Η διαφθορά που καταστρέφει την Ελλάδα…
Για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί, γιατί υπάρχουν, ευτυχώς, και αρκετοί πολιτικοί μας με ήθος, που θα έπρεπε όμως να πρωτοστατούν στον εξοστρακισμό από την πολιτική των επίορκων συναδέλφων τους (δυστυχώς, ανέχονταν ή ανέχονται συνήθως να συνυπάρχουν στα κόμματά τους με αυτούς), σε συνδυασμό με την επιμονή τους σε λήψη μέτρων που θα θωρακίσουν το πολίτευμα με κανόνες διαφάνειας.
Το φαινόμενο της διαφθοράς και της δωροδοκίας των αξιωματούχων δεν είναι τωρινό, καθότι στο «άθλημα» επιδίδονταν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας, που είχαν και κακές στιγμές.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο βασιλεύς της Μακεδονίας Φίλιππος, ο οποίος γνώριζε καλά τους Αθηναίους που πήγαιναν ως πρέσβεις στην Πέλλα, απεφάνθη: «Μηδείς Αθηναίος αδωροδόκητος πλην Ξενοκράτους» (Διογένους Λαερτίου, «Βίοι Φιλοσόφων – Ξενοκράτης» 9), καθότι «ως μόνος είη Ξενοκράτης των προς αυτόν αφιγμένων αδωροδόκητος».
Ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του εκθειάζει την εντιμότητα του Περικλή: «Χρημάτων τε διαφανώς αδωρότατος γενόμενος» (Βιβλ. Β, κεφ. 65, 8), ενώ ο Αριστοτέλης αναφέρει κι αυτός άλλον ηγέτη που δεν δωροδοκούνταν, τον Εφιάλτη, ο οποίος το 462 π.Χ. μεταρρύθμισε το πολίτευμα της Αθήνας, και γράφει ότι «γενόμενος του δήμου προστάτης Εφιάλτης ο Σοφωνίδου, δοκών και αδωροδόκητος είναι και δίκαιος προς την πολιτείαν…» («Αθηναίων Πολιτεία», κεφ. ΧΧΩ, Ι), ενώ ως αδωροδόκητο ανέφεραν και τον στρατηγό Φωκίωνα.
Στην αρχαιότητα για δωροδοκία κατηγορήθηκε ακόμα και το Μαντείο των Δελφών και… η Πυθία, που έδωσε στον Φίλιππο τον χρησμό «Αργυραίς λόγχαις μάχου και πάντων κρατήσεις…» και βεβαίως, ερμηνεύοντας σωστά, απ’ ό,τι αποδείχθηκε, τον χρησμό, ο Φίλιππος χρησιμοποίησε κατά κόρον τις αργυρές λόγχες-δωροδοκίες για να επικρατήσει και να ενώσει όλη την Ελλάδα, ενώ -όπως γράφει στο θαυμάσιο βιβλίο του «Δίκη περί όνου σκιάς» ο καθηγητής μου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ Τηλέμαχος Φιλιππίδης- με δωροδοκία εξασφαλιζόταν μερικές φορές η σιωπή των μαρτύρων στα δικαστήρια, για τους οποίους λέγανε ότι φέρουν «βουν επί γλώσσης», γιατί το αττικό δίδραχμο είχε στη μια όψη του παράσταση βοδιού. Επίσης, αναφέρει και την περίπτωση του ρήτορα Δημάδη, που παινευόταν ο ίδιος ότι δωροδοκήθηκε με δέκα τάλαντα από τον Φίλιππο για την «εύγλωττη σιωπή του».
Το ότι οι ιστορικοί και οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας ανέφεραν εγκωμιαστικά λίγους μόνο αδωροδόκητους ηγέτες (ήταν ηγέτες σε περιόδους ακμής του Ελληνισμού) δείχνει ότι το «άθλημα» έχει μακρά ιστορία και ότι η δωροδοκία των ηγετών ήταν γενικευμένος κανόνας στις περιόδους παρακμής του Ελληνισμού, ενώ χαρακτηριστικό σύμπτωμα της παρακμής ήταν πάντα η διαφθορά…
Το γεγονός όμως ότι μένουν στην Ιστορία ευφήμως οι ασκούντες διαχρονικά την εξουσία με ήθος, ενώ στιγματίζεται στους αιώνες η μνήμη των διεφθαρμένων, θα πρέπει να παραδειγματίζει τους εκάστοτε ασκούντες την εξουσία… Θα ήταν καλύτερο για τους ίδιους αλλά και για τον τόπο να θυμούνται πάντα τον Ν. Πλαστήρα που, ενώ ήταν πρωθυπουργός, κοιμόταν σε λιτό στρατιωτικό κρεβάτι εκστρατείας και όταν πέθανε βρήκαν στην τσέπη του, μόνη περιουσία, ένα μόνο δολάριο… Κυρίως, όμως, να θυμούνται ότι η αρχαία Ελλάδα παρήκμασε, καταστράφηκε και υποδουλώθηκε στους Ρωμαίους κυρίως λόγω διαφθοράς, διότι όπως έγραφε ο Πολύβιος («Πολυβίου Ιστορίαι», ΙΗ, κεφ. 34, 7-8): «Ήδη γαρ κατά την Ελλάδα της δωροδοκίας επιπολαζούσης και μηδένα μηδέν δωρεάν πράττειν…».