Σενάρια για τις γερμανικές αποζημιώσεις

Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων δικαιολογημένα κυριαρχεί σε όλα τα ΜΜΕ. Και είναι απολύτως φυσικό. Όχι μόνο διότι ξάφνιασε τους πάντες, λόγω της ενεργοποίησής του στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, με ανοιχτά όλα τα μέτωπα και τον καθοριστικό ρόλο της Γερμανίας σε αυτά. Αλλά και επειδή αποτελούσε εδώ και δεκαετίες αυτό το μεγάλο θέμα διακαή πόθο όλων των Ελλήνων. Ένα θέμα που ξεκίνησε με προσωπικό αγώνα του Σταμούλη και το έκανε προσωπικό του όνειρο ο Μανώλης Γλέζος.

Και όλα αυτά κατά την εποχή που το 4ο Ράιχ επιτίθεται, οικονομικά πλέον, σε όλη τη νότια Ευρώπη. Που συνθλίβει οικονομίες και λαούς.

Το γεγονός λοιπόν ότι τώρα, αυτήν την περίοδο, που οι διαθέσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία των διαπραγματεύσεων με την «τρόικα», ο Σαμαράς ρίχνει το γάντι στους Γερμανούς, σηματοδοτεί πολλά σενάρια. Ο γράφων είχε εισηγηθεί με άρθρο, αλλά και διά ζώσης σε παλαιότερη επαφή με τον Σαμαρά, να κάνει αυτήν την κίνηση, χωρίς τότε να αντιληφθεί κάποια σκέψη επί αυτού του θέματος.

Αρκετοί αναλυτές σχολίασαν το γεγονός και προσπάθησαν να δώσουν κάποιες ερμηνείες για τη σημαντική αυτή κίνηση του Σαμαρά, που μπορεί να αλλάξει όλο το πολιτικό σκηνικό. Σχεδόν όλες ήταν άστοχες και επιφανειακές, χωρίς να αναζητήσουν τα βαθύτερα κίνητρα. Οι περισσότεροι ερμήνευσαν την ενέργεια ως προσπάθεια να υπάρξουν κάποια πρόσκαιρα πολιτικά κέρδη από την πολύ καλή εντύπωση που θα έκανε στο λαό. Αν η κίνηση αυτή απέβλεπε μόνο σε εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης και δεν έχει συνέχεια, θα μετατραπεί σε μπούμερανγκ και θα ζημιώσει τους εμπνευστές της. Κάποιοι είπαν ότι ίσως υπάρχει μυστική συμφωνία με τη Μέρκελ, ώστε να απαντήσει αυτή θετικά, για να ενισχύσει τον Σαμαρά. Επί αυτού δεν χρειάζονται σχόλια. Όπως είχε πει ο Αϊνστάιν, η βλακεία σου δίνει την αίσθηση του απείρου. Είναι βέβαιο, λοιπόν, ότι δεν πρόκειται για κίνηση εντυπωσιασμού. Τα σενάρια και οι στόχοι είναι πολύ σοβαροί και δεν είναι μόνον οικονομικοί. Το γεγονός ότι το θέμα έρχεται στο προσκήνιο εν μέσω προεκλογικής περιόδου της Γερμανίας, επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τη σοβαρότητα των στόχων.

Σενάριο πρώτο. Ο Σαμαράς είχε διαγνώσει από την αρχή ότι το Μνημόνιο οδηγεί σε οικονομικό θάνατο και όχι σε ανάκαμψη. Έκανε βήματα πίσω και αναδιπλώθηκε, επειδή ο ΓΑΠ έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Ξέρει ότι το Μνημόνιο παραμένει καταστροφικό, αλλά το έκανε για να κερδίσει χρόνο. Έτσι έπαψε η χώρα να είναι ο άμεσος στόχος, γνωρίζει όμως ότι το φάρμακο είναι θανατηφόρο.

Μέχρι πρότινος υπήρχε σε πολλούς κυβερνητικούς κύκλους η ελπίδα ότι μετά τις εκλογές στη Γερμανία τα πράγματα θα αλλάξουν και θα δοθεί από τη Μέρκελ λύση θετική για όλον τον Νότο – και για την Ελλάδα. Αυτός ο μύθος κατέπεσε, ιδίως μετά τη σφαγή της Κύπρου. Με αυτό το δεδομένο, ο Σαμαράς καταλαβαίνει ότι η αγανάκτηση του λαού από την ανημποριά, θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Μετά τον Ιούλιο, η οργή θα είναι μη ελεγχόμενη. Οι ενέσεις αισιοδοξίας και η αναμενόμενη αύξηση του τουρισμού δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη δυσκολία επιβίωσης εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Οι επενδύσεις, αν και όταν έρθουν, θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Ξέροντας λοιπόν ότι η τρικομματική κυβέρνηση έχει και αδύνατους κρίκους, που δεν θα αντέξουν τη λαϊκή αγανάκτηση, πέρα από τις απαιτήσεις Βενιζέλου για θέματα που ξέρει ότι έχουν συμφωνηθεί για αργότερα, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι εκλογές δείχνουν αναπόφευκτες, λίγο πριν ή λίγο μετά τον Σεπτέμβρη. Και σίγουρα πάντως πριν από τις ευρωεκλογές, όπου πάντα το κυβερνών κόμμα δέχεται τιμωρητικές βολές, ακόμα και σε ομαλές περιόδους.

Έτσι, λοιπόν, ο Σαμαράς ρίχνει στην επικαιρότητα το τεράστιο θέμα των αποζημιώσεων, ένα θέμα που έχει ήδη φέρει σε αμηχανία όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γιατί δεν περίμεναν ότι θα το τολμούσε ο Σαμαράς, τον οποίο κατηγορούσαν για ενδοτισμό απέναντι στη Μέρκελ. Στο θέμα αυτό δεν μπορούν να εναντιωθούν, όπως φάνηκε και στη Βουλή, ενώ θα συσπειρώσει το μέγιστο ποσοστό του λαού. Με σημαία αυτό το εθνικό θέμα, που ασφαλώς θα το σηκώσει πολύ ο ίδιος. Ο Αβραμόπουλος είναι ο προπομπός. Θα ακολουθήσει διάγγελμα, όταν ολοκληρωθεί η νομική θωράκιση, και θα ζητηθεί ψήφισμα από τη Βουλή με το οποίο θα ταυτιστούν αναγκαστικά όλα τα κόμματα, καθιστώντας έτσι τον Σαμαρά σημαιοφόρο της εθνικής αυτής υπόθεσης. Προκηρύσσει κατόπιν εκλογές και τις κερδίζει. Εννοείται ότι στο θέμα αυτό απαιτούνται σοβαρές και μελετημένες κινήσεις και προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο νομικό σκέλος. Λαϊκίστικες και ανόητες προτάσεις, όπως του Καμμένου, για εγγραφή στον προϋπολογισμό, δεν συζητούνται.

Σενάριο δεύτερο. Ισχύει όλη η προηγούμενη επιχειρηματολογία. Επιπλέον όμως ισχύει και το εξής σκεπτικό: Βλέποντας ο Σαμαράς ότι η προσκόλληση στη Μέρκελ δεν πρόκειται να βελτιώσει θεαματικά τα προβλήματα της Ελλάδας, ρίχνει στο τραπέζι το θέμα των αποζημιώσεων, με όλα τα προαναφερθέντα κέρδη προς την κοινή γνώμη, έχοντας όμως και έναν επιπλέον στόχο και μια πρόσθετη πολιτική επιλογή κατά νου: Αλλαγή στρατοπέδου. Αλλαγή πολιτικών συμμαχιών και φίλων. Η Ελλάδα πάντα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, αλλά με μεγάλη ενίσχυση των σχέσεων με Η.Π.Α. και Ισραήλ. Εδώ υπεισέρχεται, σε κάπως μακροπρόθεσμη βάση, και το θέμα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, η ΑΟΖ, καθώς και η ασπίδα κατά της τουρκικής επιθετικότητας.

Συμπέρασμα: Οι εκλογές είναι μάλλον αναπόφευκτες και αρκετά γρήγορα. Το θέμα των αποζημιώσεων είναι πολύ σοβαρό και δεν ρίχτηκε στο τραπέζι για κατανάλωση. Είναι το μεγάλο όπλο του Σαμαρά και θα το πάει ως το τέλος για τους λόγους που εξηγήθηκαν. Είναι το ηθικό καύσιμο που δίνει στον λαό στους δύσκολους αυτούς καιρούς. Πέρα από το κέρδος στην κοινή γνώμη, είναι και θέμα ουσίας. Μπορεί οι αποζημιώσεις για το αίμα που έχυσαν και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Γερμανοί να είναι δύσκολο να αποδοθούν. Όμως το αναγκαστικό δάνειο είναι νομικά τεκμηριωμένο και θα αναγκαστούν να το πληρώσουν. Είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί για παρόμοιο θέμα. Γι’ αυτό και η οργίλη και ιταμή δήλωση του Σόιμπλε. Μπορεί να απαιτηθεί χρόνος για να εκδοθεί δικαστική απόφαση, γιατί η Γερμανία δεν θα πληρώσει οικειοθελώς. Όμως, όταν πληρώσει, δεν θα είναι μικρό το ποσό της τάξης των τουλάχιστον 60 δισ. ευρώ. Αυτά τα χρήματα, μαζί με τον ορυκτό πλούτο, θα είναι η σωτηρία της Ελλάδας. Εφόσον τα επιτύχει ο Σαμαράς, θα έχει γράψει Ιστορία.