επί του πιεστηρίου

Ξαφνικά ανακάλυψαν όλοι, με πρώτες τις αρμόδιες αρχές (Αστυνομία, Εισαγγελία, Επιθεωρήσεις Εργασίας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ακόμη και ο συνήγορος του πολίτη), ότι υπάρχει κάπου εκεί, στην Ηλεία, μια περιοχή που λέγεται Μανωλάδα. Και είναι κράτος εν κράτει. Φαρ Ουέστ έχει γίνει. Ο νόμος δεν λειτούργει. Ο καουμπόης είναι το αφεντικό. Εκεί βγαίνει ωραία φράουλα. Και τη μαζεύουν παιδιά που έχουν έρθει από το Μπαγκλαντές. Παράνομα, αλλά το αφεντικό καθαρίζει. Σαν σκλάβοι δουλεύουν και δεν έχουν δικαιώματα. Οι τοπικές αρχές όλες ξέρουν τι γίνεται στη Μανωλάδα, όλοι όμως κάνουν στραβά μάτια για τα ησυχότερα. Μιλιά δεν βγάζει η κοινωνία. Μέχρι που συμβαίνει το… ατύχημα. Τόλμησαν οι εργάτες από τη μακρινή Ασία να ζητήσουν τα ψίχουλα που έπρεπε να τους δίνει το αφεντικό. Και τα έδωσε σε σφαίρες. Σφαίρες που έκαναν καλό, αφού το κράτος τους ξύπνησε το κοιμώμενο κράτος αλλά και όλες τις αρχές που ξαφνικά τις έπιασε η ευαισθησία. Μόνο που τώρα το κόστος είναι πολύ βαρύ. Και το πληρώνει η χώρα που έγινε ρεζίλι των σκυλιών αλλά και η φράουλα. Κλείσανε οι αγορές. Σαμποτάζ από παντού. Με πρώτους τους μεγαλομπακάληδες, που και αυτοί τώρα θυμήθηκαν τη χαμένη ευαισθησία τους. Τόσα χρόνια που τάιζαν τον κόσμο με αλογίσιο κρέας, πού κρυβόταν η ανθρωπιά τους; Ναι, εναντίον του αδίστακτου πιστολέρο που βασάνιζε ταλαίπωρα παιδιά. Να τιμωρηθεί πολύ σκληρά, για παραδειγματισμό. Και εκείνοι που τον κάλυπταν. Από κει και πέρα, όμως, όχι και να αυτοκτονήσουμε, θάβοντας προϊόντα μας που δίνουν ζωή. Η ελληνική φράουλα δεν φταίει σε τίποτε για να κρεμαστεί…