Ευρυνόμενες και καταστροφικές ρηγματώσεις
Που εμφανίζονται δυσοίωνες όσο ποτέ. Όχι μόνο λόγω των αδυσώπητων προβλημάτων που ανατασσόμενα τείνουν να υποτραπούν, αλλά και –κυρίως– λόγω των καταλυτικών εσωτερικών ρηγματώσεων που ευρύνονται. Και οι οποίες αποδομούν τις δυνατότητες και αγκυλώνουν τις αντιστάσεις της χώρας. Και σʼ επίπεδο κοινωνικών δομών. Και ως προς την αντιμετώπιση ορατών κινδύνων, αφενός για την εθνική κυριαρχία και αφετέρου για την άσκηση φυσικών δικαιωμάτων στα γεωπολιτικά της όρια. Κάτι που οσονούπω θα υποχρεωθούμε νʼ αντιμετωπίσουμε.
Ο κερματισμός είναι όντως τραυματικός. Και ανελίσσεται σε όλα τα επίπεδα, με οδυνηρές συνέπειες που αφορούν την ελάσσονα έστω ενότητα που τα προβλήματα της χώρας απαιτούν, προκειμένου να ενισχυθούν αξιόλογες στρατηγικές αντιστάσεις και νʼ αποσοβηθούν απευκταίοι κίνδυνοι. Οι οποίοι και μπορεί σε δεδομένη στιγμή να υποτραπούν έως και σε γεωπολιτικούς ακρωτηριασμούς. Εάν υπάρξουν προπαντός –και διαφαίνονται ήδη– τετελεσμένα τα οποία η Άγκυρα προάγει με μεθοδικότητα και κυρίως με σαφή επιθετική διάθεση χωρίς κανέναν δισταγμό. Όρα μαζικές παραβιάσεις εναερίου και θαλάσσιου χώρου.
Εάν αυτά συνειδητοποιηθούν επαρκώς (αντί να επικαλύπτονται από τη βάναυση –λόγω ετεροβαρών μνημονιακών πολιτικών– καθημερινότητα των Ελλήνων), τότε θα γίνουν αντιληπτές και οι εκτροπές που ενεδρεύουν. Και οι οποίες δεν είναι δυνατόν νʼ αποσοβηθούν με τέτοια κατάσταση πραγμάτων, όπως αυτή που διαμορφώνεται στο ενδοελληνικό μέτωπο. Στο οποίο τα έως κι εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα επικυριαρχούν και αποβαίνουν προσδιοριστικός δείκτης του ελληνικού γίγνεσθαι. Και κατʼ ακρίβειαν συντελεστής προβλεπτών υποτροπών. Που εάν δεν αποσοβηθούν, θα οδηγήσουν σε ολέθρια παράγωγα.
Όσο και αν αυτές οι επισημάνσεις μπορεί να φαίνονται άκρως πεσιμιστικές (και όντως είναι), η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ευοίωνων διεξόδων από τις παντελώς σχεδόν αδιέξοδες προοπτικές. Γιατί το πολιτικό-κομματικό παιχνίδι γίνεται ολοένα και πιο τραχύ. Ενώ οι βασικοί του δείκτες το επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο. Πράγμα που ενώ καθιστά τις ελληνικές παθογένειες καθαυτό κακοήθεις, δεν παρέχει τουλάχιστον υπολογίσιμες ελπίδες αποτρεπτικών δυνατοτήτων για την τραυματική κακοδαιμονία της χώρας. Γιατί και μόνον οι ανατασσόμενοι αριθμοί των ανεργιακών μεγεθών συνιστούν αφʼ εαυτών θανάσιμο βρόχο στον ελληνικό τράχηλο, που περισφίγγεται με βάναυσους ρυθμούς. Αναπαράγοντας τα χειρότερα. Τα οποία οι εθνικές αντοχές είναι δύσκολο –αν όχι αδύνατο– νʼ απορροφήσουν και νʼ αντεπεξέλθουν. Οι αναφορές για τον κοινωνικό ιστό που έχει διαρραγεί και τις αντιστάσεις που αποδομούνται, δεν είναι πλέον θεωρητικά σήματα κινδύνου που διαβιβάζουν οι τραυματικές συνέπειες της χρεοκοπικής κατολισθήσεως. Είναι αντιθέτως επελαύνουσες πραγματικότητες κι επιταχυνόμενες ολισθήσεις. Που μόνο με ανανεωμένη και ισχυρή βούληση της σύνολης κοινωνίας, αλλά κυρίως με την εθνική συναντίληψη των διαχειριστών της πολιτικής ζωής και της εξουσίας, είναι δυνατόν να υπάρξουν υπερβάσεις. Που να οδηγούν από την αδυσώπητη πτωχευτική κατιούσα, προς την ανάνηψη και την ευκταία ολική, αν είναι δυνατόν, επαναφορά. Όχι ασφαλώς στην προϊούσα κατάσταση πραγμάτων που εξέθρεψε την παρακμιακή εκτροπή, αλλά στην αποκατάσταση κι επιπέδου ζωής και αξιακών δυναμικών που έχουν ακρωτηριασθεί. Ανυπεράσπιστες μπροστά στην επέλαση της συστημικής διαφθοράς και στην απαξίωση κάθε περιεχομένου των.
Εάν λοιπόν είναι να υπάρξουν αξιόλογες και κυρίως αποτελεσματικές πολιτικές και υπερβάσεις, τότε αυτονόητο προαπαιτούμενο είναι ακριβώς η ανάδυση εσωτερικών συγκλίσεων. Πάνω σε κάποιες ελάσσονες έστω γραμμές ενότητος, που αφενός νʼ ανακόπτουν αποδόμηση δυνατοτήτων και αφετέρου να οπλίζουν αναγκαίες αντιστάσεις. Δεν υπάρχει άλλη οδός. Και αυτή τη στιγμή, αυτή φράσσεται από τα παροξυνόμενα πάθη και απαξιώνεται από τον αναπαραγόμενο πολιτικό κερματισμό.