Οι κρίσιμες γεωπολιτικές εξελίξεις επιβάλλουν ενδοελληνική ενότητα!
ΕΙΝΑΙ ηλίου φαεινότερον ότι βρισκόμαστε στο προοίμιο μιας νέας αμερικανικής στρατηγικής στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και γενικότερα της εύφλεκτης μεσανατολικής ζώνης. Στρατηγικής η οποία περνά μέσα από κλασικές συμμαχικές επιλογές του Ατλαντισμού, βασικοί πυλώνες των οποίων είναι από τη μια η Τουρκία και από την άλλη το Ισραήλ. Με το δεύτερο να καταπίνει την οργή και το μένος του για την τουρκική αλαζονική συμπεριφορά, εξαιτούμενο τελικά τη συγγνώμη του Ερντογάν, με υπόδειξη του Λευκού Οίκου! Κάτι που από αυτές τις στήλες είχαμε προαγγείλει από έτους, για όσους έχουν επαρκή μνήμη. Όχι από προβλεπτική δεινότητα βεβαίως, αλλά γιατί σ’ αυτό επέπρωτο να οδηγήσουν οι εξώφθαλμες περιφερειακές δυναμικές.
Έπονται ακόμη σημαντικότερα, με ιστορική διάσταση γεγονότα, τα οποία κι εγκυμονούνται ήδη. Στόχος τους: Αφενός η εμπέδωση της αμερικανικής επιρροής στην περιοχή, που διαταράσσεται από κάποια καθεστώτα (Συρία, Ιράν) και από την ενίσχυση επιρροών σε άλλες αραβικές εστίες. Όπως, για παράδειγμα, Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Και αφετέρου η διασφάλιση του Ισραήλ, που για τις ΗΠΑ είναι κυρίαρχο σκέλος της ευρύτερης του πολιτικής, εν είδει «θρησκευτικής παρακαταθήκης». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και το οποίο σχετίζεται, συν άλλοις, με το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι.
Αυτά εν πολλοίς. Ως χονδρική δηλαδή αποτίμηση όσων αυτή τη στιγμή εξελίσσονται και όσων με βεβαιότητα θ’ αναπαραχθούν ως συνέπεια, σε βραχυπρόθεσμη προοπτική.
Τα οποία, με την ίδια βεβαιότητα, θα δημιουργήσουν και θα παγιώσουν ένα νέο περιφερειακό περιβάλλον, με ανακατανομή επιρροών και αναδιάταξη των ισοζυγίων. Ευνοώντας αναμφίβολα τους βασικούς τοποτηρητικούς παίκτες στην περιοχή, που ήδη τείνουν να δρέψουν τους καρπούς της εύνοιας που η Ουάσιγκτον εκδηλώνει. Ενδεικτικό: Ποτέ πριν και για κανένα δεν επεφύλαξε ο Λευκός Οίκος τέτοια φιλοξενία και τόσο πολύωρες συνομιλίες (ολοήμερες), όπως στην περίπτωση του κ. Ερντογάν.
Κάτι που ερμηνεύει όσα συμβαίνουν και προεξοφλεί όσα συνέπονται.
Να μην αυταπατώμεθα.
Και να μην αυταπατώμεθα, προκειμένου να μεθοδεύσουμε ως Ελληνισμός ανάλογες στρατηγικές, ώστε να μη βρεθούμε καταιφνιδιασμένοι κι επί αδυσωπήτου κενού. Καθώς αυτά συναντούν και τους δύο κρατικούς πυλώνες του Ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρο) σε κατάσταση μείζονος περιστολής δυνατοτήτων, τις οποίες και αποδομεί αδυσωπήτως η χρεοκοπική κατολίσθηση. Καθηλώνοντας αντιστάσεις και βραχυκυκλώνοντας προοπτικές.
Η πικρή αλήθεια. Την οποία κι επιδεινώνουν -ειδικότερα στην περίπτωση του μητροπολιτικού ελλαδικού κέντρου- ανατασσόμενα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα. Που αν δεν κατασταλούν, με συνειδητοποίηση των κινδύνων που αναπαράγουν, θα προκαλέσουν απευκταίες υποτροπές. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει καταστροφικές ολισθήσεις. Ακριβώς την ώρα που οι εξωτερικοί κίνδυνοι εμφανίζονται κραυγαλέοι και διογκούμενοι. Με αμφισβήτηση κυριαρχικών εθνικών ορίων και υπονόμευση δικαιωμάτων στον θαλάσσιο ελληνικό χώρο και τον υποθαλάσσιο επομένως εθνικό πλούτο.
Αυτή τελικά είναι η εικόνα, που συνοψίζει τη σύνολη ελληνική παθογένεια, την ώρα που στην ευρύτερη περιοχή διαμορφώνεται ραγδαία ένα νέο στρατηγικό περιβάλλον, ως συνέπεια κυρίως και της διακριβώσεως τεραστίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η οσμή των οποίων ήδη δημιουργεί εντάσεις και παρεμβολές από εκείνους που είτε άμεσα επιχειρούν γεωπολιτικά τετελεσμένα, είτε κι εμμέσως από συμφέροντα που αναμένουν διασφάλιση μεριδίων του ενεργειακού πλούτου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που στην περίπτωση της Κύπρου η πτώχευση -και η καταστροφική μετεξέλιξη της- προέκυψαν αίφνης μόλις άρχισε η προκαταρκτική άντληση φυσικού αερίου και δρομολογήθηκε η διαδικασία παραχωρήσεων κι άλλων οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ.
Να προλάβουμε. Με σταθερές επιλογές εσωτερικών ανατάξεων κι εξωτερικών ερεισμάτων. Αφού φυσικά πρώτα βρούμε κοινές συντεταγμένες στο ενδοελληνικό μέτωπο, στη βάση ενός μίνιμουμ -έστω- προγράμματος εθνικών συγκλίσεων.
Για να μη θρηνήσωμεν επί ερειπίων…