η συντριπτική μαρτυρία του διαπρεπούς γάλλου στρατηγού Γκαλουά, πρώην ΓΕΕΘΑ, στη συγκλονιστική συνέντευξη-εξομολόγηση που έδωσε λίγο προ του θανάτου του, προ ολίγων ετών, όπου εκφράζει τη συντριβή του για το λάθος της Γαλλίας να συμμετάσχει στην καταστροφή της πιστής συμμάχου της Σερβίας. Απεκάλυψε εκεί ότι την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας σχεδίαζαν και συζητούσαν παρουσία του παράγοντες της γερμανικής ελίτ από τη δεκαετία του ’70, σε ετήσιες συνάξεις τους σε περιοχή της Βαυαρίας. Κατέθεσε την προσωπική μαρτυρία του, από επισκέψεις στο Σεράγεβο, ότι η επιχείρηση στήθηκε σε οικοδόμημα προπαγανδιστικής ψευδολογίας και ότι διττός στόχος του γερμανικού σχεδίου ήταν η καταστροφή της Σερβίας για τη συμπαράταξή της με τους Συμμάχους στους δύο πολέμους και η έξοδος της Γερμανίας διά της Αδριατικής στη Μεσόγειο. Ιδού η συνέντευξη: http://www.youtube.com /watch?NR=1&feature=endscreen&v=FfFrynxn7os

Συνειρμοί από τις ανωτέρω συγκλίνουσες μαρτυρίες και ομοιότητες και αναλογίες με τα ημέτερα ιστορικά και γεωγραφικά δεδομένα ρίχνουν δραματικό φως στη σημερινή ελλαδική πραγματικότητα, με πολύ σκοτεινή σκιά στην προοπτική των εξελίξεων που επαπειλούνται.