Κοιτάξτε τον ελληνικό λαό και αφήστε τους τραπεζίτες

Ο ηγέτης 1,5 δισ. πιστών καθολικών σε όλο τον πλανήτη απεικονίζει τη σημερινή τραγική κατάσταση, στην οποία έχει καταδικάσει το σύστημα όλους τους λαούς, για να μπορέσουν να ξεπηδήσουν οι μεγιστάνες του πλούτου μέσα από την εκμετάλλευση του ιδρώτα των εργαζομένων. Ο Πάπας, με την προτροπή του αυτή προς την κ. Μέρκελ (αντάξια διάδοχο και συνεχιστή της νοσηρής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίγκαν και η αφοσιωμένη σ’ αυτόν πρωθυπουργός της Βρετανίας Θάτσερ), προσπάθησε να την επαναφέρει στη σωστή κατεύθυνση που πρέπει να έχει η κοινωνική και οικονομική πολιτική.

Δυστυχώς, ο δικός μας Οικουμενικός Πατριάρχης δεν ακούσαμε ποτέ να κάνει μια δήλωση συμπαράστασης στους δεινοπαθούντες. Σε αντίθεση με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, που είναι ο μόνος Ορθόδοξος ηγέτης που καυτηρίασε πολλές φορές τη συμπεριφορά του σημερινού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός αδύναμος πολίτης είναι ήδη γνωστά και έχουν φέρει την εργατική τάξη στην εποχή του 18ου αιώνα. Αυτή είναι η πρόοδος που τάχα θα μας έφερνε η παγκοσμιοποίηση, ο ανταγωνισμός και η οικονομία της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς. Η αναμφισβήτητη τεχνολογική πρόοδος, που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες, έχει αποβεί σε βάρος των εργαζομένων και πηγή πλουτισμού για τους στυλοβάτες του συστήματος. Η τεχνολογία δεν μπορεί φυσικά να συνδεθεί με την αύξηση της ανεργίας.

Θα έπρεπε να περιοριστούν οι ώρες εργασίας, ώστε η πρόοδος της τεχνολογίας να ευεργετήσει και τον εργαζόμενο λαό. Ενώ τώρα βλέπουμε ότι, παρά την αναμφισβήτητη τεχνολογική πρόοδο, οι ώρες εργασίες έχουν αυξηθεί και από το 8ωρο φτάσαμε στο 12ωρο. Και με την κατάργηση όλων των επιδομάτων και το «κούρεμα» των βασικών μισθών και των ημερομισθίων, έχουμε και μείωση του κόστους των παραγομένων εμπορευμάτων και ταυτόχρονα αύξηση των τιμών του τελικού καταναλωτή. Και το σύστημα, για να μην ξεσηκωθούν οι λαοί γι’ αυτές τις αντινομίες που εμφανίζονται, πέτυχε, με την αύξηση των ωρών εργασίας, να αυξηθεί και η ανεργία. Και έτσι κατάφερε να κρατήσει υπόδουλη την εργατική τάξη. Το σύστημα πέτυχε τη σημαντική μείωση του παραγωγικού κόστους, χωρίς να ωφεληθούν καθόλου οι καταναλωτές, καθώς ταυτόχρονα παρουσιάζεται και το φαινόμενο της αύξησης των τιμών.
Σήμερα, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες οι χώρες είναι η ανεργία. Δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο της Ευρώπης αυτό, αλλά παρατηρείται σχεδόν σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Γι’ αυτό έχουμε και μετανάστευση εργατικού δυναμικού σε ευρεία κλίμακα, νόμιμη ή λαθραία. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρωζώνη αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα ανεργίας, το οποίο συνεχώς επιδεινώνεται. Σημειώνουμε ότι οι άνεργοι Ευρωπαίοι ανέρχονται σήμερα στα 15 εκατ., με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία, αλλά και τα νοικοκυριά. Πρωταθλήτρια στην ανεργία, με το υψηλότερο ποσοστό, είναι η χώρα μας.

Η συρρίκνωση του κράτους και του παραγωγικού τομέα τροφοδοτούν την ανεργία. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο, δίνοντας προτεραιότητα στην ανάπτυξη. Όμως το πρόβλημα της χώρας μας είναι πολυσύνθετο. Δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν οι παράγοντες που τροφοδοτούν την ύφεση και απομακρύνουν την αναπτυξιακή προοπτική. Ο πρωθυπουργός, κ. Σαμαράς, πολύ σωστά διέγνωσε ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να αναπτύξει εξαγωγική δραστηριότητα προς την Κίνα, καθώς βασικός μοχλός της ανάπτυξης είναι οι εξαγωγές. Η απέραντη αγορά της Κίνας, που συνεχώς διευρύνεται με την αύξηση της ζήτησης προϊόντων και υπηρεσιών, ασφαλώς θα μπορέσει να απορροφήσει τεράστιες ποσότητες παραγομένων ελληνικών προϊόντων. Επίσης και η πρωτοβουλία για αξιοποίηση των λιμανιών (και κυρίως Πειραιά, Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Ηρακλείου) ως φυσικών πυλών εισόδου εμπορευμάτων στην Ευρώπη, αποτελεί μια σωστή ενέργεια, υπό προϋποθέσεις όμως.

Όχι πώληση ή ολική παραχώρηση των λιμανιών. Τα μεγαλύτερα ελληνικά λιμάνια μπορούν να ανακηρυχθούν Ελεύθερες Ζώνες, κατά το πρότυπο του λιμένα της Τεργέστης, και εκεί οι χώρες που ενδιαφέρονται για εξαγωγές προϊόντων τους στη Δυτική Ευρώπη, να διαθέτουν αποθήκες και ειδικές εγκαταστάσεις για συσκευασία, διαλογή, επιδιόρθωση κ.λπ. των προϊόντων τους.

Τότε και η απασχόληση θα αυξηθεί στα λιμάνια αυτά και η εμπορευματική τους κίνηση, ενώ το κράτος θα έχει σημαντικά έσοδα από την ενοικίαση των Ελευθέρων Λιμενικών Ζωνών. Φυσικά, όλες οι υπηρεσίες που θα προσφέρονται για την εξυπηρέτηση των Ελεύθερων Ζωνών, θα αποτελούν πράξεις εξομοιούμενες με εξαγωγή, με όλες τις συνέπειες από τον χαρακτηρισμό αυτό (φορολογικές, τελωνειακές κ.λπ.). Το ίδιο καθεστώς μπορεί να εφαρμοστεί και στα αεροδρόμια. Θα αποτελεί τουλάχιστον τύφλωση να παραχωρηθούν λιμάνια και αεροδρόμια με αποικιοκρατικές συμβάσεις. Οι ζημίες του Δημοσίου και του ελληνικού λαού θα είναι τεράστιες, όπως και οι ευθύνες των κυβερνητικών αξιωματούχων, επίσης. Επειδή το ενδιαφέρον των Κινέζων και άλλων χωρών της Ασίας (όπως π.χ. Ινδία, Πακιστάν) είναι πάρα πολύ ζωηρό για τα ελληνικά λιμάνια, έχουμε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο και πρέπει να το αξιοποιήσουμε.

Στα λιμάνια πρέπει να δημιουργήσουμε κέντρα παροχής υπηρεσιών και εξυπηρέτησης του διαμετακομιστικού εμπορίου, χωρίς να καταστήσουμε τους εργαζόμενους της Ελεύθερης Ζώνης εργάτες με πενιχρές αποδοχές και χωρίς τα εργατικά τους δικαιώματα. Είναι γεγονός ότι το κράτος θα έχει κάποια μείωση εσόδων από τα λιμενικά τέλη, αυτά όμως ισοσκελίζονται και με το παραπάνω από την αύξηση της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας.

Θα ήταν διαπραγματευτικό σφάλμα εάν υποκύψουμε στις πιέσεις και δεχτούμε χωρίς διαπραγμάτευση τους όποιους όρους θα θελήσουν να επιβάλουν οι Κινέζοι. Κατά την επίσκεψη του κ. Σαμαρά στην Κίνα, οι κινέζοι αξιωματούχοι έδειξαν ότι ακόμη θυμούνται τις καθυστερήσεις, τη γραφειοκρατία, τις αναβολές και γενικά την ταλαιπωρία του θέματος της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί τώρα, με τις νέες συμφωνίες, γιατί θα εμπεδωθεί η εντύπωση ότι η συμπεριφορά της χώρας μας είναι αναξιόπιστη. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και των συζητήσεων θα πρέπει η ελληνική πλευρά να θέτει όλες τις απαιτήσεις της, για να μπορέσει να πετύχει όσο το δυνατόν τα περισσότερα πλεονεκτήματα για τη χώρα μας.

Η κυβερνητική συμπεριφορά και οι επιλογές της πολιτικής και υπηρεσιακής ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών, καθώς και ορισμένες απόψεις που εξέθεσε ο κ. πρωθυπουργός κατά τις επίσημες ομιλίες του στην Κίνα, εδραίωσαν την πεποίθησή μας ότι η τωρινή κυβέρνηση αλλάζει ριζικά τους προσανατολισμούς τής δημοσιονομικής πολιτικής.

Η κυβέρνηση πουλάει καθετί από την κρατική περιουσία που αποφέρει συνεχή σημαντική έσοδα στο δημόσιο ταμείο. Για παράδειγμα, αναφέρουμε τις πωλήσεις του ΟΠΑΠ, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, της ΑΤΕ και άλλων κρατικών τραπεζών. Όλες αυτές οι πωλήσεις ακριβώς ικανοποίησαν τους δανειστές μας, έδωσαν μια προσωρινή ανάσα στον κρατικό προϋπολογισμό, όμως σε μόνιμη βάση το κράτος απογυμνώθηκε από συνεχείς πηγές εσόδων. Και τώρα, με την πώληση λιμανιών, αεροδρομίων, εθνικών οδών μεγάλης κυκλοφορίας, θα χάσει και τα τελευταία εναπομείναντα δημόσια έσοδα από επιχειρήσεις και μάλιστα σε μόνιμη βάση, ενώ το προϊόν της εκποίησής τους έφυγε από την Ελλάδα για να πληρωθούν οι δανειστές μας. Με βάση την κατάσταση που δημιουργείται από τις επιλογές αυτές, η κυβέρνηση προσανατολίζεται να αναπληρώσει τα χαμένα δημόσια έσοδα με μια υπέρμετρη αύξηση της φορολόγησης της κινητής και ακίνητης περιουσίας των πολιτών.

Με συνοπτικές διαδικασίες θα κατάσχονται πλέον μισθοί, συντάξεις, ενοίκια, ακίνητα, καταθέσεις και λοιπά περιουσιακά στοιχεία, που ενδέχεται να διαθέτει ο οφειλέτης προς το κράτος. Έχουμε αμφιβολίες για τη νομιμότητα όλων αυτών των εξπρές κατασχέσεων και κυρίως για το δικαίωμα της φορολογούσης αρχής να προβαίνει σε κατασχέσεις ακινήτων, μισθών και συντάξεων. Εκεί που δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι οι αρνητικές επιπτώσεις που θα προκαλέσει αυτή η αλλαγή στον προσανατολισμό της δημοσιονομικής πολιτικής.

Ποιος Έλληνας θα είναι σε θέση να αποταμιεύσει στο μέλλον, όταν οι φόροι θα απορροφούν ένα τόσο μεγάλο τμήμα του εισοδήματός του και όταν υπάρχει και ο κίνδυνος της κατάσχεσης της όποιας κατάθεσης του; Το επιχείρημα ότι «δεν πρέπει να διαφεύγετε από τη φορολογία και να είστε συνεπείς στις φορολογικές σας υποχρεώσεις» καταρρίπτεται όταν το κράτος πρώτο ληστεύει βάναυσα τους φορολογούμενους πολίτες. Ο φορολογούμενος πολίτης, σαν μέσο άμυνας πλέον στη ληστρική επίθεση του κράτους, καταφεύγει και αυτός στην παρανομία.

Η μεσαία τάξη, με την κατανάλωση της και με την αποταμίευσή της, είναι που συντηρεί το τραπεζικό σύστημα, την οικονομία και το κράτος και θέτει τα θεμέλια της οικονομικής ανάπτυξης. Εάν το υπουργείο Οικονομικών με τις επιλογές του αποδυναμώσει περαιτέρω οικονομικά τη μεσαία τάξη, τότε να ξέρει ότι η κατάρρευση θα είναι το βέβαιο αποτέλεσμα.

Η κυβέρνηση οφείλει, πριν νομοθετήσει κάποιο μέτρο, να κάνει μια μελέτη όλων των επιπτώσεων που μπορεί να προκληθούν και όχι να νομοθετεί στο γόνατο, με νομοσχέδια τα οποία περνάνε στη Βουλή με απειλές κατά των τυχόν διαφωνούντων βουλευτών.