Επιταχύνονται λύσεις που θα διευκολύνουν υποθήκευση και νομή του φυσικού πλούτου
Οπόταν και η επαναφορά παραλλαγής του έωλου σχεδίου Ανάν επί τα χείρω, είναι θέμα χρόνου. Δηλαδή δυο-τριών μηνών, καθώς επείγονται να διευθετήσουν τα της περιοχής, με την επιβολή νέας τάξεως πραγμάτων, η οποία διαλαμβάνει γενικότερες ρυθμίσεις. Τέτοιες, που θα επιτρέψουν όχι απλώς τη νομή του φυσικού αερίου, αλλά και τη διαδικασία μεταφοράς του στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω «συμφεροτέρας οδού», που είναι η Τουρκία. Κάτι που οι μεν ΗΠΑ ευνοούν και θέλουν και το Ισραήλ εξ ανάγκης αποδέχεται. Και κάτι που αποτελεί μέρος του νέου τουρκοϊσραηλινού «στρατηγικού ειδυλλίου», το οποίο περνά και από την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία και από τη χαλιναγώγηση του Ιράν. Εφόσον βεβαίως αυτό τελικά ευδοκιμήσει για όσους το επιδιώκουν. Που σημαίνει ότι οι προαγόμενοι περιφερειακοί σχεδιασμοί θ’ ακολουθήσουν αυτόν τον οδικό χάρτη.
Δεν απαιτείται λοιπόν ιδιαίτερη προβλεπτική δεινότης για να προεικασθεί ότι ένα νέο σχέδιο Ανάν (με διαφορετικό πατρώνυμο) βρίσκεται ήδη καθ’ οδόν. Και αυτήν τη φορά με περισσότερη βεβαιότητα ότι αυτό «θα περάσει». Θα επιβληθεί. Δεδομένων των κυπριακών αγκυλώσεων και της απομειώσεως των αντιστάσεων του Ελληνισμού γενικότερα, ως αποτέλεσμα των χρεοκοπικών συνθηκών που βαναύσως καθηλώνουν δυνατότητες και αποδομούν αντιστάσεις. Και όχι μόνο. Γιατί πέραν αυτών, συνεξελίσσονται νέες στρατηγικές πραγματικότητες στην περιοχή. Όπου η ανακατανομή ρόλων, ισοζυγίων και συμμαχιών τείνουν να διαμορφώσουν ένα εντελώς νέο περιβάλλον σ’ αυτήν τη γεωγραφία. Και όπου, πέραν της ρευστότητος που εμφανίζεται, προάγονται νέα δεδομένα και διευθετούνται προσεγγίσεις οι οποίες τείνουν ν’ αλλάξουν τον χάρτη, όσον αφορά τις προοπτικές. Και σ’ αυτά προέχουν οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ για στρατηγική επανασυνάρτηση Τουρκίας-Ισραήλ. Υπό το φως όσων δραματικών επισυμβαίνουν στη Συρία και ταυτοχρόνως των ενεργειών που προεξοφλούνται σε ό,τι αφορά το Ιράν.
Θα ήτο λάθος ακριβώς -και για τη Λευκωσία και για την Αθήνα- να μη συνεντάξουν τα επερχόμενα που τις αφορούν σ’ αυτό το ευρύτερο πλαίσιο γεγονότων που τείνουν να διαμορφωθούν, εμπεδώνοντας μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Και που με τη σειρά τους διαμορφώνουν με μη αναστρέψιμες δυναμικές, τις επιλογές της υπερδυνάμεως και των ακολούθων της. Προκειμένου να θέσουν υπό επαρκή έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αφενός και της Μέσης κι Εγγύς Ανατολής ευρύτερα. Καθώς στην πρώτη αναδύεται νέο ενεργειακό πεδίο με τα εκτεταμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, η οσμή των οποίων διεγείρει και κινητοποιεί επώνυμα συμφέρονται και διαπλοκές ισχύος. Ενώ στην επέκεινα γεωπολιτική ζώνη επικρατεί αναβράζουσα ρευστότητα με άδηλες ακόμη καταλήξεις. Αλλά και βέβαιες παρεμβάσεις. Όσα κυοφορούνται είναι αρκούντως ενδεικτικά. Με βασικό άξονα τις έως κι εσπευσμένες αμερικανικές ενέργειες, που ήδη έχουν επιτύχει (και κατ’ ακρίβειαν επιβάλει) σύγκλιση στις τραυματισμένες τουρκοϊσραηλινές σχέσεις. Με στοχευμένες υποδείξεις της Ουάσινγκτoν, που άρχισαν με την παρεμβολή αμερικανών αξιωματούχων, κορυφώθηκαν με την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ και προεκτείνονται: Αφενός με την αποστολή του αμερικανού ΥΠΕΞ στις δυο χώρες και αφετέρου με την επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσινγκτον ως προσκεκλημένου του Λευκού Οίκου.
Να λεχθεί ακόμη πως τόσο οι κρίσιμες αγκυλώσεις στην Ευρωζώνη, όσο και η κατακόρυφη εν πολλοίς ανάταξη της τουρκικής ισχύος (με την Άγκυρα να επανακτά τον παλαιότερο στρατηγικό της ρόλο) ευνοούν το τουρκικό παιχνίδι στην περιοχή. Όπου ο Ερντογάν διεκδικεί ρόλο περιφερειάρχη! Επιδιώκοντας, διά του στρατηγικού προγεφυρώματος του ψευδοκράτους, αφενός θέση προνομιακού παίκτη στην ενεργειακή σκακιέρα της μεσογειακής λεκάνης και αφετέρου κηδεμόνευση των προοπτικών στον ευρύτερο χώρο, εφόσον το συριακό καθεστώς πέσει. Οπόταν και η Άγκυρα θ’ αποτέλεσει το βασικό κέντρο επιρροής κι ελέγχου της μουσουλμανικής περιφέρειας. Κάτι που το Ισραήλ δεν μπορεί να πράξει, για λόγους αυτόδηλους.
Σ’ αυτό το νέο ακριβώς περιβάλλον, Ελλάδα και Κύπρος, ως οι δυο κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού, θ’ αντιμετωπίσουν αυξημένη πίεση. Με τα τουρκικά βουλιμικά σύνδρομα ν’ αποκτούν πρόσθετη επιθετικότητα και τα ενδεχόμενα για νέα γεωστρατηγικά τετελεσμένα ν’ αποκτούν νέα δυναμική με πιο επικίνδυνες παραμέτρους. Οι οποίες πρωταρχικά περνούν:
1. Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, μέσα από επιβολή σχεδίων λύσεως που να ευνοούν μοντέλο τουρκικής κηδεμονίας για την περιοχή. Κάτι που προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν, όπως είχε τελικά διαμορφωθεί. Με λύση δύο κρατών, κάτω από συνομοσπονδιακή ομπρέλα. Και με την Τουρκία κυρίαρχη στο ένα σκέλος κι επικυρίαρχη στο άλλο.
2. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μέσα από τον σφετερισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων αφενός (ΑΟΖ στο Καστελλόριζο). Και αφετέρου με συντήρηση των αμφισβητήσεων συγκεκριμένων γεωγραφικών ζωνών της ελληνικής επικράτειας, κατά το πρότυπο των Ιμίων και με προφανείς σκοπούς.
Υπό το φως αυτών των εν πολλοίς αυτονοήτων (και προβλεπτών) και ανεξαρτήτως αδυναμιών που απορρέουν από τη χρεοκοπική κατάσταση που ενέσκηψε, Αθήνα και Λευκωσία είναι υποχρεωμένες να συνδιαχειρισθούν τα επερχόμενα. Με αποτρεπτικές στρατηγικές. Και συντονισμένες πολιτικές, οι οποίες αφενός να μην επιτρέψουν επιβολή δοτών ρυθμίσεων, που δεν θα είναι αναστρέψιμες, και αφετέρου να διασφαλίζουν την εθνική κυριαρχία, όπως αυτή αποτυπώνεται στις δεδομένες γεωπολιτικές παραμέτρους, όπως αυτές αναγνωρίζονται από τη διεθνή νομιμότητα. Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Για να μη μας βρει το τέλος της επαχθούς χρεοκοπικής κρίσεως με ακρωτηριασμένα όρια εθνικής επικράτειας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.