ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Ή ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΙΟ;
Η εικόνα και το περιεχόμενο της ΔΗΜΑΡ γίνονται όλο και χειρότερα. Μπλοκαρισμένο το κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς σε κυβερνητικές ευθύνες και ηθικά διλλήματα νομιμοποίησης ανάλγητων νεοφιλελεύθερων αποφάσεων, προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά κοιτώντας στην επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα (λίγο πριν από τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές) πρέπει να μη βρει το κόμμα του Φώτη Κουβέλη ταυτισμένο με πλυντήριο άθλιων αποφάσεων κατά των εργαζομένων, αλλά και συνολικά κατά της εθνικής κυριαρχίας.
Όσο κι αν η Δημοκρατική Αριστερά είναι πεισμένη ότι ο ορθός δρόμος για τη σωτηρία της χώρας περνάει μέσα από την εφαρμογή των Μνημονίων, διότι αλλιώς καιροφυλακτεί η δραχμή, η καταστροφή, τα κάρα και τα μουλάρια της δεκαετίας του ’50, υπάρχει κι ένα όριο το οποίο δεν μπορεί να υπερβεί. Αν το κάνει, θα ταυτιστεί εξ αποτελέσματος με τις καθ’ έξιν κυβερνητικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) που ψηφίζουν ό,τι να ‘ναι, όπως να ‘ναι, αρκεί να εξυπηρετούνται οι ανάγκες παραμονής τους στην εξουσία.
Οι δύο αυτές δυνάμεις είναι πεισμένες (και όχι άδικα) ότι όσο μεγάλη κι αν είναι η λαϊκή οργή, τελικά κάποιος τρόπος θα βρίσκεται πάντα ώστε αν και κατάπτυστοι, κατηγορημένοι, ενοχοποιημένοι να μετέχουν σε κυβέρνηση. Και κατά την παλαιά αντίληψη, «όποιος έχει το γκουβέρνο»… Η Δημοκρατική Αριστερά, όμως, αν και σειρά στελεχών της στοιχίζονται βιαστικά πίσω από αυτήν τη λογική επιθυμώντας να κάνουν καριέρα ως βουλευτές, υπουργοί, στελέχη κυβερνήσεων, δεν έχει αυτήν την καταγωγή, αλλά ούτε και αυτές τις προσβάσεις που διασώζουν διαρκώς πολιτικούς ενόχους.
Και όχι μόνο τους διασώζουν, αλλά τους επιβάλλουν στον λαό ως «νέα λύση» ή «άλλη λύση». Ίσως ελπίζουν ότι το σύστημα θα τους αποδεχτεί ως κομμάτι του και θα τους ενσωματώσει, προσφέροντας προστασία, έτσι που να μην έχει η ΔΗΜΑΡ την τύχη του ΛΑΟΣ. Μια αμυντική στάση που πολλά στελέχη της φαίνεται να υιοθετούν ως αντίληψη προστασίας είναι η παραμονή στην κυβέρνηση με κάθε τρόπο (ακόμα και με απώλειες στελεχών που δεν θα αντέξουν και θα φύγουν) αφού θεωρούν ότι ο ΛΑΟΣ συνετρίβη στις εκλογές και διαλύθηκε όταν μετέβαλε στάση και έπαψε να στηρίζει την κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης». Άλλα στελέχη της εκτιμούν ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα έχει η ΔΗΜΑΡ την τύχη του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, μια και η έκταση και επιρροή της στην κοινωνία (συνδικαλισμός, μέσα ενημέρωσης, διανοούμενοι, ομοσπονδίες κ.λπ.) είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από όσο του ΛΑΟΣ.
Ακόμα όμως κι αν είναι έτσι, η επόμενη λαϊκή ετυμηγορία δεν θα κριθεί στις αποχρώσεις, αλλά στα χρώματα. Κι αυτό όχι λόγω ανωριμότητας των ανθρώπων, αλλά, αντιθέτως, λόγω της ωριμότητας που θα επιστρατεύσουν για να αποφασίσουν πώς θα αμυνθούν απέναντι στην ανεργία, τις απολύσεις, τις μεγάλες απώλειες εισοδήματος, την εκτεταμένη νέα φτώχεια και κυρίως την έλλειψη προοπτικής για αύριο. Δεν θα κριθεί δηλαδή η πρόθεση της ΔΗΜΑΡ στην ψήφιση αυτού ή του άλλου μέτρου, αλλά η συμμετοχή της σε αυτό ή το άλλο μέτρο:
Αν τα μέτρα αυτά έχουν καταρρακώσει τη ζωή των ανθρώπων ακόμα περισσότερο, τότε η εκλογική της τύχη θα είναι χειρότερη από αυτήν του ΛΑΟΣ. Η εκδίκηση των ψηφοφόρων είναι σκληρότερη προς τα κόμματα της Αριστεράς, μια και σε αυτά επένδυσαν αυτονόητες ελπίδες αλληλεγγύης και ευαισθησίας. Δεν περίμεναν από τη Ν.Δ., π.χ., ή από το (με φανατισμό προβαλλόμενο τότε από τα ΜΜΕ) ΛΑΟΣ τέτοια στοιχεία, αντιθέτως τα περίμεναν από το ΠΑΣΟΚ και φυσικά από τη ΔΗΜΑΡ.
Το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε σκληρότατα, σχεδόν με εξαφάνιση. Στη ΔΗΜΑΡ μένει λίγος χρόνος να ξαναδεί τα πράγματα. Άλλωστε η αναθεώρηση στάσεων και αντιλήψεων είναι δομικό στοιχείο της ανανεωτικής Αριστεράς, εκτός αν η εξουσία είναι ισχυρότερη…