Η μεν αντίδραση δίκαιη, η δε απόφαση άδικη και εσφαλμένη

• Άδικο για τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

• Εσφαλμένο ακόμη και για τους ίδιους τους καθηγητές, που έχουν την κοινωνία απέναντι. Κι ας έχουν δίκιο να αντιδρούν!

Συνεπώς, τι;

Οτιδήποτε, ακόμη και ως ακραίο εκλαμβανόμενο και θεωρούμενο, εκτός από τη χρησιμοποίηση -ΟΛΩΣ ΑΘΕΜΙΤΩΣ- των ίδιων των παιδιών, των κόπων και της αγωνίας τους. Γιατί στα παιδιά προσφέρεις, δεν παίρνεις απ’ αυτά, όταν τα χρησιμοποιείς ως μέσο πίεσης.

Οτιδήποτε, λοιπόν, όπως «αποκλεισμός» του υπουργείου Παιδείας, «κατάληψη» του υπουργείου Παιδείας, «αποκλεισμός» της… οικίας του υπουργού, ό,τι ακραίο ακόμη και ελεγχόμενο από τον νόμο, ως πράξη αυτοτελής. Ναι, ακραία τα παραδείγματα, μη επιτρεπτές τέτοιες ενέργειες, από τον νόμο κολαζόμενες αυτοτελώς, αλλά σε κάθε περίπτωση καταγραφόμενες ακριβώς για να καταδείξουν ότι ποτέ σε βάρος των παιδιών και πολύ περισσότερο με την ανεπίτρεπτη, επαναλαμβάνεται, χρησιμοποίησή τους. Οι ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ, άλλωστε, δεν συγχωρείται να προτάσσουν την υπέρ εαυτών ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, εφόσον εμπλέκουν τα παιδιά εννοείται, τα οποία και μόνο αυτά πρέπει να συνιστούν την ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ τους.

Ατυχώς, οι κ. συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ προέκριναν λάθος τρόπο.

Κι εκεί που έχουν δίκιο, καταφέρνουν να το χάνουν…

Σ.