ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ Ο ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΣ, ΑΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ Ο ΚΑΠΡΙΛΕΣ

Ο θάνατος του Τσάβες έφερε στην εξουσία τον Νίκολας Μαδούρο, που είχε διαλέξει για διάδοχό του ο επί 12 χρόνια ηγέτης της Βενεζουέλας. Οι εκλογές όμως της 14ης Απριλίου ανέδειξαν με πολύ μικρή διαφορά νικητή τον Μαδούρο, διαφορά μιάμισης ποσοστιαίας μονάδας από τον δεξιό, παραδοσιακό πλουτοκράτη αντίπαλό του Ενρίκε Καπρίλες. Η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα δεν κατέβασε άλλον υποψήφιο και συσπειρώθηκε στη στήριξη του Καπρίλες, ελπίζοντας ότι θα είναι το όχημα που θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από τον «περονισμό», που είχε περάσει στις λαϊκές μάζες επί δώδεκα χρόνια ο Ούγκο Τσάβες. Αν και οι μετρήσεις έφερναν τον Μαδούρο να νικά με μεγαλύτερη άνεση (ακόμα και με διαφορά 10%), εντούτοις η διαφορά περιορίστηκε στο 1,5%, κάτι που έκανε τον Καπρίλες να μιλάει για νίκη δική του, καταγγέλλοντας παρατυπίες και υποθάλποντας διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και συγκρούσεις. Από την πλευρά του, ο Μαδούρο παρουσιάστηκε συγκρατημένος, διερωτώμενος δημόσια «τι θα γινόταν άραγε αν κι εγώ έστελνα υποστηρικτές μας στον δρόμο να συγκρουστούν», ενώ προσφέρθηκε να γίνει νέα καταμέτρηση. Την προοπτική απέρριψε η εκλογική επιτροπή και φυσιολογικά η Βενεζουέλα θα βαδίσει με νέο Πρόεδρο τον Νίκολας Μαδούρο, στα χνάρια του Ούγκο Τσάβες. Φυσιολογικά, διότι μπορεί και να μην της επιτραπεί αυτή η πορεία, αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως εκμεταλλευτούν την έκρυθμη κατάσταση μετά τις εκλογές και να οργανώσουν καλά σχεδιασμένη επιχείρηση ανατροπής του διαδόχου τού Χασάν –μισητού τους– Τσάβες. Το σενάριο αυτό όλο και ακούγεται συχνότερα τις τελευταίες μέρες, μια και οι ΗΠΑ από καιρό ήθελαν να απαλλαγούν όχι μόνο από τη φυσική παρουσία Τσάβες, αλλά κυρίως από την πολιτική του, που είχε παρασύρει στη γραμμή της και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως τη Βολιβία του Έβο Μοράλες, την Ουρουγουάη του πρώην αντάρτη των Τουπαμάρος Χοσέ Μουχίκα, την Παραγουάη του πρώην κληρικού και αριστερού ριζοσπάστη Φερνάντο Λούγο και τον Ισημερινό του προοδευτικού Ραφαέλ Κορρέα. Ήδη οι ΗΠΑ έχουν απέναντί τους σε ζητήματα ανεξαρτησίας, αυτοδιάθεσης, αναδιανομής πλούτου τις δύο μεγάλες χώρες της Λ. Αμερικής, Βραζιλία και Αργεντινή. Αυτό που θα ήθελαν (αποφεύγοντας τα κλασικά πραξικοπήματα, που συνήθιζαν να κάνουν παλιότερα όπου δεν τους άρεσε μια κυβέρνηση ή ένα αποτέλεσμα εκλογών) είναι μια μεγάλη λαϊκή εξέγερση, αυθόρμητη ή υποκινούμενη, που να ανατρέψει μη αρεστές τους κυβερνήσεις, ώστε να επιστρέψουν οι χώρες αυτές στην άμεση επιρροή τους. Έτσι, δεν θα πρέπει να αποτελέσει έκπληξη η διατήρηση των κινητοποιήσεων κατά του τσαβισμού και του νέου Προέδρου Μαδούρο, στις οποίες πρωταγωνιστούν στελέχη των πλούσιων τμημάτων της Βενεζουέλας, με στόχο τη γενίκευση της κρίσης εντός της Βενεζουέλας ή και τη μεταφορά της στις γειτονικές χώρες που αναφέραμε. Ο θάνατος του Τσάβες έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην περιοχή του κόσμου που οι ΗΠΑ παραδοσιακά θεωρούσαν περίπου ως οικόπεδό τους. Εάν ο Μαδούρο είναι σε θέση να ακολουθήσει την πολιτική Τσάβες ως προς τις προνομιακές σχέσεις με χώρες αντίπαλες των ΗΠΑ, να ενισχύσει τη συμμαχία με τις γειτονικές χώρες της Βενεζουέλας που έχουν ανάλογες αξίες και πολιτική, να διαχειριστεί το πετρέλαιο της χώρας το ίδιο επιτυχημένα και, κυρίως, να φροντίσει την αναδιανομή εισοδημάτων ενισχύοντας τον φτωχό πληθυσμό που ευεργετήθηκε από τον Ούγκο Τσάβες θα κατορθώσει να ισχυροποιήσει το μέτωπο των χωρών αυτών έναντι των ΗΠΑ. Και φυσικά έναντι άλλων χωρών της Λατινικής και Κεντρικής Αμερικής, που στέκονται παραδοσιακά υποτακτικά απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα έχει δύσκολο έργο ο πρώην οδηγός λεωφορείου και νυν Πρόεδρος της Βενεζουέλας. Της πλούσιας σε πόρους και ύλες χώρας, με τους πολλούς φτωχούς ανθρώπους.