Ο γαλλογερμανικός άξονας απεβίωσε και επίκειται η ταφή

Οι, κατά Κώστα Ζουράρι, «ευρωλιγούρηδες» σταυροκοπιούνται, μην πιστεύοντας στην κατάντια του πρώην ινδάλματός τους. Η άλλοτε «Ευρώπη των λαών» έχει μετατραπεί σε Ευρώπη του αδίστακτου κεφαλαίου, με την αλήστου μνήμης Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), η οποία ευνοούσε προγραμματικά τις χώρες του κέντρου αδικώντας κατάφωρα τις χώρες της περιφέρειας, να έχει δώσει τη θέση της στην καταστροφική Ευρωπαϊκή Ένωση του ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟΥ Μάαστριχτ. Ενός Μάαστριχτ τους δυσβάσταχτους όρους του οποίου παραβίασε ΠΡΩΤΗ η σημερινή τιμωρός του Νότου, Γερμανία. Με μια σαδιστική μανία η Γερμανία εξακολουθεί να εμμένει στη, διά της εξοντώσεως των πλείστων εταίρων της, απόλυτη επικυριαρχία της.

Ο γαλλογερμανικός άξονας, ο ακρογωνιαίος λίθος του οικονομικού και αμυντικού οικοδομήματος της Ευρώπης, αν δεν απεβίωσε ακόμη ώστε να επίκειται η ταφή του, όπως διαλαμβάνει ο τίτλος αυτού του άρθρου, πνέει οπωσδήποτε τα λοίσθια. Ο γάλλος Πρόεδρος κ. Ολάντ, παρά την απέλπιδα προσπάθειά του να ρυθμίσει τα του οίκου του, αποφεύγοντας και τις κακοφωνίες της ηγετικής ομάδας του κόμματός του, είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει τις θανατηφόρες δαγκάνες της αδίστακτης Μέρκελ. Με αυτά τα δεδομένα, οι Ευρωπαίοι χάνουν φυσιολογικά την πίστη τους στην Ευρώπη, ακριβέστερα «στη γερμανική Ευρώπη».

Μεγάλη έρευνα του έγκριτου αμερικανικού ινστιτούτου Pew Research Center καταγράφει εντυπωσιακή άνοδο του ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ και αποδεικνύει ότι η κρίση χρέους πλήττει καίρια τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθιστώντας τους ευάλωτους και διχασμένους. Η υποστήριξη των πολιτών στην άλλοτε επιθυμητή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μειώνεται αισθητά, την ώρα που η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ μεταξύ των λαών της Ένωσης αυξάνει. Μέσα σε μόλις δώδεκα μήνες η λαϊκή υποστήριξη για την Ένωση έπεσε κατά μέσο όρο από το 60% στο 45%, ενώ οι Ευρωπαίοι νιώθουν όλο και μεγαλύτερη απαισιοδοξία για την οικονομία και ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥΣ. (Την τελευταία αυτή διαπίστωση της έρευνας τη θεωρώ εξόχως σημαντική.)

«Ο Νέος Ασθενής της Ευρώπης: η Ευρωπαϊκή Ένωση» –αυτός είναι ο τίτλος της έρευνας του Pew– σηματοδοτεί ήδη το αποτέλεσμά της. Το Pew Research Center επισημαίνει κατά λέξη ότι «η προσπάθεια των τελευταίων 50 ετών για τη δημιουργία μιας πιο ενωμένης Ευρώπης είναι τώρα ατελέσφορη, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Το ευρωπαϊκό σχέδιο βρίσκεται πλέον σε ανυποληψία σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ένα από τα θεμελιακά συμπεράσματα της έρευνας, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο σε 7.600 πολίτες από οκτώ χώρες: Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία, Πολωνία, Ελλάδα και Τσεχία. Το συμπέρασμα, δηλαδή, ότι ο βαθμός απογοήτευσης και απαισιοδοξίας εξαρτάται κυρίως από την οικονομική κατάσταση κάθε χώρας και από το μέγεθος της μεταβολής της κατάστασης αυτής.

Οι χώρες του Νότου –Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα– εμφανίζονται, επομένως, όλο και πιο αποξενωμένες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως καταδεικνύει η δυσφορία τους έναντι των Βρυξελλών και του Βερολίνου γιʼ αυτό που οι πολίτες τους αντιλαμβάνονται ως ΑΔΙΚΙΑ του επιβληθέντος οικονομικού συστήματος. Η χώρα, όμως, όπου η απογοήτευση αυξάνει με τον γρηγορότερο ρυθμό είναι η Γαλλία. Καθότι οι πολίτες της βλέπουν την οικονομική τους κατάσταση να επιδεινώνεται ταχύτατα. Το 2012, 60% των Γάλλων είχε θετική εικόνα για την Ένωση, ενώ φέτος το ποσοστό μειώθηκε κατά 19 μονάδες, πέφτοντας στο 41%!

Οι Γερμανοί, αντιθέτως, εξακολουθούν να βλέπουν θετικά την Ένωση σε μεγάλο ποσοστό (60%): «Η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει φυγόκεντρες δυνάμεις που διχάζουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, διαχωρίζοντας τους Γάλλους από τους Γερμανούς και τους Γερμανούς από όλους τους άλλους», επισημαίνει το Pew. Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί διαφέρουν πλέον τόσο πολύ όσον αφορά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι οικονομίες τους, ώστε «μοιάζουν σαν να ζουν σε διαφορετικές ηπείρους και όχι σε μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Το αποτέλεσμα είναι οι Γάλλοι να ευθυγραμμίζονται (αναφορικά με τη γενικότερη άποψή τους για την Ευρωπαϊκή Ένωση) πολύ λιγότερο με τους Γερμανούς και πολύ περισσότερο με τους Ισπανούς, τους Ιταλούς και τους Έλληνες».

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο γαλλογερμανικός άξονας είναι η παραδοσιακή κινητήρια δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το γεγονός αυτό δηλοί πάμπολλα για τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού συστήματος. (Στο σημείο αυτό συμπίπτει σε μεγάλο βαθμό η Pew με τον τίτλο του άρθρου μου.)

Στο ίδιο πνεύμα απαισιοδοξίας εντάσσονται και οι αρνητικές απόψεις των πολιτών για τους εθνικούς τους ηγέτες, με τους Γερμανούς, ως προς τους δικούς τους ηγέτες, να διαφοροποιούνται πλήρως από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. (Ως γνωστόν, τους θαυμάζουν δηλαδή!)

«Το μόνο ίσως θετικό σημάδι για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ότι, ΠΑΡΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΚΑΤΗΦΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ, το ευρώ παραμένει δημοφιλές, με ποσοστό πάνω από το 60% του συνόλου των ερωτηθέντων. Οι οποίοι επιθυμούν τη διατήρηση του κοινού νομίσματος και με τα επιμέρους ποσοστά να φτάνουν το 63% στη Γαλλία και το 69% στην Ελλάδα».

(…) «και το 69% στην Ελλάδα»! Μάλιστα. Το συγκλονιστικό και ουδόλως αναμενόμενο αυτό ποσοστό αποτελεί προσωπική κατά κράτος ΗΤΤΑ μου. Διότι ανήκει και η αφεντιά μου στη χορεία εκείνων που πίστευαν στην αναγκαιότητα της επιστροφής στη δραχμή. Ομολογώ επιπλέον ότι κάκιζα τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε φροντίσει εγκαίρως να καταρτίσει ένα σχέδιο εναλλακτικής πρότασης –το περιλάλητο plan B–, αυτό δηλαδή για το οποίο τον κατηγορούσε η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ συγκυβέρνηση! Τα πράγματα θα ήταν, βέβαια, εντελώς διαφορετικά εάν διαθέταμε μια πατριωτική κυβέρνηση, έτοιμη να συγκρουστεί με τη Μέρκελ και να της πετάξει στα μούτρα το ευρώ, προκαλώντας τεράστια ζημιά και στην ίδια και στην Ευρωζώνη. Με τα «εάν» δεν ασκείται, όμως, πολιτική. Γιʼ αυτό θα υποστούμε τα ΔΕΙΝΑ του ευρώ αναγκασμένοι να παραμείνουμε στο καταραμένο αυτό νόμισμα. «Θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο», δήλωσε υπερηφάνως ο Σαμαράς, κάτι που ακούστηκε πιο πολύ σαν απειλή. «Σε δύο-τρία χρόνια δεν θα υπάρχει Μνημόνιο», δεσμεύτηκε ο κατʼ όνομα πρωθυπουργός. Ερώτημα αφελούς: Ενδέχεται να μην υπάρχει Μνημόνιο, θα υπάρχει, όμως, και η Ελλάδα μαζί με τους Έλληνες;