Με το χαρτί των εκλογών Βενιζέλος – Κουβέλης συμμορφώνονται…
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ εγκαταλείπει πάγιες απόψεις του προκειμένου να προσαρμοστεί στα ασφυκτικά πλαίσια που θέτουν τα Μνημόνια και οι ξένοι πιστωτές. Σε ανάλογες κυβιστήσεις έχει υποχρεωθεί κατά καιρούς και ο έτερος κυβερνητικός εταίρος Β. Βενιζέλος, ο οποίος πάντως, λόγω της προηγούμενης εμπειρίας του (στο υπουργείο Οικονομικών), φροντίζει να μην προσδίδει δραματικούς τόνους στις κινήσεις του.
Καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή πλεύσης παίζει κάθε φορά το ενδεχόμενο κυβερνητικής κρίσης και ο κίνδυνος πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Κάτι που με τον τρόπο του επισημαίνει ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς κάθε φορά που τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Είτε εμμέσως με διαρροές από το περιβάλλον του προς τα Μέσα Ενημέρωσης, είτε ευθέως στη διάρκεια των συσκέψεων κορυφής στο Μέγαρο Μαξίμου.
Σε μια περίπτωση, μάλιστα, πρώτα οι συνεργάτες του διοχέτευσαν στους δημοσιογράφους πληροφορίες περί πρόωρων εκλογών και στη συνέχεια ο ίδιος ο κ. Σαμαράς έσπευσε να καθησυχάσει τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη ότι ποτέ δεν έκανε ανάλογες σκέψεις. Εν γένει, τους τελευταίους μήνες ο πρωθυπουργός ακολουθεί τακτική «μαστιγίου και καρότου» έναντι των κυβερνητικών εταίρων του. Κάθε φορά που πρέπει να υπερκεράσει τις ενστάσεις και τις διαφωνίες τους για μέτρα και αποφάσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο, επισείει τον κίνδυνο πρώτα της μη εκταμίευσης της δόσης και σε δεύτερο χρόνο των πρόωρων εκλογών.
Οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης είναι εκ των πραγμάτων εγκλωβισμένοι και υποχρεωμένοι να υπαναχωρήσουν και να αποδεχθούν τα… τετελεσμένα. Κι αυτό διότι γνωρίζουν καλά ότι σε αντίθετη περίπτωση ο κυβερνητικός συνασπισμός, στον οποίο μετέχουν, θα καταρρεύσει και η χώρα θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Γνωρίζουν ακόμη ότι σʼ ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι συνέπειες για την οικονομία και τη χώρα και μεγάλες και επώδυνες θα είναι, οι ίδιοι, δε, θα «φορτωθούν» τις ευθύνες για όσα δραματικά θα ακολουθήσουν. Συγκριτικά ο κ. Βενιζέλος δείχνει να έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ευελιξία όταν πρέπει να μετακινηθεί από την αρχική του θέση, παρά τις γκρίνιες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Ότι έχει μετατρέψει το κόμμα σε «ουρά» της Νέας Δημοκρατίας, ότι «κάνει πλάτες στον Σαμαρά» για να παραμείνει πρωθυπουργός κ.ά. Στην πραγματικότητα ο κ. Βενιζέλος έχει αντιληφθεί ότι αν αποτύχει ή –πολύ χειρότερα– καταρρεύσει η κυβέρνηση, το κόστος θα είναι μεγάλο και για τα τρία κόμματα που τη συγκροτούν. Αντίθετα, αν η κυβέρνηση φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο που έχει αναλάβει, ωφελημένοι θα είναι όλοι κι αυτό θα αποτυπωθεί στις επόμενες εκλογές. Εξ ου και το τελευταίο διάστημα διεκδικεί μεγαλύτερη συμμετοχή στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, προκειμένου τα οφέλη να είναι ακόμη περισσότερα για το ΠΑΣΟΚ.
Στην αντίπερα όχθη, ο κ. Κουβέλης δυσκολεύεται αρκετά κάθε φορά που πρέπει να εγκαταλείψει με μια αριστερή θεωρία για να προσαρμοστεί σε μια δεξιά πράξη. Διαφωνεί, αντιτίθεται, θέτει όρους και προϋποθέσεις μέχρι τελικά να υποχωρήσει σχεδόν κατά κράτος.
«Ο Κουβέλης κόβει μισθούς και συντάξεις μεν, αλλά το κάνει με ευαισθησία» είναι ένα από τα πολλά δηκτικά σχόλια που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί, ως αποτίμηση της στάσης που τηρεί εντός της κυβέρνησης. Το παράδοξο είναι ότι η κοινή γνώμη δείχνει να επιβραβεύει αυτήν την τακτική του «εντός, εκτός κι επί τα αυτά» κ. Κουβέλη.
Σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις τα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ παραμένουν σταθερά και με ανοδική τάση, ενώ ο ίδιος αναδεικνύεται δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός. Κατά συνέπεια, δεν έχει κανέναν λόγο να αλλάξει την τακτική αυτή: Δηλαδή, αρχικά να διαφωνεί, να καταγγέλλει, στην ανάγκη ακόμη και την «τρόικα», και στο τέλος να υποχωρεί, να υπαναχωρεί και να συμβιβάζεται. Άλλωστε, παραμένοντας στον κυβερνητικό συνασπισμό, έχει τη δυνατότητα και τις ευκαιρίες να διορίζει υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς, αλλά ακόμη και απλούς υπαλλήλους στο Δημόσιο.