Με αφορμή τη νέα «πραγματικότητα» στην Κύπρο:

…ενδιαφέρουσες επισημάνσεις: «Η απόφαση του Eurogroup… δεν πρέπει να εξεταστεί εκτός της λογικής της “ανοικτής κοινωνίας”. Πολλοί θεωρητικοί έχουν μιλήσει εξαρχής για το γεγονός ότι ανασφάλεια, ευελιξία, ρευστότητα, “επιτάχυνση της Ιστορίας” και υψηλό ρίσκο είναι έννοιες άρρηκτα συνυφασμένες με την ίδια την φύση και τη λογική της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το έχουμε δει ήδη να συμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις, στον διεθνή ανταγωνισμό, στις μεταφορές, στις τηλεπικοινωνίες, στις εμπορικές συναλλαγές, στην ευελιξία του ατόμου-εργάτη στο ωράριο, στον τόπο εργασίας, ακόμα και στο είδος εργασίας του. Το έχουμε δει στην ομογενοποίηση πολιτιστικών δομών και πρακτικών, στην επέκταση ενός ενιαίου πέπλου-μοντέλου πολιτιστικής έκφρασης στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου. Το έχουμε δει να συμβαίνει μέσω της διάβρωσης παραδοσιακών συλλογικών δομών και θεσμικών μορφωμάτων, όπως η οικογένεια, η παραδοσιακή κοινότητα, οι υποκουλτούρες, το κράτος, η σημασία της πατρίδας και του έθνους εντός μιας δεδομένης κοινότητας ανθρώπων με μέχρι πρότινος κοινά σημεία αναφοράς.

Παρατηρούμε παντού… μια στρατηγική ενοποίησης θεσμών, αξιών, πολιτισμών, οικονομικών μοντέλων, εργασιακών σχέσεων και αναπόφευκτα χρηματοπιστωτικών πρακτικών. Αυτή η ομογενοποίηση, αναγκαστικό συστατικό της παγκοσμιοποίησης και της μετανεωτερικής λογικής, εξυπηρετεί τη “φιλελεύθερη” ιδεοληψία της “ανοικτής κοινωνίας”… Η θεωρία αυτή εδράζεται στη λογική ότι ο καθένας μας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται, να αυτενεργεί και να αναλαμβάνει το ρίσκο των πράξεών του χωρίς αναφορά σε καμία συλλογικότητα, σε καμία έννοια δημοσίου συμφέροντος, σε τίποτα που δεν ξεκινά και δεν τελειώνει από τον ίδιο. Κάθε άτομο είναι ανοικτό στο ρίσκο, στην πρόκληση, στις πιθανότητες να πετύχει ή να αποτύχει χωρίς να τον συνδέει τίποτα με τα χιλιάδες άλλα άτομα που τον περιβάλλουν στα πλαίσια της κοινότητας εντός της οποίας ζει και εργάζεται. Προχωράει μόνος του και τελειώνει μόνος του. Και φυσικά ούτε λόγος για παρέμβαση του κράτους, ούτε λόγος για κρατική προστασία πέρα από τα όρια της κοινωνικής πρόνοιας.» (Όμηρος Τσάπαλος).

Είναι σαφές: Αποθέωση του «ατομικού» σε βάρος των συλλογικοτήτων, του δημόσιου συμφέροντος, του λαού και του έθνους.

Την ίδια στιγμή, πλάι μας:
«Στην αναμπουμπούλα
ο λύκος χαίρεται…»

«Η κρίση της Κύπρου ευκαιρία για επανένωση», δήλωσε ο Πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ την Τετάρτη, από την πρωτεύουσα της Λιθουανίας, Βίλνιους. Η άρση του εμπάργκο, που έχει επιβληθεί στο «ψευδοκράτος», και η επανένωση της νήσου θα μπορούσε να έχει τεράστια οικονομικά οφέλη.

Στις προκλητικές δηλώσεις του, ο τούρκος πρωθυπουργός σημείωσε ότι η κρίση «θα πρέπει να ειδωθεί ως μια σημαντική ευκαιρία (…) επειδή στην περίπτωση επανένωσης της νήσου θα υπάρχουν μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες. Και αν συνυπολογίσουμε τη δυνατότητα για συνεργασία με την Τουρκία και την Ελλάδα, αυτό θα ήταν ακόμη σπουδαιότερο».

Σύμφωνα με τον Γκιουλ, το πρώτο βήμα θα πρέπει να οδηγήσει στην άρση του οικονομικού εμπάργκο, που έχει πλήξει σκληρά το «ψευδοκράτος».

«Η πρότασή μας είναι να αρθούν, να καταργηθούν με μια συνθήκη και ταυτοχρόνως, όλες οι μορφές περιορισμών και εμπάργκο, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο κλίμα για νέα βήματα προς το μέλλον», υπογράμμισε ο Γκιουλ. «Ελπίζω ότι το μήνυμα αυτό θα γίνει καλά κατανοητό».

Η νέα ελληνική κυβέρνηση προσφέρει μια σημαντική ευκαιρία για πρόοδο, σημείωσε επίσης ο τούρκος Πρόεδρος (!;)

Σταθερά προσηλωμένος ο νεοοθωμανισμός στους επεκτατικούς του στόχους…