Διά χειρός…
…του Παύλου Παπαδόπουλου, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Η επιλογή της αισιοδοξίας»:
Η… διάσωση ήταν καταστροφική!
«Μετά από τρία χρόνια “τρόικας” τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Πώς μπορεί να επιβιώσει μια χώρα όταν η μεγάλη πλειοψηφία όσων είναι κάτω από 40 δεν έχουν μέλλον; Ως πότε θα καταβάλλονται οι συντάξεις όταν δεν υπάρχουν πια νέοι που να εργάζονται για να τις πληρώσουν; Η ανεργία διπλασιάστηκε από το 2008 ως το 2011 για να διπλασιαστεί ξανά από τότε μέχρι σήμερα. Χίλιοι άνεργοι την ημέρα δημιουργούνται τα τελευταία δύο χρόνια για να φτάσουν σήμερα σχεδόν στο 1,5 εκατομμύριο. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να καταλάβουμε ότι η “διάσωση” κατέστρεψε εκατομμύρια οικογένειες; Χάψαμε τα ψεύδη για να συμβιβαστούμε στο τέλος με την ανήθικη διαπίστωση ότι οι εικοσάρηδες και οι τριαντάρηδες είναι μια “χαμένη γενιά”! Πόσο πιο “κάτω” έχει ακόμα; Πότε θα περισσέψει η ντροπή και πότε θα εξαντληθεί η ανοχή στην παρακμή και στην προσβολή;».
***
… του Τάσου Παππά, από τη στήλη του «Αναγωγή» στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:
Δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού η Κεντροαριστερά…
«Πιένες γνωρίζει παντού στην Ευρώπη η Κεντροαριστερά. Στη Γερμανία οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν με το κιάλι τη Μέρκελ. Στην Ιταλία απειλείται με διάσπαση. Στη Γαλλία τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο για τον Ολάντ. Μέσα σε πέντε μήνες έχει σπαταλήσει όλο το κεφάλαιό του. Στην Πορτογαλία προσπαθεί να κάνει γαργάρα το Μνημόνιο, αλλά της έχει σταθεί στον λαιμό. Στην Ελλάδα τα ξέρετε. Σκόρπια παρέλαση. Κάποτε ήταν το αποκούμπι των λαϊκών στρωμάτων. Σήμερα έχει γίνει το δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού. Και το πληρώνει…»
***
…του Ν.Φ. (Νίκου Φίλη), διευθυντή της «Αυγής», από το άρθρο του με τίτλο «Η νοσταλγία της χούντας».
Να πού φτάσαμε…
«Πράγματι σοκάρει το εύρημα δημοσκόπησης (Metron Analysis για την “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”), σύμφωνα με το οποίο το 30% του εκλογικού σώματος θεωρεί ότι “στη δικτατορία τα πράγματα ήταν καλύτερα”. Αναλυτές, ακραία μνημονιόφρονες, προσπαθούσαν να ενοχοποιήσουν τα μαζικά κινήματα, τις πλατείες των Αγανακτισμένων, για την εκτόξευση των θετικών κρίσεων για τη χούντα.
Ώστε φταίει η δημοκρατία και η λαϊκή συμμετοχή για την επανεμφάνιση του συνδρόμου του λοχία; Μήπως δεν συντελεί στην εκ δεξιών αναθεώρηση της Ιστορίας η επίσημη ρητορική σύμφωνα με την οποία “υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδος”, με την οποία δικαιολογείται η καταστροφή κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων; Δεν ξεπλένει τη χούντα η θεωρία περί του τέλους της “επάρατης” Μεταπολίτευσης; Δεν νομιμοποιεί τη δικτατορία η συμμετοχή ακροδεξιών υπουργών στην κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου; Προσφέρει, άραγε, στην εμπέδωση του δημοκρατικού πνεύματος να πρωτοστατεί ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ ο Μ. Βορίδης, ηγετικό στέλεχος της νεολαίας των Απριλιανών; Συντελεί στην απομόνωση της Ακροδεξιάς η μόλις αποκρυπτόμενη χαρά του Ευ. Βενιζέλου ότι “δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η Χρυσή Αυγή τώρα της μόδας”; Αποτελεί, άραγε, υπεράσπιση του δημοκρατικού κεκτημένου η ανοιχτή εξομοίωση της Αριστεράς με την Ακροδεξιά, με βάση τη θεωρία των “δύο άκρων”; Κι ακόμη: όταν διακεκριμένος τηλεαστέρας λέει (με σιχασιά) ότι τις φράουλες που τρώμε τις μαζεύουν οι ξένοι με τα βρόμικα χέρια, γιατί να απορούμε για την επέλαση της ακροδεξιάς νοσταλγίας;
Η διατύπωση του ερωτήματος και της έρευνας, όπως γίνεται και τη στιγμή που γίνεται, προκαταλαμβάνει τις απαντήσεις. Στο ερώτημα “αν υπήρχαν καλά επί χούντας”, αλλά και σ’ αυτό που συγκρίνει τη χούντα με τη δημοκρατία, υφέρπει εξ αντικειμένου η τάση κανονικοποίησης της πολιτικής ανωμαλίας. Αντίδοτο στο δηλητήριο του φιδιού είναι μόνο η δημοκρατία. Όχι ανάπηρη, αλλά σε πλήρη ανάπτυξη, με ακέραια τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα».