Το δήθεν αριστερό άλλοθι του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και πολιτικός αποπροσανατολισμός
Οι αποκαλύψεις για τον βαθμό υποθηκεύσεως της κυριαρχίας της χώρας με το Μνημόνιο προκαλούν ανατριχίλα. Η «τρόικα» παρεμβαίνει ακόμη και στις ώρες πτήσεως των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας. Δύο αντιπρόσωποί της παρίστανται σε όλες τις συνεδριάσεις για αποκρατικοποιήσεις του ΤΑΙΠΕΔ και καταγράφουν τα πάντα.
Αναμένεται τις επόμενες μέρες η απόφαση για την αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ. Είναι γνωστό ότι ασκούνται στην ελληνική πλευρά πιέσεις με πολιτικά κριτήρια. Η έκβαση των αποκρατικοποιήσεων αυτών θα δώσει μια ένδειξη πόσο διατεθειμένη είναι η κυβέρνηση και ειδικότερα ο πρωθυπουργός να προωθήσει στρατηγικά ανοίγματα της χώρας, συγκεκριμένα προς την κατεύθυνση της Ρωσίας. Τα ανοίγματα αυτά, όχι μόνο στο θέμα της ΔΕΠΑ, αλλά σ’ ένα ευρύ φάσμα στρατηγικής συνεργασίας, είναι επιβεβλημένα για τα συμφέροντα της χώρας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να δέχεται αδιανόητες απαγορεύσεις στην ανάπτυξη των διεθνών της σχέσεων, όταν μάλιστα αντιμετωπίζει μια δύσκολη οικονομική κατάσταση και ταυτοχρόνως προκλήσεις και απειλές στον εθνικό της χώρο. Τουρκική πυραυλάκατος έκανε την περασμένη εβδομάδα περιοδεία στις Κυκλάδες και έφτασε μέχρι την Κύνθο και τον Καφηρέα.
Η νέα αυτή τακτική της Άγκυρας, να στέλνει τα πολεμικά της πλοία να αλωνίζουν επιδεικτικά στο Αιγαίο, αποσκοπεί στην προβολή της ιδέας ότι το Αιγαίο δεν είναι Ελληνικό, ότι η Τουρκία έχει «ίσα» δικαιώματα και ότι μόνη λύση για μια νέα τάξη και ειρήνη στο Αιγαίο είναι η συνδιαχείριση και η συνεκμετάλλευση.
Οι Τουρκικές προκλήσεις δείχνουν επίσης πόσο επικίνδυνη είναι η ανατροπή της αεροναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο και πόσο αναγκαία είναι η αποκατάστασή της, όσο δύσκολη και αν είναι με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες.
Το ίδιο ανησυχητική είναι η κατάσταση στην Κύπρο, κατά της οποίας μετά το δόλιο και προμελετημένο οικονομικό πλήγμα, εξυφαίνεται ένα νέο σενάριο για εσπευσμένη «λύση» του Κυπριακού, με μια παραλλαγή επί τα χείρω του Σχεδίου Ανάν.
Ενώπιον όμως της καταστάσεως αυτής, είναι τραγική η εικόνα που παρουσιάζουν οι πολιτικές δυνάμεις και ειδικότερα η τρικομματική κυβέρνηση. Το μεγάλο θέμα της επικαιρότητας έγινε το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Περιέργως, αντί το μεγάλο θέμα να είναι η αντιμετώπιση των παραπάνω κινδύνων και η λαθρομετανάστευση με ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει για την εθνική και κοινωνική συνοχή και την προοπτική της χώρας, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις θέλουν να επιβάλουν ως κύριο θέμα στην ημερήσια πολιτική διάταξη τον καταγγελλόμενο ρατσισμό.
Είναι οι ίδιες δυνάμεις που πρωτοστάτησαν κατά τα προηγούμενα χρόνια, στο όνομα μιας δήθεν «προοδευτικής» πολιτικής, στην ανοχή -αν όχι στην ενθάρρυνση- της λαθρομεταναστεύσεως στη χώρα, από τα μέσα ήδη της δεκαετίας του ’90.
Η τότε «εκσυγχρονιστική» ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, παράλληλα με την ανατροπή της εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και την εισαγωγή του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομική πολιτική, εισήγαγε και την ιδεολογία της λεγόμενης «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και του «ρατσισμού».
Πώς ήταν δυνατόν να κινδυνεύει από ρατσισμό μια κοινωνία που είχε τότε εθνική συνοχή 97%; Η ιδεολογία του ρατσισμού και του αντιρατσισμού που διακινείται ως διεθνές προϊόν, με συγκεκριμένες προδιαγραφές και πανομοιότυπα σχεδόν νομοσχέδια, εισήχθη προληπτικά ως αντίβαρο στις αναμενόμενες αντιδράσεις στην πολιτική του ανοίγματος των συνόρων και της επελάσεως μιας ανεξέλεγκτης λαθρομεταναστεύσεως για την «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της Ελλάδος. Αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής ήταν αργότερα ο νόμος Ραγκούση «περί ιθαγένειας». Είναι εκπληκτικό ότι το υποτιθέμενο «νέο» ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου παραμένει καθηλωμένο στην ίδια ακριβώς πολιτική που εξέφρασε με τον νόμο Ραγκούση ο προκάτοχός του Γιώργος Παπανδρέου. Δεν είναι γι’ αυτό απορίας άξιον που ο αρχιτέκτονας του νόμου έχει σήμερα όλη την άνεση να επιτίθεται με σφοδρότητα από «αριστερά» στη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι υπέρμαχοι του λεγομένου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου επικαλούνται την υπεράσπιση των ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων από ρατσιστικές επιθέσεις και τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής.
Η άγρια απόπειρα δολοφονίας εικοσάχρονης φοιτήτριας στην Κέρκυρα από αδίστακτο Αφγανό λαθρομετανάστη, ήρθε να υπενθυμίσει σε όσους θέλουν να λησμονούν ή σκοπίμως να αποσιωπούν ότι δεν υπάρχει μόνο θέμα ρατσιστικών επιθέσεων κατά μεταναστών. Υπάρχει και μέγα θέμα λαθρομεταναστεύσεως, που εκτός των άλλων, συνεπάγεται μια απίστευτη άνοδο της εγκληματικότητας, την οποία πρώτοι ζουν αυτοί που σε διάφορες συνοικίες βλέπουν να έχουν καταντήσει ξένοι μέσα στην ίδια την πατρίδα τους.
Εάν ετίθετο απλώς θέμα δημιουργίας νομικού πλαισίου για την αντιμετώπιση απαράδεκτων και καταδικαστέων ρατσιστικών επιθέσεων, κανείς δημοκρατικός άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση. Επαρκές όμως νομικό πλαίσιο υπάρχει για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Αυτό που επιδιώκεται με το προτεινόμενο νομοσχέδιο είναι η δημιουργία ιδιωνύμου, η ποινικοποίηση για την άρνηση μόνο της Εβραϊκής γενοκτονίας και όχι της Αρμενικής και της γενοκτονίας των Ποντίων και των Ελλήνων Μικρασιατών και η εισαγωγή απαράδεκτων περιορισμών στην ελεύθερη έκφραση. Δεν είναι τυχαίο που ανησυχεί γι’ αυτό και αντιτίθεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, αναφερόμενο στην πείρα του παρελθόντος, για διάφορους νόμους περί «εχθροπάθειας».
Αυτό όμως που δεν δηλώνεται ρητά αλλά υφέρπει στο νομοσχέδιο και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, είναι η ευκολία με την οποία καταγγέλλεται το καθετί ως ρατσισμός. Μήπως αύριο θα καταγγελθεί ως «ρατσισμός» η προσήλωση των Ελλήνων στην εθνική τους ταυτότητα;
Όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις αγανακτούν και καταγγέλλουν τη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ, που εγκλωβίζει στην Ελλάδα τους λαθρομετανάστες που εισέρχονται μέσω αυτής στην Ευρώπη. Είναι δυνατόν όμως ορισμένες πολιτικές δυνάμεις να εξακολουθούν να εμμένουν στην μεταναστευτική πολιτική της ανοχής της λαθρομεταναστεύσεως και να πιστεύουν ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, θα δεχθούν ποτέ οι άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι την κατάργηση της Συμφωνίας του Δουβλίνου ΙΙ ή της επερχόμενης νέας Συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙΙ;