Με θανατηφόρο συνταγή γίνεται ανάπτυξη, κ. Σαμαρά;

Οι κοινωνικοί αγώνες είναι αναγκαίοι για την κατάκτηση και τη διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Προηγείται ο αγώνας και έπεται η κατάκτηση. Η Ιστορία απέδειξε ότι όλες οι απόπειρες ανακούφισης των αδυνάτων δεν ήσαν επιτυχείς. Το εκάστοτε επικρατούν πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο αμύνεται ενάντια σε κάθε κατάκτηση που αφορά τη βελτίωση των ασθενέστερων τάξεων. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι πολλοί κοινωνικοί αγωνιστές πέφτουν θύματα της σκληρής αντίδρασης των δυνάμεων των ισχυρών του συστήματος. Ο αγώνας όμως του Χριστού στέφτηκε από επιτυχία. Ο ίδιος υπέστη ασφαλώς μαρτύρια και εξευτελισμούς, τελικά όμως η διδασκαλία του κατάφερε να γίνει ανάχωμα στη μέχρι τότε ροή των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων. Γι’ αυτό και σφράγισε η έλευσή Του στη γη τις εποχές της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή.

Aυτήν την περίοδο η Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες περνάνε την εβδομάδα των παθών τους. Το κατεστημένο κατάφερε να επιβάλει τη δική του πολιτική, της εξαθλίωσης των πολλών και του πλουτισμού των ολίγων. Αυτό το πέτυχε αναίμακτα και χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Ελάχιστοι κοινωνικοί αγωνιστές και αναμορφωτές εμφανίστηκαν στη σημερινή εποχή. Και τούτο γιατί το κατεστημένο, με την παγκοσμιοποίηση και την ελεύθερη-ασύδοτη αγορά, κατάφερε να θεοποιήσει το κέρδος και όλοι έχουν σαν όραμα πλέον αυτό που επικαλούνταν ο εβραϊκός λαός στην προ Χριστού εποχή: «Θεέ μου, ποίησε με πλούσιο». Κάθε αξία που πρέπει να κοσμεί τον άνθρωπο κατεδαφίστηκε από το κατεστημένο. Και με τον τρόπο αυτό περίσσεψε η ανηθικότητα στην παγκόσμια κοινωνία. Παιδεία, θρησκεία, παραδόσεις, γλώσσες, ηθική, όλα αυτά εξαφανίστηκαν ή παρέμειναν να κοσμούν ορισμένες μόνο προσωπικότητες. Παρέμειναν μόνο σαν αξίες η κερδοσκοπία, οι αρπαχτές και η εκμετάλλευση του συνανθρώπου. Ακόμη και η πολιτική έχει διαβρωθεί επικίνδυνα, με αποτέλεσμα, με τη σειρά της, να διαβρώσει όλους τους πολιτειακούς θεσμούς. Έτσι και ο κρατικός μηχανισμός έχει διαλυθεί και οι παρεχόμενες στους πολίτες υπηρεσίες σπανίζουν πλέον, μέχρις ότου εξαφανιστούν παντελώς. Ακόμη και αυτή η Βουλή, η κορωνίδα του δημοκρατικού πολιτεύματος, έχει μετατραπεί σε έναν διακοσμητικό θεσμό, για να νομιμοποιεί μόνο τα παραγγέλματα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Με χίλιες δυο προφάσεις καταργήθηκε ο σταυρός προτίμησης για τους βουλευτές. Είναι αυτό δημοκρατική εκδήλωση; Να επιλέγει ο κομματικός μηχανισμός τους τάχα αντιπροσώπους του λαού; Ποιον λαό εκπροσωπούν οι τωρινοί βουλευτές;

Να γιατί δεν βρίσκεται κανείς να φέρει αντίρρηση ή να καταψηφίσει τις όποιες επιλογές της ηγεσίας του κόμματός του. Πόσο δημοκρατικό είναι να φέρονται στη Βουλή άγνωστα νομοσχέδια πεντακοσίων σελίδων και να απαιτεί η κυβέρνηση, μέσα σε μία νύχτα, την ψήφιση ενός τέτοιου νομοσχεδίου, από νυσταλέους βουλευτές και παρά το γεγονός ότι το νομοσχέδιο αυτό θεσπίζει σκληρά μέτρα σε βάρος του εργαζόμενου λαού;

Στην εποχή που σήμερα βιώνουμε έχουν πλέον καταργηθεί τα σύνορα μεταξύ ηθικής και ανηθικότητας. Μεταξύ εντιμότητας και παλιανθρωπιάς, ικανότητας και αχρηστίας, έντιμης διαχείρισης και εύκολου πλουτισμού.

Δεν είναι λοιπόν μόνο η κατάργηση των συνόρων και η παγκοσμιοποίηση που δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση. Είναι το γκρέμισμα κάθε ηθικής αξίας από την εν γένει συμπεριφορά των ανθρώπων. Όταν στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή κυριαρχούν οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε αξίες, παρά μόνο στο κέρδος, επόμενο είναι να δημιουργούν δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Δεν είναι μόνο ότι οι ιθύνοντες δεν σέβονται τον αδύναμο πολίτη, δεν σέβονται ούτε το περιβάλλον. Έχουμε μολύνει τη φύση ολόκληρη και συνεχώς εξακολουθούν να καταστρέφουν ό,τι έχει απομείνει. Και με τη σειρά της η φύση εκδικείται τον καταστροφέα της. Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σωστά οι θεσμοί και, προπαντός, το δημοκρατικό πολίτευμα και ό,τι απαιτεί αρετές από τους πολίτες.

Αυτό ακριβώς εννοεί και το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματός μας, όταν ορίζει ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Στην ουσία η συνταγματική αυτή επιταγή χαρακτηρίζει προδότες όλους εκείνους που συντελούν στην παραβίαση έστω και μιας διάταξης του Συντάγματος. Και θα πρέπει αυτό να το έχουν υπόψη τους οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος.

Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι όταν παρέλαβε την εξουσία η σημερινή κυβέρνηση, το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός λαός βρίσκονταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ειδικά ο κρατικός μηχανισμός και η παροχή υπηρεσιών από το κράτος στους πολίτες είχε εκμηδενιστεί.

Το κράτος ήταν υπαρκτό μόνο για να εισπράττει φόρους και η Βουλή υπήρχε μόνο και μόνο για να θεσμοθετεί τη φορολογική ληστεία των πολιτών. Με την ανάληψη της εξουσίας από τη ΝΔ, μετά τις τελευταίες εκλογές, οι περισσότεροι από τους έλληνες πολίτες είχαν ελπίσει ότι η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτήν την κατάσταση και να οδηγήσει στην επανίδρυση του κράτους.

Ενός κράτους δικαίου, όμως. Ενός κράτους με μέριμνα για τον αδύναμο πολίτη, που θα σταματήσει τον κατήφορο στον οποίο βρισκόμαστε. Προσωπικά είχαμε κάποια ελπίδα ότι ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να φέρει την ανατροπή με το παρελθόν και να οικοδομήσει την υπέρ των αδυνάτων πολιτεία, όπως θα την ονόμαζε ίσως ο μεγάλος σοφός της αρχαιότητας, ο Πλάτωνας.

Όμως όλες αυτές οι προσδοκίες, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, έχουν διαψευστεί. Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση πρόδωσε όλες αυτές τις προσδοκίες, τις οποίες όμως δεν επεδίωξε και η κυβέρνηση. Αν εξαιρέσουμε μερικά αποσπασματικά μέτρα για τη μείωση της ανεργίας και για την τόνωση της εισροής τουριστών στην Ελλάδα, όλες οι άλλες ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν ληστρικές σε βάρος του λαού. Έχει αφήσει ασύδοτους τους διαφόρους κερδοσκόπους να καταληστεύουν το λαό. Η ΔΕΗ κάθε 2-3 μήνες κάνει αυξήσεις των τιμολογίων της.

Οι κερδοσκόποι της αγοράς, μεσάζοντες και νονοί, αυξάνουν τις τιμές όταν τα εισοδήματα πέφτουν. Οι διάφορες κατηγορίες επαγγελματιών πιέζουν την κυβέρνηση για να απαιτεί τη θεσμοθέτηση ορισμένων δικαιολογητικών που συνεπάγονται βέβαια καταβολή αμοιβής σε εκείνους που τα εκδίδουν. Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι καθημερινά η κυβέρνηση βρίσκει αφορμή για να χαρατσώνει τους πολίτες. Τα τελευταία τρία χρόνια ο ελληνικός λαός δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα, το ένα μετά το άλλο. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι μεγάλη πρόκληση να μιλάει κανείς για ανάπτυξη. Και η κυβέρνηση, δυστυχώς, ενώ λαβαίνει αντιαναπτυξιακά μέτρα, μας σερβίρει το παραμύθι της ανάπτυξης που θα ερχόταν από το 2013 και συνεχώς παίρνει μετάθεση για το επόμενο έτος. Πώς είναι δυνατόν να ανασάνει η αγορά, όταν οι καταναλωτές δεν διαθέτουν αγοραστική δύναμη και η ρευστότητά τους είναι εκμηδενισμένη από τα παντοειδή χαράτσια; Πώς είναι δυνατόν, χωρίς τόνωση της εσωτερικής κατανάλωσης, να υπάρξει αύξηση της απασχόλησης και περιορισμός της ανεργίας; Δυστυχώς, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη, από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο Βενιζέλος, ως υπουργός των Οικονομικών απέναντι στην «τρόικα», να απολύσει ένα μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, οπότε η ανεργία θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον αυτοί που θα απομακρυνθούν από τις θέσεις τους να είναι μόνον οι επίορκοι και οι ανίκανοι. Και να διοριστούν νέοι έπειτα από αυστηρή αξιολόγηση των προσόντων τους, τυπικών και ουσιαστικών. Άραγε τα κομματικά επιτελεία των τριών κομμάτων, που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, θα επιτρέψουν την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης;

Πού λοιπόν είναι δυνατόν να στηρίζει η κυβέρνηση τόσες πολλές ελπίδες για ανάκαμψη της οικονομίας μας από το επόμενο έτος; Με τα κεφάλαια που θα διαθέτουν μέσω του ΕΣΠΑ, με την προσδοκώμενη τόνωση του τουρισμού και με τις κοινοτικές ενισχύσεις για τη λειτουργία σεμιναρίων επαγγελματικής εκπαίδευσης, μόνο ένα μικρό τμήμα της οικονομίας μας μπορεί να ανακάμψει. Ο συρμός όμως, για να κινηθεί ολόκληρος, θέλει δυνατότερη ατμομηχανή.

Και θα πρέπει, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη, να πούμε ότι για την πολιτική αυστηρής λιτότητας, που καταδικάζει την Ευρώπη σε ύφεση, δεν φταίει μόνο η Μέρκελ. Φταίει περισσότερο το ΔΝΤ, που με έκθεση δύο ανωτάτων στελεχών, του Κένεθ Ρόγκοφ και της Κάρμεν Ράινχαρτ, υπέδειξε για τα υπερχρεωμένα κράτη τη συνταγή της αυστηρής λιτότητας, εφόσον υπήρχαν δημοσιονομικά ελλείμματα.

Και κατέληγε η έκθεση ότι στις περιπτώσεις που το δημόσιο χρέος υπερέβαινε το 90%, τότε τα ελλείμματα προκαλούν ύφεση και πρέπει να αντιμετωπίζονται με μέτρα λιτότητας. Για ανταμοιβή για τα συμπεράσματα αυτά, το σύστημα προώθησε τον Κένεθ Ρόγκοφ και τον διόρισε καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Αυτά το 2010. Προ μηνός όμως προοδευτικοί καθηγητές-οικονομολόγοι του Πανεπιστημίου της Μασσαχουσέτης απέδειξαν ότι και με χρέος πάνω από 90% και χωρίς μέτρα λιτότητας μπορεί να γίνει ανάπτυξη και έτσι να καλυφθούν δημοσιονομικά ελλείμματα. Ο «καθηγητής» Ρόγκοφ παραδέχτηκε το λάθος του και η συνταγή του από τους «Financial Times» βαφτίστηκε θανατηφόρος συνταγή.

Με αυτήν τη θανατηφόρο συνταγή εξακολουθεί η «τρόικα» να πιστεύει ότι θα σώσει την ελληνική οικονομία. Και, δυστυχώς, αυτό πιστεύει και η ελληνική κυβέρνηση.