Διά χειρός…

…του γνωστού συνθέτη, και όχι μόνο, Γιώργου Κατσαρού, από τη σειρά του Θανάση Νιάρχου «Ο δάσκαλός μου, ο μαθητής μου» στο «Βήμα».

Να πονάνε αυτό που κάνουν…

«Με τους συνεργάτες μου δεν με ενδιαφέρει πρωτίστως να είναι σημαντικοί ως μουσικοί ή ως τραγουδιστές. Με ενδιαφέρει να είναι συνεπείς, αυτό που κάνουνε να το πονάνε και να το δουλεύουνε. Η Μαρινέλλα, όταν δουλεύει, το καμαρίνι το κάνει σπίτι της, όπως και ο Πάριος. Δεν πηγαίνουν στο θέατρο μισή ή μία ώρα πριν από την παράσταση. Πηγαίνουν από το απόγευμα, κοιμούνται συχνά στο καμαρίνι, πίνουν τον καφέ τους, έρχονται οι φίλοι τους. Είναι πολύ σημαντικό να ζεις μέσα στην ατμόσφαιρα του θεάτρου, όχι μόνο την ώρα που δημιουργείς. Θυμάμαι την Καίτη Μπελίντα στο Ακροπόλ. Μισάνοιγε την αυλαία για να δει τον κόσμο. Όταν τη ρωτούσα γιατί το κάνει, μου έλεγε: “Άλλος κόσμος ήταν ο χθεσινός, άλλος ο σημερινός. Βλέπω φάτσες για να δω αν θα έχουμε ή δεν θα έχουμε επιτυχία”».