Μια γέφυρα στις δαγκάνες της γραφειοκρατίας

Χρειάζεται ένας σεβασμός για να μπορέσει το ένα να συνυπάρξει με το άλλο. Τι να πω, αλήθεια, για μια γέφυρα που υπάρχει στο χωριό μου πετρόκτιστη, από την εποχή των παππούδων μας, και τώρα που έγινε η καινούργια, η όμορφη, η λειτουργική, κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι σκέφτονται να την εγκαταλείψουν στην αγκαλιά του ξεχασιάρη χρόνου! Δεν νομίζω ότι είναι πρέπον και σωστό. Δεν νομίζω ότι πρέπει να έχουν τέτοια τύχη οι μνήμες μας, η ψυχή μας, η ταύτιση ενός χωριού με τον τότε πολιτισμό του. Αυτό φτιάξαμε τότε, αυτό μπορούσαμε. Εσείς γιατί τώρα θέλετε να αφήσετε στην τύχη του αυτό που μπορούσαμε εμείς να φτιάξουμε τότε. Πάνω σ’ αυτήν τη γέφυρα υπάρχει το μεράκι, ο ιδρώτας, η ψυχή, μα πάνω απ’ όλα το ένωμα δύο χωριών με το ίδιο όνομα, που τα χώριζε ένα εκπληκτικό φαράγγι. Το ένωμα των συγγενών, των αδελφών, του έρωτα που κυκλοφορούσε πάνω από τη γέφυρα. Γι’ αυτή τη γέφυρα σας φωνάζουμε με δύναμη ψυχής, κύριοι της Πολιτείας, μην την εγκαταλείψετε στη μοίρα της. Δώστε της το δικαίωμα να σταθεί όπως στέκεται, περήφανα στον χώρο και τον χρόνο. Δεν λέω ότι είναι ένα ιστορικό μνημείο, που για πολλούς μπορεί και να είναι. Θέλω όμως να μη γίνει ένα υστερικό καπρίτσιο κάποιων και να αφεθεί μόνη της στο έλεος της συνηθισμένης εγκατάλειψης. Ούτε λέω ότι το χωριό αντλεί ιστορικότητα μέσω της γέφυρας. Το χωριό έχει τη δική του ιστορική διαδρομή ως Ροδάκινο και οι κάτοικοί του ως Ροδακινιώτες. Δεν είναι δική μου δουλειά αυτό, είναι δουλειά άλλων, πιο ειδικών από εμένα. Όμως σήμερα, επειδή μπορώ να γράψω αυτό που μου μεταφέρει ψιθυριστά ο αέρας του χωριού μου και επειδή είναι βγαλμένο από την ψυχή των χωριανών μου, αφού ευχαριστήσω τον Μάκη Κουρή για τον χώρο που μου έδωσε, θα φωνάξω με δύναμη ψυχής: Οι γέφυρες ενώνουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μη δολοφονείτε με την αδιαφορία σας το θεώρημα αυτό της ζωής. Η ζωή κάποτε θα εκδικηθεί τους μανδαρίνους της γραφειοκρατίας που, αντί να ενώνουν, εγκαταλείπουν.

Ανδρέας ο Πρωτόκλητος
Για την υπογραφή
Ανδρέας Γ. Ανδρουλιδάκης