Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Την Κυριακή του Πάσχα δημοσιεύθηκε έρευνα της Κάπα Research για λογαριασμό της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής», στην οποία κατά το δημοσίευμα:
«Η οικογένεια, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, είναι ο μοναδικός θεσμός στον οποίο στρέφονται οι Έλληνες όταν αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα και χρειάζονται βοήθεια, σε ποσοστό 72,2%».
Κατά την έρευνα: «Οικογένεια σημαίνει: υποστήριξη και αλληλεγγύη για το 75,3% των ερωτηθέντων, αγάπη (66,1%), ευτυχία (42,6%) και ασφάλεια (42,3%)».
Φαίνεται ότι, ύστερα από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες κατά τις οποίες ο θεσμός της οικογένειας δεχόταν τα πυρά όλων εκείνων που παριστάνουν τους δήθεν προοδευτικούς, οι Έλληνες ξαναγυρίζουμε, την ώρα της οικονομικής κρίσεως, στις ρίζες μας, στην οικογένεια.
Το ερώτημα, όμως, που τίθεται αμείλικτο είναι: Πόσο ακόμη θα αντέξει η ελληνική οικογένεια; Παλαιότερα, τις δυσκολίες, και μάλιστα τις οικονομικές, τις διεμοιράζοντο οι γονείς, τα παιδιά, οι θείοι, οι θείες, τα ξαδέλφια. Υπήρχε ένας κόσμος ολόκληρος της στενότερης και της ευρύτερης οικογένειας που πρόσφερε τη βοήθειά του όταν κάποιος βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Σήμερα, όμως, ο κόσμος αυτός έχει σμικρύνει, αφού τα παιδιά είναι είδος υπό εξαφάνιση, όπως και τα ξαδέλφια.
Σε λίγα χρόνια ακόμη η κατάσταση θα λάβει δραματικές διαστάσεις, δεδομένου ότι θα κυριαρχούν τα μοναχοπαίδια, αφού οι ελληνικές οικογένειες μένουν στο ένα παιδί και ο δείκτης γεννητικότητας για τις Ελληνίδες είναι κάτω της μονάδας!
Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση, με ποιους θα μοιρασθούν τα μοναχοπαίδια τις δυσκολίες, και ιδιαίτερα τις οικονομικές; Μοιραίως θα τις αντιμετωπίσουν μόνα τους, αφού δεν θα υπάρχουν αδέλφια. Μου έλεγε ένας φίλος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος έχει τρία παιδιά: «Πρόεδρε, ξέρεις γιατί έκανα και το τρίτο παιδί;». «Γιατί;», τον ρώτησα. Και η απάντησή του: «Ήθελα, όταν μεγαλώσουν και δημιουργήσουν οικογένειες, να έχουν να λένε ότι έχουν να πάνε σε κάποιον αδελφό τους!». Δείγμα της αλληλεγγύης, της αγάπης και της ευτυχίας, που έδειξε και η έρευνα.
Μέσα σ’ αυτήν την οικονομική κρίση, η κυβέρνηση, αντί να θωρακίζει την οικογένεια, το κύτταρο αυτό της κοινωνίας, πράττει το ακριβώς αντίθετο. Με τα φορολογικά νομοσχέδια του υπουργείου Οικονομικών, ευνοεί σκανδαλωδώς τους άγαμους και τους άτεκνους, ενώ πλήττει ανελέητα τις οικογένειες με παιδιά. Ιδιαίτερα δε τις πολύτεκνες οικογένειες, που τις φορολογεί αγρίως, θεωρώντας ότι τα παιδιά αποτελούν τεκμήριο πλουτισμού.
Το μόνο που δεν έχει πράξει ακόμη είναι η επιβολή φόρου για τα παιδιά σε όσους είναι πολύτεκνοι και σε όσους βέβαια έχουν τρία παιδιά! Όλα αυτά γίνονται όταν ο εφιάλτης της υπογεννητικότητας οδηγεί τον Ελληνισμό στο τέλος της Ιστορίας του. Είναι δυνατόν να επιβιώσει μια χώρα όταν το 20% του ελληνικού πληθυσμού αποτελείται από άτομα άνω των 65 ετών, ενώ τα παιδιά ηλικίας μέχρι 14 ετών δεν υπερβαίνουν το 14%;
Συγχρόνως, δε, συντελείται μια αλλοίωση της συνθέσεως του πληθυσμού με την ανεξέλεγκτη είσοδο χιλιάδων λαθρομεταναστών, η οποία συνεχίζεται χωρίς ανάσχεση και ουδείς γνωρίζει πόσοι είναι όλοι αυτοί που διαμένουν στην Ελλάδα.
Όλα αυτά, βέβαια, αφήνουν αδιάφορους τους κυβερνώντες, που προσπαθούν να βολέψουν το σήμερα, ενώ αφήνουν το αύριο για όσους επιζήσουν, οι οποίοι θα αποτελούν πλέον μια μειοψηφία – και μάλιστα γερόντων.
Φαίνεται ότι η ρήση του πρωθυπουργού: «Δεν βλέπετε ότι η Ελλάδα δεν γεννάει, αλλά γερνάει;» έχει τεθεί στο περιθώριο. Με τη θλιβερή αυτή κατάσταση, που δεν διαφαίνεται ελπίδα ανατροπής της, αλήθεια, σε ποια οικογένεια θα αναζητήσουμε στήριγμα; Στην οικογένεια με τα ανύπαρκτα παιδιά ή στην οικογένεια με τα μοναχοπαίδια; Η Ανάσταση του Θεανθρώπου μάς δείχνει τον δρόμο. Η ζωή νίκησε τον θάνατο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος: Πρέπει να πιστέψουμε στην Ανάσταση για να έλθει και η Ανάσταση του Έθνους και της Οικογένειας. Δεν μας έλειψε η ελπίδα.