Νεοναζισμός – Νόθο τέκνο των Μνημονίων
Oι πολιτικές-κομματικές αντιπαραθέσεις που εκδηλώνονται την περίοδο αυτή, με επίκεντρο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και με κεντρικό-περιρρέον πρόβλημα την πολιτικοϊδεολογική «ταυτότητα» και τους «τρόπους δράσης» των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής, στο μεγαλύτερο τμήμα τους ελάχιστα ανάγονται και αναφέρονται στην ουσία και στα πραγματικά κοινωνικοοικονομικά και ιδεολογικά, ιστορικά, αίτια των φαινομένων αυτών. Αντίθετα, όπως και στα περισσότερα κρίσιμα προβλήματα, οι αντιπαραθέσεις αυτές εξαντλούνται στο επίπεδο ενός συνήθους κομματικού ανταγωνισμού.
Συνοπτικά θα επισημάνουμε ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα στη χώρα μας, η οποία καθορίσθηκε από τους ευρωπαίους εταίρους μας -με τη σύμφωνη γνώμη και τη συνενοχή της πολιτικής ελίτ της χώρας μέσω της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ- ως «χώρος» συρροής και αποθήκευσης μεταναστών, συνιστά σήμερα ένα μείζον, εθνικών διαστάσεων πρόβλημα, το οποίο, συνδεόμενο με την οξύτατη οικονομικοκοινωνική κρίση, «παράγει» εκρηκτικές καταστάσεις.
Η δεύτερη βασική αιτία των φαινομένων αυτών -που συνδέεται ευθέως με την άνοδο της Χρυσής Αυγής- αφορά την κρίση και απαξίωση του κομματικού-πολιτικού συστήματος, την «έκπτωση» και τον ευτελισμό ενός σοβαρού τμήματος του πολιτικού προσωπικού. Όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί, ο δήθεν «αντισυστημικός» ρόλος τον οποίο επικαλείται η Χρυσή Αυγή δημιουργεί σε ένα σοβαρό τμήμα του κοινωνικού-εκλογικού σώματος την ψευδαίσθηση ότι η «τιμωρία» των πολιτικών συντελείται μέσω της συμπεριφοράς και της στάσης των εκπροσώπων του μορφώματος αυτού. Μέγα λάθος. Αντίθετα, η ναζιστική και ακροδεξιά ιδεολογία -που δεν έχει καμία σχέση ακόμα και με τον παραδοσιακό «εθνικισμό»-, ο «νόμος» της βίας και του μίσους, ο οποίος εφαρμόζεται από τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής, αποτελούν αντιανθρωπιστικές και αντικοινωνικές στάσεις που συνάδουν απόλυτα προς τον χαρακτήρα των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί αντίπαλο, αλλά εφεδρεία και έμμεσο νομιμοποιητικό μηχανισμό των συμφερόντων που έθεσαν τη χώρα υπό ξένη κυριαρχία και εξοντώνουν συστηματικά τον ελληνικό λαό.
Γι’ αυτό και η Νέα Δημοκρατία, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του κύριου «διεκπεραιωτή» των Μνημονίων, μετατοπίσθηκε με τόση ευκολία στο ακροδεξιό πολιτικοϊδεολογικό τμήμα του πολιτικού φάσματος. Η ανάλγητη αντικοινωνική πολιτική, ο διχαστικός και υβριστικός λόγος, τον οποίο εκπέμπει ως ηγεμονεύουσα δύναμη της τρικομματικής κυβέρνησης, η στάση ανοχής ή και σύμπλευσης σε κρίσιμα γεγονότα με τη Χρυσή Αυγή, διαμορφώνουν μια οργανική σχέση, ένα είδος «συγκοινωνούντων δοχείων» μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής, με την αλληλοεπικάλυψη ενός τμήματος της πολιτικοϊδεολογικής τους ταυτότητας.
Η θεωρία των «άκρων», την οποία υιοθέτησε με τόση ευκολία ο ακροδεξιός καθοδηγητικός πυρήνας της ΝΔ και αποδέχθηκε με τόση επιπολαιότητα ο Α. Σαμαράς, αποτελεί στην πράξη μια έμμεση αλλά σαφέστατη νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής.
Η Αριστερά, εδώ και αρκετά χρόνια, δεν αντιλήφθηκε ούτε το ιστορικό βάθος ούτε τις καταλυτικές επιπτώσεις που θα είχε στη χώρα μας το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ασφαλώς το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία υπεράσπισε και υπερασπίζει με πάθος, αποτελεί στρατηγική πτυχή για μια σύγχρονη, δημοκρατική κοινωνία. Όμως οι κοινωνικοοικονομικές «ρίζες» του προβλήματος παράγουν συνεχώς νέες οξύτατες αντιθέσεις και συγκρούσεις, διαμορφώνουν και παγιώνουν αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Όσο οι καταστάσεις αυτές δεν αντιμετωπίζονται μέσα από ένα συνολικό σχέδιο που θα έχει ως κεντρικό στόχο την αλλαγή της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», όσο προσπαθούμε ως κοινωνία και ως πολιτικά κόμματα να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα, «τα προϊόντα» μιας κρίσιμης κοινωνικοοικονομικής διαδικασίας και δεν ασχολούμαστε, συλλογικά και χωρίς «παρωπίδες», με τα γενεσιουργά τους αίτια, τότε θα παρακολουθούμε απλώς την επιδείνωση του προβλήματος μέσα από τις επικοινωνιακού χαρακτήρα αντιπαραθέσεις.
Ασφαλώς οι απαράδεκτες ενέργειες και πρακτικές της ναζιστικής Ακροδεξιάς δεν πρέπει να παραμείνουν ατιμώρητες. Δεν μπορούν, τόσο οι κοινωνικές συμπεριφορές όσο και οι πολιτικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες να επικαθορίζονται από κοσμοαντιλήψεις και πρακτικές που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη δημοκρατία, τον ελληνικό πολιτισμό.
Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί παρά το «νόθο τέκνο» της μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης «λογικής». Το «αυγό του φιδιού» όμως το επώασε η αντιανθρωπιστική και αντικοινωνική αντίληψη της οικονομικής δικτατορίας και των πολιτικών διαχειριστών και εκπροσώπων της. Γι’ αυτό και οι σημερινοί νεοδημοκράτες κυβερνητικοί διαχειριστές αρνούνται να καταδικάσουν -και πολιτικά και θεσμικά και ιδεολογικά- το φαινόμενο, ακόμα και με έναν απλό αντιρατσιστικό νόμο…