Βάλαμε συνεταίρο στα κοιτάσματα;

Αν πράγματι ενδιαφέρεται να προστατεύσει τα μέλη της από τις απειλητικές διαθέσεις γειτόνων, και εν προκειμένω της Τουρκίας, όχι απλώς καλοδεχούμενη είναι η προσφορά, αλλά και υψίστης σημασίας από κάθε πλευράς, οικονομικής και πολιτικής, για την Ελλάδα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι, αν κάποτε υπάρξει πρόβλημα, η ΕΕ θα είναι εδώ και δεν θα την ψάχνουμε, όπως συνέβη τη νύχτα των Ιμίων, όπου οι επικεφαλής κοιμόντουσαν και δεν σήκωναν το τηλέφωνο, ούτε καν στους Αμερικάνους. Για αυτό και εμείς θα κρατήσουμε επιφυλάξεις και ας μας πουν άπιστους Θωμάδες. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως όταν καείς στον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι…

Ας δεχτούμε, όμως, προς στιγμήν, ότι είναι απόλυτα ειλικρινής η πρόθεση των εταίρων μας για προστασία από κάθε είδους εξωτερικές παρεμβάσεις στις έρευνες για εντοπισμό των κοιτασμάτων και της εκμετάλλευσής τους. Άραγε χωρίς κανένα αντάλλαγμα είναι αυτή η πολιτική κάλυψη; Ή μήπως υποκρύπτει παραχωρήσεις; Συμμετοχή ή κάποιου είδους συνεκμετάλλευση; Και από τα κέρδη που θα προκύψουν από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων, θα παίρνει το ποσοστό της η Ένωση; Μήπως βάλαμε συνεταίρο, γι’ αυτό και η γαλαντομία να προσφέρει την κάλυψη της; Που χρόνια όμως απέφευγε;