Διά χειρός…
… του Μίκη Θεοδωράκη, από τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» στη Γιώτα Συκκά, με αφορμή την παράσταση στο Μπάντμιντον, που αναφέρεται στη ζωή του και έχει τίτλο «Ποιος τη ζωή μου…»:
Είμαι ένα λάθος της φύσης…
«– Βιώσατε την ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία 88 χρόνια. Υπάρχει κάτι που χάσατε αυτά τα χρόνια;
– Έχασα την ευκαιρία να φύγω την εποχή που ο “Ήλιος ήταν βέβαιος για τον κόσμο”.
– Αν ξεκινούσατε από την αρχή, θα αλλάζατε κάτι;
– Θα προτιμούσα να ζήσω σαν πλατάνι πλάι σε δροσερό ποτάμι… Δεν είμαι περήφανος που γεννήθηκα άνθρωπος. Όπως όλοι και όλες, είμαι κι εγώ ένα λάθος της φύσης… “Το τραγούδι της γης δεν τʼ άκουσες ποτέ ούτε θα τʼ ακούσεις πια. Σκότωσες όλα τα πουλιά. Τα δάση. Το νερό. Το λαμπερό νερό. Τον ποταμό. Πάει… Σκότωσες το χώμα, τον ήλιο, την καρδιά σου. Ποτέ δεν θα ξαναδείς το χρώμα τʼ ουρανού. Δεν θα ξανακούσεις τον ήχο των χρωμάτων. Σαν βολίδα προχωράς στο χάος. Στερνή φορά ας ακουστεί μες στη σιωπή το Τραγούδι της Γης. Πριν τελικά τυλιχτώ στο χάος, ένα ʽγεια σουʼ θα πω στη ζωή” (Συμφωνία αρ. 2).
– Βλέποντας τις πρόβες, αισθάνθηκα ότι θέλετε να εστιάσετε στις σχέσεις με τους γονείς σας. Είναι ένας λογαριασμός που κλείνει;
– Εάν γινόταν κάποιο θαύμα και μπορούσα να ζήσω δέκα λεπτά της ώρας στο παρελθόν, θα διάλεγα ένα γεύμα γύρω από το τραπέζι, στον Πύργο το 1939 ή στην Τρίπολη το 1942, με τη μητέρα, τον πατέρα και τον αδελφό μου να τραγουδάμε όλοι μαζί το καινούργιο μου τραγούδι…»
****
… του Θανάση Καρτερού. Από τη στήλη του «Της ώρας» στην «Αυγή»:
Ίδια γεύση…
«Η δόση, της δόσης, ω δόση. Το σίριαλ έχει καταντήσει αηδία, αλλά εξακολουθεί να παίζεται με σαδιστική επιμονή. Το μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά. Εκεί που οι ειδικοί δοσολόγοι του υπουργείου Oικονομικών και του Μαξίμου δοξολογούν ευθυτενείς εαυτούς και αλλήλους γιατί πέρασαν τις εξετάσεις της τρόικας και εξασφάλισαν τη δόση μας, άντε πάλι αρχίζουν οι γονυπετείς ανησυχίες και τα άγχη. Διότι η δόση καθυστερεί, η δόση δεν επαρκεί, η δόση είναι αμφίβολη, η δόση είναι μετέωρη.
Θέλετε εξηγήσεις γιατί το σίριαλ των δόσεων μοιάζει με το σίριαλ του Σουλεϊμάν, που κάνει θραύση στις ελληνικές τηλεοράσεις; Πρώτον γιατί οι πρωταγωνιστές και στα δυο κάνουν μπαϊράμι με έξοδα άλλων – στο μεν ένα των κατακτημένων, στο δε άλλο ημών των καημένων. Δεύτερον γιατί λείπει το στοιχείο της ανατροπής, της έκπληξης, απαραίτητο για να συντηρεί το ενδιαφέρον του θεατή. Ο Σουλεϊμάν θα νικήσει ό,τι κι αν γίνει, όπως και οι δικοί μας επίσης – θα την πάρουν τη δόση μας, όπως έγινε σε όλα τα ανάλογα επεισόδια μέχρι σήμερα.
Τι απομένει ως διαφορά; Ότι ο Σουλεϊμάν είναι μεγαλοπρεπής, με τα παλάτια του, τα χρυσά του ρούχα, τις συζύγους και τις παλλακίδες που ερίζουν για την εύνοιά του, τις συνομωσίες του. Εξ ου και τον βλέπει κόσμος και κοσμάκης – να ξεχνάει το χάλι του. Ενώ από τον Σαμαρά, τον Στουρνάρα και τους Κουβενιζέλους τι να δει; Διαγγέλματα πατριδογνωσίας και πόζες σιγουριάς μεταξύ δύο δόσεων; Δεν πα να κουρεύονται μαζί με τα ΔΝΤ, τα Eurogroup και το σίριαλ της πλάκας. Σουλεϊμάν και ξερό ψωμί…»
****
… του Τάσου Παππά, από την ανάλυσή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Και κληρονομείται και τεμαχίζεται»:
Πάει για εξαφάνιση…
«“Το ΠΑΣΟΚ δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια”, έλεγε ο Α. Παπανδρέου λίγο πριν από τον θάνατό του. Διαψεύστηκε ως προς το “κληρονομείται”, αφού ο γιος του επί της ουσίας το κληρονόμησε το 2004, παραλαμβάνοντας το δαχτυλίδι από τον Κ. Σημίτη, και σήμερα το κόμμα, που αυτός ίδρυσε το 1974 και κυβέρνησε τη χώρα επί πολλά χρόνια, φλερτάρει με το ρήμα “διαλύεται”. Δεν είναι υπερβολή. Η “μαύρη τρύπαʼ που υπάρχει στα οικονομικά του κόμματος έχει οδηγήσει τον Ευάγγ. Βενιζέλο σε μετωπική σύγκρουση με τον Γ. Παπανδρέου και απειλεί το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα με εξαφάνιση».