Η χαμένη Πρωτομαγιά…

Οι φαρισαίοι της συγκυβέρνησης δίνουν καθημερινά εξετάσεις δουλικής αφοσιώσεως στα κέντρα του Βερολίνου και οραματίζονται την ανύπαρκτη «ανάκαμψη». Την Κυριακή 28 Απριλίου, κατά τη συζήτηση και ψήφιση του αισχρού πολυνομοσχεδίου-σκούπα, η συγκυβέρνηση -ιδιαίτερα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ- έδωσαν οικτρά εικόνα «αφοσιώσεως» και πίστης στους ξένους κατακτητές. Η «αγόρευση» του Βαγγέλη Βενιζέλου -τρικυμία εν κρανίω- ήταν ένα παραλήρημα γερμανοδουλείας, που δεν αντέχει σε καμιά σοβαρή κριτική. Αντιθέτως, οι αγορεύσεις του κ. Τσίπρα, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Καμμένος, ο κ. Καπερνάρος και άλλοι των Ανεξάρτητων Ελλήνων, με τις αγορεύσεις των, υπήρξαν καταπέλτες για τους προσκυνημένους μνημονιακούς. Και η Νέα Δημοκρατία να μην απορεί που πολλοί πρώην ψηφοφόροι της μετατοπίζονται προς το κόμμα του κ. Μιχαλολιάκου. Κι ενώ η κυβέρνηση δεν λέει λέξη για το ποιος πληρώνει και πόσα παίρνουν οι εισβολείς τροϊκανοί, ο ανθύπατος για την Ελλάδα, ο πολύς Ράιχενμπαχ, μας έδωσε ένα ακόμα δείγμα για να μας πείσει ότι λειτουργεί σαν ανώτατος διοικητής κατοχικών στρατευμάτων. Στην Κομισιόν, στην παρουσίαση της τετάρτης τριμηνιαίας έκθεσης της «ομάδας δράσης» για την Ελλάδα, επέτρεψε στους «ιθαγενείς» έλληνες δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν την παράθεση των στοιχείων μόνο μέσα από κλειστή διαδικτυακή μετάδοση στα γραφεία της Κομισιόν στην Αθήνα και πρόσταξε να μην υποβάλουν καμία ερώτηση! «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»! Οι Γερμανοί του Δ’ Ράιχ, φυσικά, δεν πρόκειται να αλλάξουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Η πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε έχει ένα μονοπάτι: Συντονισμό των αντιμνημονιακών δυνάμεων σε Ελλάδα, Κύπρο και με άλλες χώρες του Νότου, για έξοδο από Ευρωζώνη, ευρώ και άμεση κατάργηση των κατάπτυστων Μνημονίων, που υπέγραψαν οι προσκυνημένοι κυβερνήτες. Μόνο αυτό φοβάται το Βερολίνο. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα ραγίσουν τα θεμέλια της παντοκρατορίας του.

Στους απελευθερωτικούς αγώνες, όμως, απαιτούνται συνεργασίες και «μέτωπα», από διαφορετικές δυνάμεις. Αυτό δεν εννοεί να καταλάβει το ΚΚΕ, που αρνείται να εντρυφήσει μέσα στην ίδια την ιστορία του και στην ιστορία των εργατικών αγώνων. Λέει το ΚΚΕ: «Να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Ωραία! Και πώς θα γίνει αυτό; Με συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα ή στο Πεδίον του Άρεως; Με «ζυμώσεις στους χώρους δουλειάς»; Ας σοβαρευτούν κάποια στιγμή. Η φωνή του νέου γραμματέα του ΚΚΕ, του κ. Κουτσούμπα, στην παρθενική δημόσια ομιλία του στο Πάρκο Ελευθερίας, ακούστηκε σαν αντίλαλος της φωνής της Αλέκας Παπαρήγα. Καμιά συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, καμιά επαφή με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Με κανέναν και μόνοι μας! Αυτό ακριβώς θέλει και το Βερολίνο! Να μην ενώσει τις δυνάμεις του το ΚΚΕ με κανέναν. Κι ας διακηρύσσει ό,τι θέλει… Πάλι θα θυμίσουμε την ιστορία του ΕΑΜ. Θα αποκτούσε ποτέ τη δύναμη και την απήχηση που είχε, εάν οι κομμουνιστές τότε δεν συνεργάζονταν με δημοκρατικές δυνάμεις που δεν είχαν καμία σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία; Και την ενότητα αυτή την επεδίωξε το ΚΚΕ και μετά την Κατοχή. Έχουν μεγαλύτερη «επαναστατική πείρα» η Αλέκα και ο Κουτσούμπας, απ’ εκείνην που είχαν ο Σιάντος, ο Πορφυρογένης, ο Ιωαννίδης, ο Γληνός, ο Καραγιώργης και τόσοι άλλοι; Στην περίφημη μπροσούρα του Γληνού, με τον τίτλο: «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», τονιζόταν: «Όλες οι δυνάμεις συγκεντρωμένες σε μιαν οργάνωση παλλαϊκή και πανελλήνια, μόνο έτσι μπορούν να κινητοποιήσουνε πραγματικά το λαό…». Και: «Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και ”ιδεολογίες”, καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει μ’ οποιοδήποτε τρόπο την ΕΝΟΤΗΤΑ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα…». Αυτός που θα έκανε αυτήν τη διασπαστική πολιτική, έλεγε ο Γληνός, «είναι συνεργάτης των ξένων κατακτητών»! Και τώρα γερμανική κατοχή έχουμε και πρέπει να κινητοποιηθούμε παρόμοια. Η ιδέα της ενότητας κάνει τον δρόμο της. Κερδίζει συνειδήσεις και προσκαλεί σε αποφάσεις όλους εκείνους που πρέπει να δώσουν το σύνθημα μιας νέας εκκινήσεως. Ενότητα στον αγώνα δεν σημαίνει συγχώνευση, δεν σημαίνει εξάλειψη των διαφορών και ιδεολογικών αντιλήψεων οιουδήποτε και, βέβαια, η συνεργασία σε ένα «μίνιμουμ» πρόγραμμα θα υπάρχει έως ότου ανατραπεί η συγκυβέρνηση της υποτέλειας, αναδειχθεί μια ευρεία αντιμνημονιακή κυβέρνηση, καταργήσει τα Μνημόνια και χαράξει άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική. Όταν επιτευχθεί ο βασικός αυτός στόχος, τα πάντα ξανασυζητούνται και επανεξετάζονται. Αλλά τότε θα μπορούμε να σκεφθούμε ήρεμα, αφού θα έχουμε διώξει τον ξένο δυνάστη. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να ακούει τι θέλει ο κόσμος -ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθετήσεως-, τι θέλουν, ακόμη, οι ίδιοι οι κομμουνιστές. Μόνη της καθορίζει και αποφασίζει αυτό που εκείνη κρίνει αστόχαστα. Αλλά οι δοκιμαζόμενοι αγρίως πολίτες και οι αριστεροί ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για τις καρέκλες του Περισσού, ούτε για το «αλάθητο» της ηγεσίας. Θέλουν να απαλλαγούν από τα Μνημόνια και δεν εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στο ποιος θα επιτύχει τον στόχο. Γι’ αυτό τα ποσοστά του ΚΚΕ έχουν πάρει τραγικό κατήφορο. Χαρακτηριστικό του πόσο λάθος δραστηριοποιούνται άπαντες, ήταν ο «εορτασμός» της Πρωτομαγιάς. Με αραχνιασμένη, ρουτινιέρικη, ξεπερασμένη αντίληψη έκανε ο καθένας ξεχωριστά τη συγκεντρωσούλα του σε διαφορετικούς χώρους, με συνθήματα που ανέσυραν από την κομματική ναφθαλίνη εκτελώντας το καθιερωμένο βαρετό «πρόγραμμα». Γι’ αυτό και δεν υπήρξε πάλι μαζική λαϊκή συμμετοχή. Τι έπρεπε να γίνει την Πρωτομαγιά; Με συνεννόηση ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων κυρίως, να κληθούν όλοι, σύσσωμος ο λαός, σε μια γιγαντιαία συγκέντρωση έξω από τη γερμανική πρεσβεία. Οι εκδηλώσεις έπρεπε να εστιασθούν σ’ αυτό το σημείο, να επιδοθούν ψηφίσματα διαμαρτυρίας στον πρεσβευτή Βόλ. Ντολτ και να εκφρασθεί η καθολική αποδοκιμασία κατά του Βερολίνου, της «τρόικας» και κατά της γερμανόδουλης συγκυβέρνησης. Να κάψουν σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ριχθεί το σύνθημα: «Έξω από την Ευρωζώνη»! Σε μια προγραμματισμένη τέτοια κινητοποίηση θα μπορούσαν οι διοργανωτές να προσκαλέσουν και αντιπροσωπείες αντιμνημονιακών δυνάμεων των χωρών του Νότου. Μαύρες σημαίες θα έπρεπε να αναρτηθούν σ’ όλα τα μπαλκόνια. Το 1946, όταν η εργατική τάξη ήταν ενωμένη, με τον Κώστα Θέο του ΚΚΕ, τον Δημ. Στρατή της Σοσιαλιστικής ΕΛΔ, τον Παπαρήγα και άλλους, οι απεργίες έπαιρναν γιγαντιαίες διαστάσεις. Είχε μείνει χαρακτηριστική η φάση του Κώστα Θέου, όταν καλούσε σε γενική απεργία τους εργαζομένους: «Ούτε ρόδα θα τσουλήσει, ούτε φούρνος θα καπνίσει»! Θυμάμαι τον βετεράνο εργατικό ηγέτη, τον Βασίλη Νεφελούδη, που μου έλεγε κάποτε ότι στα προπολεμικά χρόνια οι μεγάλες κινητοποιήσεις μπορούσαν να νεκρώσουν την Αθήνα. Μόνο το 1933 είχαν γίνει 337 απεργίες, με 60.000 συνολικά απεργούς. Οι 221 απ’ αυτές έληξαν με νίκη των απεργών. Εάν τη «χαμένη Πρωτομαγιά» που μας πέρασε είχε διοργανωθεί ενιαία αντιμνημονιακή σύναξη μπροστά στη γερμανική πρεσβεία, δεν θα μπορούσε ο κ. Δένδιας να κομπάζει στο CNN ότι δεν αναμένει κοινωνικές αναταραχές στο μέλλον, διότι «έχουμε μπει στην ανάκαμψη»! Οι κοινωνικές αναταραχές ευρίσκονται επί θύραις. Και θα είναι πιο απρόβλεπτες κι επικίνδυνες, διότι δεν θα μπορούν να ελεγχθούν από κανένα κόμμα. Θα ξεσπάσει η οργή εναντίον όλων. Μόνο η Χρυσή Αυγή θα ωφεληθεί κομματικά κι ας μη δυσανασχετούν αυτοί που δεν θέλουν ούτε να τη βλέπουν. Ο λαός που μαστίζεται από την ανεργία και δοκιμάζεται άγρια από τα απανωτά και ύπουλα χαράτσια, δεν ενδιαφέρεται για κομματικές γραμμές και ιδεολογικές διαφορές. Θέλει να πέσει η δωσιλογική «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» συγκυβέρνηση. Η συγκυβέρνηση των «φαρισαίων υποκριτών», που παρουσιάζει την Ελλάδα ότι «ανακάμπτει», ενώ οι πολίτες εξαθλιώνονται και αυτοκτονούν από απελπισία. «Παρομοιάζετε τάφοις κεκονιασμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών…» Κι ο εξαγριωμένος αυτός λαός δεν πρόκειται να συγχωρήσει την κατωτέρα των περιστάσεων Αριστερά. Το ΚΚΕ νομίζει ότι βρίσκεται σε εποχές όπου ο κομμουνισμός υπέκυπτε στον Στάλιν, τον οποίον θεωρούσαν κάτι ολιγότερον του Θεού και κάτι περισσότερον του Πάπα. Όχι μόνον για να δράσουν, αλλά και για να σκεφθούν οι οπαδοί του, ανέμεναν να τρέξουν από το στόμα του τα θεία λόγια. Εάν υπήρχε σήμερα Σοβιετική Ένωση, είναι σίγουρο ότι θα είχε κεθαιρέσει ως ανεδαφική αυτήν την ηγεσία. «Καλούμε σε συσπείρωση με το ΚΚΕ», δήλωσε ο κ. Κουτσούμπας και εννοεί τη «συσπείρωση» μόνο με ένταξη στο ΠΑΜΕ! Δεν συνειδητοποιεί ότι πέρασαν οι καιροί που η κομμουνιστική ηγεσία μπορούσε να περνάει τη «γραμμή» στους οπαδούς της ανεξέλεγκτα. Τώρα οφείλει εκείνη να ακούει τη φωνή του κόσμου. Η εποχή κατά την οποία η κομμουνιστική ηγεσία ήθελε τους οπαδούς της εκτός της αιθούσης των αποφάσεων και τους «επέτρεπε» να βάζουν τα χέρια τους μέσα από τα παράθυρα μόνο για να χειροκροτούν -όπως έλεγε ο Λουντέμης- παρήλθε ανεπιστρεπτί. Γι’ αυτό συρρικνώνεται δραματικά τώρα η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ. Κι από την άλλη πλευρά, ας εγκαταλείψει επιτέλους τη «διγλωσσία» του ο ΣΥΡΙΖΑ. Ορθώς ο Λαφαζάνης και ο Αλέκος Αλαβάνος, με το καινούργιο κόμμα τους, μιλάνε ξεκάθαρα για έξοδο από Ευρωζώνη και ευρώ. Ο κ. Τσίπρας έχει ικανότητες. Ας ξεκαθαρίσει κι αυτός μια για πάντα ότι τίποτε δεν μας εμποδίζει να γυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα και να σπάσουμε τα τείχη της Ευρωζώνης. Κι ακόμη να γίνει συνείδηση στους πάντες ότι απελευθερωτικός αγώνας δεν νοείται μόνο μέσα από την Αριστερά. Απαιτείται η συνεργασία και συστράτευση με τις τίμιες αντιμνημονιακές δυνάμεις Δεξιάς και Κεντροδεξιάς, όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Στο γενικό προσκλητήριο να προσέλθουν και ανένταχτοι, προσωπικότητες από διαφόρους κλάδους. Η «λογική» της πρωτοκαθεδρίας και του μονοπωλίου στη διαμόρφωση της στρατηγικής του αγώνα και η απαίτηση για πρόσδεση των πάντων στο άρμα του ΚΚΕ, μόνο την συγκυβέρνηση ωφελεί. Διότι εκείνη στηρίζει την παραμονή της στην εξουσία, αποκλειστικά στη διάσπαση των αντιμνημονιακών. Έτσι η Μέρκελ πανηγυρίζει. Ας ακούσουν όλοι τη φωνή του ανωνύμου συγγραφέως της «Ελληνικής Νομαρχίας», που το 1806 έγραφε: «Έως πότε, ω Έλληνες, θα πλανώμεθα τόσον αστοχάστως; Ποιος αγνοεί, ότι ο κύριος στοχασμός των αλλογενών δυναστών, είναι εις το να προσπαθήσουν να κάνουν το ίδιον των όφελος, με την ζημίαν των άλλων;»…

ΥΓ.: Ευχαριστώ τον αναγνώστη μας, κ. Διον. Γιαννακόπουλο, αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου ε.τ. για τα καλά του λόγια.