Δεν είναι αυτή η Ελλάδα η δική μας…

Όμως, δεν είναι έτσι. Αυτοί, φίλοι μου, εκπροσωπούν τη βρόμικη πλευρά της νεοελληνικής ζωής. Εκπροσωπούν τον ραγιαδισμό, την ιδιοτέλεια, την υποτέλεια και την παρακμή. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα η δική μας. Ανήκουμε στην άλλη όχθη, στο άλλο ρεύμα. Η Ελλάδα η δική μας αναρτήθηκε από τα κόκαλα τα ιερά των παιδιών της και ποτίστηκε πολλές φορές από το αίμα τους…»

Είναι τα παραπάνω ένα μικρό κομμάτι του Ηλία Ανδριόπουλου, που δεν χρειάζεται συστάσεις, αρκούν τα τραγούδια του και ότι είναι ένα από τα πνευματικά τέκνα του Μάνου και του Μίκη, από το νέο δοκίμιό του με τίτλο «Το αίνιγμα μιας γενιάς – Μεταπλάσεις», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αργοναύτες.

Αξίζει όμως να καταγραφούν αυτά με τα οποία ο καλλιτέχνης κλείνει την τελευταία σελίδα:

«Όμως την εποχή σου δεν την καταγράφεις μόνο με τη μουσική σου και την τέχνη σου. Την καταγράφεις, όταν χρειαστεί, και με την τίμια φωνή σου. Μπορεί αυτή η εποχή να είναι αλλοπρόσαλλη και χαλασμένη. Ένα πράγμα όμως δεν μπορεί να καταβάλει και να εξαφανίσει εντελώς από την ανθρώπινη φύση: το ήθος. Γι’ αυτό μη μας διαφεύγει πως ό,τι καταρρέει ηθικά, τελειώνει και σβήνει οριστικά».