Πού πάμε, πού μας πάτε;
Που δεν βρίσκουν χέρι να πιαστούν. Το χαμόγελο έχει χαθεί. Άλλη συζήτηση δεν ακούς, όπου και να σταθείς, από το τι θα γίνει. Όποιον συναντήσεις δεν σε ρωτάει, με τα μάτια γεμάτα αγωνία, για τίποτε άλλο, παρά τι βλέπεις, πότε θα τελειώσει το μαρτύριο, αν και πότε θα γυρίσει ο τροχός. Την απάντηση τη δίνουν οι αριθμοί, οι μόνοι που δεν πέφτουν ποτέ έξω. Κάθε μέρα 3.000 προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των ανέργων, που έχει φτάσει κοντά στο ενάμισι εκατομμύριο. Για να γυρίσουμε στις μέρες του 2009, θα φθάσουμε στο… 2040!
Στα 14,9 ευρώ έχει κατέβει το κόστος της ώρας εργασίας στην Ελλάδα. Στη Γαλλία είναι 31,2 ευρώ! Υπάρχει σύγκριση; Λιγότερο και από το μισό πληρώνεται ο Έλληνας από τον Γάλλο. Και πάλι καλά, να κάνουμε και τον σταυρό μας που υπάρχουν τα 14,9 ευρώ για όποιον τυχερό έχει ακόμη δουλειά, θα σου πουν τα αφεντικά μας, ντόπια και ξένα. Και κοίτα, κάτσε καλά, μη χάσεις και τα 14,9 ευρουλάκια.
Σε όχι καλύτερη κατάσταση και ο μικρομεσαίος και ο επιχειρηματίας. Οι δρόμοι με τα κλειστά μαγαζιά και τα εργοστάσια το δείχνουν. Δρόμοι άδειοι, γειτονιές έρημες είναι η αδιάψευστη απόδειξη στις κορόνες ότι περάσαμε τον κάβο. Και γελάς όταν ακούς ότι πετύχαμε έπειτα από χρόνια πρωτογενές πλεόνασμα. Χαρά στο θαύμα. Και ο παλιός μπακάλης θα το κατάφερνε έτσι και δεν πλήρωνε τους χονδρέμπορους.
Όλα γύρω σκοτεινιάζουν και οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι οι κλεισμένοι στο Μαξίμου και στα κομματικά τους γραφεία. Αρκεί μια ματιά να ρίξεις στα τεφτέρια, και θα δεις ότι χρωστάμε, σαν χώρα, πολύ περισσότερα από εκείνη την τρύπα που… ξαφνικά ανακαλύψαμε το καλοκαίρι του 2009. Και όχι μόνο η χώρα, αλλά και το κάθε σπίτι. Και ο βραχνάς είναι μεγαλύτερος, είτε γιατί δεν έχεις δουλειά είτε γιατί στέρεψαν και τα λίγα λεφτά που είχες στην άκρη, για ώρα ανάγκης. Το μόνο που ακόμη… αποδίδει είναι το κόψε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, φάρμακα, καύσιμα, ανταλλακτικά, κάθε είδους δαπάνη. Όμως και αυτό έχει αρχίσει να στερεύει. Το μαχαίρι πια κτυπάει το κόκαλο…
Τίποτε δεν πάει καλά…
Μέρα με τη μέρα βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά…
Καμιά από τις ως τώρα πολιτικές του καλού παιδιού, που δεν προκαλεί προβλήματα, δεν απέδωσε τίποτε. Αντίθετα, τα αδιέξοδα πληθαίνουν. Κανένας δεν μας υπολογίζει. Μας θεωρούν δεδομένους. Ό,τι πεις, αγά μου… Δεμένοι στο γερμανικό άρμα. Και αυτό ενοχλεί… Γιʼ αυτό οι άλλοι μας έχουν εγκαταλείψει. Να περνάγαμε τουλάχιστον κάπως καλά, να πεις κάνω το κορόιδο μέχρι να ξανασταθώ στα πόδια μου. Αλλά ούτε αυτό γίνεται. Οι Γερμαναράδες παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι, όπως τους έζησε ο κόσμος στους δύο πολέμους. Ο Σόιμπλε φροντίζει να μας το υπενθυμίζει κάθε στιγμή. Σας σφάξαμε, κάναμε τα πάντα, ερείπια αφήσαμε, γούστο και καπέλο μας, δεν σας χρωστάμε τίποτε, ούτε το κατοχικό δάνειο που αρπάξαμε. Και ο πρωθυπουργός δεν έβγαλε μιλιά, για να μην τον δυσαρεστήσει και μας κόψει τη δόση…
Όταν φτάνει στο σημείο ο Γιούνκερ να λέει ότι η Ελλάδα έχει εξαντλήσει τις αντοχές της, δεν είναι δυνατόν να μην το έχει κάνει σημαία η κυβέρνηση. Να μην το αξιοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί, ζητώντας αλλαγή των Μνημονίων.
Είναι η ώρα της αλλαγής πλεύσης. Με συνέχιση της ίδιας πορείας μπορεί ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να νομίζουν ότι έτσι σώζεται η χώρα και μένουμε στο ευρώ, σημασία όμως έχει να σωθεί και ο λαός. Και μέχρι στιγμής αυτό δεν φαίνεται.
Εδώ που έχουμε φθάσει, με όλα να πηγαίνουν κόντρα, στη γειτονιά μας να είμαστε οι περιθωριακοί, να γίνονται ανακατατάξεις και εμείς να είμαστε απʼ έξω, πρέπει το γρηγορότερο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συγκαλέσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Και για την Ελλάδα και για τον λαό και για όλο τον Ελληνισμό. Δεν μπορεί να παραμένετε άλλο, κύριε Παπούλια, απλός θεατής… Θα έπρεπε από καιρό να ήσασταν συνεχώς πάνω στο προεδρικό αεροπλάνο και να γυρίζάτε σε όλο τον κόσμο, αναζητώντας φίλους και συμμαχίες. Και όχι να χάνετε ώρες βλέποντας διάφορους φορείς. Όμως και τώρα υπάρχει καιρός…