Μία είναι η καίρια διαχωριστική γραμμή

Το έχω γράψει και το ξαναγράφω: Κάθε σκεπτόμενος έλληνας πολίτης γνωρίζει άριστα ότι, στις καταστροφικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, ΔΕΝ είναι πλέον ωφέλιμο να δεσπόζουν ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ. Μία και μόνο μία είναι η ΚΑΙΡΙΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ. Εκείνη ανάμεσα στους αμερίμνως εθελοτυφλούντες ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ και στους σφόδρα ανησυχούντες ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ. (Εννοώ, προδήλως, ως προς τους δεύτερους, τους ανήκοντες στο συνταγματικό τόξο της πατρίδας μας.)

Εξυπακούεται ότι αναφέρομαι στους ενεργά δρώντες και όχι στους θεωρητικά και παθητικά αυτοαποκαλούμενους αντιμνημονιακούς. Οι τελευταίοι –ευτυχώς είναι λίγοι– ενδέχεται να λειτουργούν και αρνητικά, αφού αποδέχονται ουσιαστικά να συμβιώνουν με την επιβληθείσα έξωθεν τεράστια κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Διότι το ζητούμενο είναι η αποτίναξη του αβάσταχτου ζυγού με τον οποίο μας έχουν δέσει χειροπόδαρα οι καθοδηγούμενες από το Βερολίνο Βρυξέλλες. Ένα ζητούμενο ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ, δηλαδή, σε έναν ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΓΩΝΑ που θα εξοβελίσει διά παντός τους αλλοδαπούς και ημεδαπούς ΔΥΝΑΣΤΕΣ μας.

Στο σημείο αυτό επιθυμώ να γίνω σαφέστερος ως προς τους ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ και να θέσω, μαζί με πάμπολλους άλλους, το ακόλουθο ερώτημα: Με ποιες αντιμνημονιακές δυνάμεις και ποια αντιμνημονιακά κόμματα θα διεξαχθεί ο προαναφερθείς ΙΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ; Απάντηση: Με τον συντομότατα ενοποιούμενο ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες (τους οποίους κατακρεουργούν ολοφάνερα στημένες δημοσκοπήσεις), μεμονωμένους βουλευτές και μεμονωμένα στελέχη. Προσοχή: Τόνισα ήδη ότι «ΔΕΝ είναι πλέον ωφέλιμο να δεσπόζουν ιδεολογικές αντιπαραθέσεις». Πράγμα που σημαίνει ότι οφείλει να πρυτανεύσει η ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΣΤΟΧΕΥΣΗ, ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικών κατευθύνσεων ή πρώην δεσμεύσεων.

Οι τελευταίες αράδες εύκολα γράφονται, αλλά το περιεχόμενό τους δύσκολα υλοποιείται. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενοποιηθεί το αργότερο στο συνέδριό του ως πολυτασικό ενιαίο κόμμα. Ελπίζω να μην έχει φύρα λόγω της εμμονής ορισμένων να διατηρηθούν οι λεγόμενες τάσεις, τα χωριστά ψηφοδέλτια και κυρίως η Αριστερή Πλατφόρμα ως κόμμα μέσα στο κόμμα. Ακόμα, όμως, και αν η ελπίδα μου αυτή καταστεί βεβαιότητα και το συνέδριο αναδείξει ως κυρίαρχο το πρόγραμμα του νέου κόμματος το οποίο θα ανταποκρίνεται πλήρως στα ζωτικά αιτήματα της δεινοπαθούσας κοινωνίας –μια φυσιογνωμία, δηλαδή, αριστερή, ριζοσπαστική, πολυτασική, μαζική και κινηματική–, η συνεργασία και πολύ περισσότερο η ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες θα είναι ανέφικτη.

Αδιέξοδο, επομένως; Όχι απαραίτητα. Η κατάσταση είναι ζοφερή. Η ανεργία καλπάζει, η φτώχεια αυξάνεται συνεχώς, το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας μας συνεχίζεται απτόητο και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια του μεγάλου κεφαλαίου οργιάζουν. Με αυτά τα δεδομένα δύο τινά θα συμβούν: Ή θα ανατραπεί η μνημονιακή συγκυβέρνηση ή δεν θα ανατραπεί. Στην πρώτη περίπτωση ενδέχεται να ανατραπεί εάν Βενιζέλος και Κουβέλης δεν ενδώσουν στη μη υπερψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Τότε θα προκηρυχθούν εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων θα ευνοήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως αδιαφιλονίκητα πρώτο κόμμα και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που θα στηρίξουν, μαζί με μεμονωμένους βουλευτές –όπως για παράδειγμα, υποθέτω, ο καθηγητής Εγκληματολογίας της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Πανούσης– κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη δεύτερη περίπτωση, της μη ανατροπής της μνημονιακής συγκυβέρνησης, θα προκύψει, αργά ή γρήγορα, ο συνδυασμός του «ΙΕΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ ΑΓΩΝΑ» (που προανέφερα) με τον αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό, αφού οι αντοχές των ξεζουμισμένων οικονομικά Ελλήνων θα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Και τότε, όμως, θα δημιουργηθούν αστραπιαία οι συνθήκες για τη συγκρότηση αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης με αρχές και αξίες, με ήθος και σεβασμό στους, πλην Χρυσής Αυγής, πολιτικούς της αντιπάλους, με πλήρη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, αποκαθιστώντας σταδιακά μισθούς και συντάξεις στα προμνημονιακά επίπεδα και με στροφή στην υψηλής στάθμης, μη εμπορευματοποιημένη Παιδεία. Μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι σε θέση να ασκήσει ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ εξωτερική πολιτική, απαγκιστρωνόμενη βαθμιαία από τους παραδοσιακούς συμμάχους της χώρας μας.

«Ευχολόγια;», θα αναρωτηθεί ευλόγως ο καθένας. Απαντώ: Εν μέρει ευχολόγια, αλλά κυρίως ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ. Καμία χώρα δεν αυτοκτονεί και κανένας λαός δεν επιλέγει εν γνώσει του την εξαφάνιση από τον χάρτη της πατρίδας του. Ο ελληνικός λαός, ο οποίος μολύνθηκε κυρίως από τον προ εικοσαετίας εισαχθέντα ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟ –το παιδί του εργάτη ζήταγε από τον πατέρα του… σινιέ μπλουζάκι και εκείνος του έκανε το χατίρι–, έχει αποδείξει, πρωτίστως στην εισβολή των φασιστών του Μουσολίνι και στη συνακόλουθη ναζιστική κατοχή (γερμανοϊταλοβουλγαρική ήτανε η κατοχή, αλλά μόνο οι Γερμανοί μετράγανε), ότι διαθέτει τσαγανό και μάχεται μέχρις εσχάτων για την επιβίωσή του και τη σωτηρία της λατρευτής του πατρίδας. Προσθέτω ότι ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΝΗΜΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ. Μέσω της μνήμης του διασώθηκε, άλλωστε, και ο Ελληνισμός του Βυζαντίου.

Εγώ, ο εκ φύσεως απαισιόδοξος, είμαι αυτήν τη φορά αισιόδοξος. Και είμαι αισιόδοξος στηριζόμενος στην απλή λογική. Όταν έχει αποδειχθεί περίτρανα πως το βαρέλι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΟ, πως το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο, αντιστέκεσαι ΔΥΝΑΜΙΚΑ και με ΟΛΑ τα μέσα. Φτάνεις στο σημείο να λες –και να το πιστεύεις λέγοντάς το– ΑΠΟΘΑΝΕΤΩ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΟΦΥΛΩΝ. Ή για να το πω ποιητικά –χρησιμοποιώ τους εξαίσιους στίχους του Κωστή Παλαμά από τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου» – (…) «και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσης πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα, για τʼ ανέβασμα ξανά που σε καλεί θα αιστανθής να σου φυτρώνουν –ω χαρά!– τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα».

ΥΓ.: Ο Αντώνης Σαμαράς συναντήθηκε την Πέμπτη με τον πρωθυπουργό της Ιρλανδίας κ. Έντα Κένι και συμφώνησε σε όλα μαζί του, λέγοντας ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει πιστά το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Το μόνο που ΔΕΝ είπε –το υποστηρίζει σωρεία διακεκριμένων οικονομολόγων– είναι ότι η δήθεν ανάπτυξη της Ιρλανδίας είναι κάλπικη, αφού εδράζεται σε πολυεθνικές εταιρείες που δεν πληρώνουν δεκάρα ούτε στην Ιρλανδία ούτε στις άλλες χώρες, κυρίως στην Αμερική, που είναι εγκαταστημένες…