Το τζαμί στην Αθήνα
Είναι λογικό να σκέφτεται κανείς ότι προτεραιότητα έχει ο έλεγχος επιτέλους της λαθρομεταναστεύσεως και ο σαφής καθορισμός της κυβερνητικής πολιτικής. Σε διαφορετική περίπτωση, η ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, όπου έχει συγκεντρωθεί ο μεγάλος όγκος των Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, ερμηνεύεται ως εμμονή στην ίδια πολιτική ανοχής και ως δείγμα νομιμοποιήσεως των παρανόμως εισελθόντων στη χώρα και οριστικής πλέον εγκαταστάσεώς τους σ’ αυτήν.
Είναι προφανές ότι η ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα θα είχε άλλο νόημα και δεν θα προκαλούσε αντιδράσεις εάν επρόκειτο να καλύψει συνηθισμένες ανάγκες νομίμων Μουσουλμάνων κατοίκων της χώρας ή νομίμως παρεπιδημούντων σ’ αυτήν.
Προβάλλεται, βεβαίως, το επιχείρημα ότι βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ο «Ξένιος Ζευς», που εκφράζει την κυβερνητική βούληση να τεθεί τέρμα στην ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως και ότι είναι απαραίτητο να προωθείται παραλλήλως μια πολιτική που να διαχωρίζει τους νομίμους από τους λαθρομετανάστες και να καλύπτει, μεταξύ άλλων, τις θρησκευτικές τους ανάγκες. Προβάλλεται επιπλέον η σκοπιμότητα να διαφυλαχθεί η εικόνα της χώρας έναντι των Μουσουλμανικών χωρών και να μη δίνεται λαβή για κακόβουλη προπαγάνδα εναντίον της.
Πράγματι, ο «Ξένιος Ζευς» συνέβαλε σημαντικά στη βελτίωση της καταστάσεως, ιδιαίτερα στο πολύπαθο κέντρο των Αθηνών. Απέχει όμως πολύ από το να έχει ελέγξει το μέγα θέμα της λαθρομεταναστεύσεως. Η δυναμικότητα των κέντρων προσωρινής κρατήσεως είναι μικρότερη των δέκα χιλιάδων, όταν οι παράνομοι μετανάστες καταμετρούνται σε εκατοντάδες χιλιάδες και υπερβαίνουν συνολικά τα δύο εκατομμύρια.
Θα υποστηρίξει κανείς ότι από τον παραπάνω αριθμό δεν είναι όλοι παράνομοι. Πράγματι, με τις αλλεπάλληλες νομιμοποιήσεις των προηγουμένων ετών, τα διαδοχικά νομοθετήματα που εμπνέονταν από την πολιτική της ανοχής, με αποκορύφωμα τον νόμο «περί ιθαγενείας» Ραγκούση και τη βιομηχανία πλαστών χαρτιών, ένας μεγάλος αριθμός των λαθρομεταναστών εμφανίζεται ότι διαμένει σήμερα νομίμως στη χώρα. Το πρόβλημα όμως για την κοινωνία δεν εξαφανίζεται με τις νομιμοποιήσεις του είδους αυτού.
Η αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος της λαθρομεταναστεύσεως απαιτεί επανεξέταση και αναδιαμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου. Η Νέα Δημοκρατία υπό τον Αντώνη Σαμαρά απομακρύνθηκε από τις προηγούμενες θέσεις του κόμματος για τη λαθρομετανάστευση, που συνέπλεαν με την πολιτική της ανοχής. Διεκήρυξε προεκλογικά μια άλλη πολιτική. Η αλλαγή όμως αυτή εγκλωβίσθηκε στις ισορροπίες της τρικομματικής κυβερνήσεως. Είναι ενδεικτικές οι αντιδράσεις των δύο άλλων συγκυβερνώντων κομμάτων για την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για τον νόμο Ραγκούση «περί ιθαγενείας».
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να υποστηρίζει ακόμα την ολέθρια πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. Η ΔΗΜΑΡ υπερακοντίζει προς την ίδια κατεύθυνση. Από τον χώρο της αντιπολιτεύσεως, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ εξακολουθούν να υποστηρίζουν την πολιτική ανοχής, που υπολαμβάνουν ως δήθεν «προοδευτική» πολιτική.
Η κατάσταση αυτή αφήνει σε εκκρεμότητα ένα τεράστιο θέμα, οι επιπτώσεις και οι προεκτάσεις του οποίου είναι ήδη ορατές και στο θέμα του τζαμιού στην Αθήνα, το οποίο υπό τις παρούσες συνθήκες προσλαμβάνει χαρακτήρα συμβόλου. Ήδη, δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες οι προσπάθειες της Τουρκίας να χρησιμοποιήσει το θέμα του τζαμιού για να νομιμοποιήσει το ενδιαφέρον της για τους Μουσουλμάνους στην Ελλάδα, εκτός από τη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, και να προβληθεί ως «προστάτης» τους. Η Άγκυρα έχει κάθε λόγο να αξιοποιήσει ένα νέο προσφερόμενο όπλο για να εκθέτει την Ελλάδα στον Μουσουλμανικό κόσμο, να ασκεί πίεση για να συνδεθεί το θέμα αυτό με άσχετα θέματα των διμερών σχέσεων και να πιέζει ειδικότερα για τη μόνιμη εγκατάσταση και τη νομιμοποίηση των Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.
Για το τελευταίο η Τουρκία έχει, προφανώς, έκδηλο ενδιαφέρον. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος πολιτικός αναλυτής για να αντιληφθεί τις προφανείς γεωπολιτικές επιπτώσεις που έχει η εγκατάσταση στην Ελλάδα μαζικών ξένων πληθυσμών, ιδιαίτερα Μουσουλμανικών. Η γεωπολιτική κάθε χώρας είναι η γεωγραφία και η εθνική και πολιτιστική ταυτότητα των ανθρώπων.
Η Ελλάδα δεν είναι επίσης οποιαδήποτε χώρα. Είναι ιστορικά χώρα-σύνορο μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανοσύνης και χώρα που έχει ιδιαίτερα προβλήματα με τη γειτονική Μουσουλμανική Τουρκία. Η Ελλάδα δεν έχει προβλήματα με τον άλλο Μουσουλμανικό κόσμο. Η δημιουργία όμως, εκ του μη όντος, στην Ελλάδα μεγάλης Μουσουλμανικής κοινότητας δημιουργεί μια νέα κατάσταση, που μπορεί να γίνει πηγή μεγάλων προβλημάτων για τη χώρα.
Δυστυχώς, άλλωστε, δεν είναι μόνο η Άγκυρα που παίζει με τη Μουσουλμανική λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλοι κραταιοί υποστηρικτές της, που έχουν επίσης σχέδια για την Ελλάδα και την περιοχή. Είναι όλοι αυτοί που προωθούν την παγκοσμιοποίηση ως διεθνή πολιτική ολιγαρχικής κυριαρχίας και ως όπλο για την υπέρβαση των εθνών, την εθνική αποδόμηση των κρατών και την πολιτιστική τους μετάλλαξη.
Σύμβολο των δυνάμεων αυτών και της ιδεολογικής πανουργίας με την οποία ενεργούν είναι ο γνωστός διεθνής κερδοσκόπος Τζωρτζ Σόρος, που εμφανίζεται ως «φιλάνθρωπος» και πρωταγωνιστής της «μεταεθνικής νεωτερικότητας» και της «ανοικτής κοινωνίας»!
Εκμεταλλευόμενος τη σημερινή οικονομική κρίση, επιχειρεί να διεισδύσει και να εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα με τη Μη Κυβερνητική του Οργάνωση «Open Society» και τις παραφυάδες της. Ανέλαβε επίσης Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για να κτίσει σπίτια και να εγκαταστήσει μόνιμα τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Πρόθυμος ανταποκριτής και συνεργάτης του ο δήμαρχος Αθηναίων, άλλος «μεγάλος φίλος» των λαθρομεταναστών.
Η κυβέρνηση παραμένει, δυστυχώς, αδρανής και ανέχεται τα παιχνίδια του Σόρος, όταν είναι γνωστοί οι στόχοι, όπως και η μέχρι τώρα πολιτεία του.
Το τζαμί επομένως δεν αφορά μόνο τη θλίψη που προκαλεί η μετάλλαξη και η αλλοτρίωση του πανίερου χώρου του αρχαίου Ελαιώνα της Αθήνας, κοντά στην Ιερά Οδό. Αναδεικνύεται επίσης σε σύμβολο μιας πολιτικής παθητικής ανοχής και παραιτήσεων ενώπιον μιας προφανούς και συστηματικής προσπάθειας εθνικής αποδομήσεως της Ελλάδος και μεταλλάξεως του Ελληνικού λαού.