Αστόχαστο νομοθέτημα

Κατ’ αρχάς, την ώρα πού η οργή και η απελπισία του κόσμου για τα κατάπτυστα χαράτσια και τα συνεχώς αυξανόμενα υπούλως «τελευταία» μέτρα κορυφώνονται, η συγκυβέρνηση ασχολείται με τον «ρατσισμό», ο όποιος ήταν και είναι ανύπαρκτος στον ελληνικό χώρο σαν νοοτροπία. Η ανικανότητα όμως των κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ άφησε ανεμπόδιστες τις ορδές των αλλοδαπών να κατακλύσουν τη χώρα μας, σε σημείο που οι έλληνες πολίτες αισθάνονται ξένοι μέσα στην πατρίδα τους και δεν τολμούν τις νύχτες να κυκλοφορήσουν σε δρόμους και γειτονιές. Στην πραγματικότητα, ο ρατσισμός ασκείται σε βάρος των ελλήνων πολιτών. Πέραν όμως αυτού, είναι φανερό ότι ο κ. Ρουπακιώτης, με τη «νομική θωράκιση κατά των ρατσιστικών εγκλημάτων» (για τα εγκλήματα σε βάρος Ελλήνων κανείς δεν μιλάει), έχει στόχο τη Χρυσή Αυγή. Άλλωστε, εγκλήματα και βιαιοπραγίες κατά οιουδήποτε, τιμωρούνται από τους υπάρχοντες νόμους και δεν χρειάζονται καινούργιοι. Οι Έλληνες ποτέ μέσα στην μακραίωνα πορεία τους δεν έτρεφαν ρατσιστικά αισθήματα. Αντιθέτως η Αμερική με τους μαύρους και η Γερμανία με τους Εβραίους, έγραψαν μελανές σελίδες. Ο Τσόρτσιλ στην πρωθυπουργική θητεία του, από το 1951 έως το 1955, πήρε μέτρα έλεγχου κατά της μετανάστευσης από τις δυτικές Ινδίες και την Ασία. Πίστευε ότι ο βρετανικός λαός επρόκειτο να μετανιώσει για την εισροή μεταναστών απ’ αυτές τις χώρες. Και δικαιώθηκε. Ήταν, λοιπόν, «ρατσιστής» ο Τσόρτσιλ; Θα εξηγήσουμε γιατί είναι ατυχέστατο το νομοθέτημα του κ. Ρουπακιώτη και για ποιο λόγο δεν αποτρέπει, άλλα ενισχύει τον «ρατσισμό», όπως εκείνος τον εννοεί. Η Χρυσή Αυγή έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογία, με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Το σίγουρο είναι ότι το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου δεν θα είχε τη σημερινή ισχύ του, εάν οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ έπαιρναν εγκαίρως μέτρα κατά των λαθρομεταναστών και κατά της ανεξέλεγκτης «εφόδου» των ξένων. Οι κυβερνήσεις αυτές στάθηκαν τελείως ανίκανες να προστατεύσουν τους έλληνες πολίτες. Γι’ αυτό, ο κόσμος οργισμένος στράφηκε από πείσμα προς τη Χρυσή Αυγή. Το πονηρό νομοθέτημα προβλέπει ποινές φυλακίσεως και χρηματικών προστίμων για εκείνους πού δημόσια, προφορικά, διά του Τύπου ή μέσω Διαδικτύου «προκαλούν» η «διεγείρουν» σε βιαιοπραγίες. Αυτό σημαίνει να μην τολμάς να εκφράζεις τη γνώμη σου για τα προβλήματα που προκαλούν οι αλλοδαποί (ακόμα κι όταν ληστεύουν ή δολοφονούν Έλληνες), διότι θα κατηγορηθείς ότι… «διεγείρεις σε βιαιοπραγίες» κατά των μεταναστών. Πρόκειται για άκρως αντιδημοκρατικό κατασκεύασμα (μεθοδευμένο έξωθεν) με απρόβλεπτες παραμέτρους. Αυτό το αντελήφθησαν ακόμα και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και στις ανακοινώσεις τους επισημαίνουν ότι το νομοθέτημα του κ. Ρουπακιώτη «δεν είναι τόσο αθώο». Εάν επαναληφθεί αυτό το κατασκεύασμα, θα συμβεί ό,τι έγινε με το Κομμουνιστικό Κόμμα μετά τον εμφύλιο. Θα διαπραχθεί το ίδιο λάθος, από την… ανάποδη. Κι εξηγούμεθα:

Αυτές οι διαδικασίες με τα πονηρά νομοθετήματα πού αποσκοπούν να θέσουν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής συγκεκριμένες παρατάξεις, ιστορικά απεδείχθη ότι όχι μόνον φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα από τον στόχο των νομοθετών, άλλα οδηγούν και σε αιματηρά επακόλουθα. Για την περίοδο 1946-1949 «ακραίο» εθεωρείτο το ΚΚΕ. Η ένοπλη ανταρσία με τον λεγόμενο Δημοκρατικό Στρατό, η κατηγορία για απόσπαση εθνικού εδάφους, η ολέθρια απόφαση της περιβόητης Ε’ Ολομέλειας για τη Μακεδονία, νωρίτερα η «δήλωση του Στρασβούργου», το 1947 με τον Πορφυρογένη, για δημιουργία «λεύτερης Ελλάδας», οι φαιδρότητες για «σλαβομακεδονικό» ζήτημα, οδήγησαν την κυβέρνηση Σοφούλη-Τσαλδάρη να θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ. Οι νόμοι 509/47 περί προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος, το Γ’ Ψήφισμα του 1946 περί προστασίας της ακεραιότητας της χώρας, ο νόμος 511/47 περί στρατοπέδων «πειθαρχημένης διαβίωσης» ήταν τα νομικά ερείσματα επί τη βάσει των οποίων εξαπολύθηκε ο διωγμός εναντίον της Αριστεράς (αλλά και κατά παντός ΕΑΜικού) και θεμελίωσαν τα φρικτά κολαστήρια τύπου Μακρονήσου, Γυάρου, Αγίου Ευστρατίου, στρατοπέδου Τρίκερη, όπου κλείστηκαν χιλιάδες κρατούμενοι. Πέραν των σφαλμάτων και ευθυνών του ΚΚΕ, τι συνέβη τότε, μ’ αυτές τις διώξεις; Το ΚΚΕ, από υπόλογο πού ήταν έναντι του έθνους, με τα απαίσια και αψυχολόγητα Μακρονήσια, κέρδισε το φωτοστέφανο του μάρτυρα και τη συμπάθεια του κόσμου. Οι δίκες του «εμφυλίου» (δηλαδή της περιόδου 1946-1950) και η σωρεία εκτελέσεων από τα στρατοδικεία αποτέλεσαν ένα τραγικό κύκλο αίματος. Από ένα «ναι» ή «όχι» κρεμόταν η ζωή σου: «Καταδικάζεις τον κομμουνισμό, ναι ή όχι;». Η άρνηση σε οδηγούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στα χρόνια πού ακολούθησαν, το ΚΚΕ εφήρμοσε την τακτική των «ασυρμάτων» των παράνομων μηχανισμών, των αποστολών ανθρώπων του πού έφθαναν κρυφά απ’ το ανατολικό μπλοκ και εχαρακτηρίζοντο «κατασκοπευτικά δίκτυα». Πολλές τέτοιες δίκες «κατασκόπων» είχαν γίνει τότε στην Αθήνα, και κάποιοι οδηγήθηκαν στο απόσπασμα, όπως ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης. Η «αίγλη του κυνηγημένου» απλωνόταν μέσα στις μάζες.

Μάταια οι πλέον νουνεχείς πολιτικοί του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς, αλλά και ορισμένοι της Δεξιάς, ζητούσαν τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, για να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο. Με τη νομιμοποίηση, έλεγαν, θα φάνει ποια είναι η πραγματική δύναμη του ΚΚΕ, θα είναι υπεύθυνοι οι κομμουνιστές για τις πράξεις τους και δεν θα καλύπτονται κάτω απέ τη σκέπη της ΕΔΑ. Διότι το ΚΚΕ γιγαντώθηκε κρυπτόμενο και συρρικνώθηκε εμφανιζόμενο. Τι θα επιτύχουν τώρα, η συγκυβέρνηση της υποτέλειας και ο Ρουπακιώτης; Είναι φανερό ότι γυρεύουν νομική φόρμουλα για να εξοβελίσουν τη Χρυσή Αυγή από την πολιτική σκακιέρα. Πρόκειται περί τραγικού λάθους. Οι απόψεις αυτές και οι επισημάνσεις που διατυπώνω δεν ξεκινούν από καμία συμπάθεια ή αντιπάθεια προς το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Είναι σαν να εξετάζουμε τα δεδομένα ενός μαθηματικού προβλήματος. Η επιδίωξη της συγκυβέρνησης είναι λαθεμένη, διότι:

α) Η Χρυσή Αυγή είναι αυτήν τη στιγμή το τρίτο σε δύναμη πολιτικό κόμμα. Με ποια λογική το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ -τελευταία σε δύναμη κόμματα- θα πάρουν αποφάσεις κατά του τρίτου κόμματος; Αυτό, αποτελεί περιφρόνηση προς μια σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος.

β) Ένα νομοθέτημα-τερατούργημα χάριν των αλλοδαπών-μεταναστών θα τους καταστήσει ασύδοτους. Με το παραμικρό, θα ισχυρίζονται ότι «θίγονται» από κάποιους «ρατσιστές» και οι έλληνες πολίτες θα τεθούν υπό διωγμόν, χωρίς να μπορούν να βρουν το δίκιο τους, αντιμετωπίζοντας μάλιστα εξοντωτικές ποινές.

γ) Όπως το 1946-1950 οι αντικομμουνιστικές διώξεις επεκτάθηκαν κατά παντός αριστερού ή δημοκρατικού πολίτη, έτσι και τώρα οι διώξεις θα περιλαμβάνουν οιονδήποτε εκφράζει οργή ή αντιρρήσεις για τον βίο και την πολιτεία των λαθρομεταναστών και αλλοδαπών. Οι έλληνες πολίτες πάλι θα φακελώνονται.

δ) Όπως κυρίως τη δεκαετία του ’60 οι Κεντρώοι κατηγορούσαν την κυβέρνηση της ΕΡΕ ότι με την πολιτική της είχε γίνει ο καλύτερος τροφοδότης του κομμουνισμού, έτσι και τώρα η συγκυβέρνηση με την πολιτική της μεταβάλλεται στον καλύτερο τροφοδότη της Χρυσής Αυγής. Είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου θα αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση -με την τακτική αυτή- όπως η ΕΔΑ το 1953 έφθασε στο ίδιο αποτέλεσμα.

ε) Εάν η Χρυσή Αυγή τεθεί έκτος νόμου, όχι μόνον θα αποκτήσει τη συμπάθεια και την αίγλη του διωκόμενου, άλλα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε άλλες μορφές πάλης, όπως είχε το παράνομο ΚΚΕ. Σ’ αυτήν την περίπτωση τα πράγματα θα καταστούν χειρότερα, διότι θα έχουμε αιματηρά παρατράγουδα.

στ) Με ποιο ηθικό κύρος θα εφαρμόσει τέτοιες επικίνδυνες «πρωτοβουλίες» η αμαρτωλή συγκυβερνήτη; Όταν o λαός είναι εξοργισμένος από τη σήψη του πολιτικού συστήματος, όταν κλέφτες και καταχραστές του δημοσίου χρήματος περιλαμβάνονται σε μνημονιακά κόμματα, όταν υπάρχει ακόμα Στουρνάρας, είναι μοιραίο να παρατηρηθεί μετακίνηση ψηφοφόρων προς τη Χρυσή Αυγή. Κάποτε, ανάλογα αντέδρασε ο κόσμος στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Τα πονηρά αστυνομικά και νομοθετικά τεχνάσματα για να θέσουν στο περιθώριο τη Χρυσή Αυγή χάριν των μεταναστών, το μόνο πού θα επιτύχουν είναι να αυξήσουν την απήχηση του κόμματος του κ. Μιχαλολιάκου στις μάζες. Αυτό είναι φανερό, διότι όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, δεν διέπονται από την ιδεολογία της. Ο θυμός τους σπρώχνει κοντά της. Η καθαρή ιδεολογία, πού θα μπορούσε να αντιταχθεί σε «ακραίους», απουσιάζει από τους κατηγόρους. Η συγκυβέρνηση κάνει κατάχρηση της κινδυνολογίας περί «νεοναζίστων». Η υποκρισία της εξοργίζει. Διότι εκείνη δίνει γην και ύδωρ στο Δ’ Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί, λέει ο λαός. Εμείς οι αντιμνημονιακοί, έχουμε δικαίωμα να διαφωνούμε και να αντιδικούμε σε Ιστορικά και Ιδεολογικά ζητήματα με τον κ. Μιχαλολιάκο, ο όποιος είναι καλός συζητητής. Παραμένουμε διαχρονικά σταθεροί σε δημοκρατικά ιδεώδη. Οι μνημονιακοί ευτέλισαν την έννοια της δημοκρατίας. Τη γελοιοποίησαν. Εμείς δεν διαχωρίζουμε την αντίθεσή μας προς τον ναζισμό του Χίτλερ από τον νεοναζισμό της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Δεν κάνουμε επιλογή τυράννων. Αρνούμεθα την τυραννία. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης επιλέγουν τους σημερινούς δυνάστες του Βερολίνου και τους προσκυνούν. Δεν θέλουν να δουν ότι, μέσω Βερολίνου και Βρυξελλών, ασκείται καθαρός φασισμός με το κάλυμμα του καπιταλισμού. Ο Μπρεχτ το είχε επισημάνει εγκαίρως: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός…».