Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ
Τώρα πια κανείς δεν μπορεί να έχει τη δικαιολογία ή το άλλοθι της άγνοιας. Η εκδίκηση των Γερμανών και των δορυφόρων τους στη διχοτομημένη Κύπρο δεν έχει καμιά σχέση με δημοσιονομική πειθαρχία, συντηρητισμό, νεοφιλελευθερισμό. Ή, αν έχει, πρόκειται μόνο για το πολιτικό επικάλυμμα.
Η απόφαση για την εξόντωση της οικονομίας της Κύπρου και της επιστροφής της νήσου σε συνθήκες 1960 με τιμές 2013 και κτηνωδώς σκληρό (κοινό) νόμισμα, είναι μέρος της υλοποίησης ενός σχεδίου πλήρους επικράτησης των πειθαρχημένων Γότθων επί των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Άλλοι από αυτούς ακολουθούν πειθήνια (είτε από πίστη στη Γερμανία είτε από «ποντάρισμα» στο γερμανικό χαρτί) και άλλοι υφίστανται τις συνέπειες της επίθεσης έκπληκτοι, ανίκανοι να αντιδράσουν και μην μπορώντας να πιστέψουν στην αναβίωση του παλαιού και σταθερού εχθρού. Οι περισσότεροι λαοί της Ευρώπης πίστεψαν ότι η κακή εμπειρία από τη Γερμανία στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει παρέλθει και ότι οι Γερμανοί «έβαλαν μυαλό» από τις δύο ήττες και την καταστροφή που υπέστησαν.
Πολιτικά αυτό έχει βάση, είναι κατανοητό ως τρόπος αντιμετώπισης. Οι κυβερνήσεις και οι λαοί δεν μπορούν να μπουν σε φροϊδικές, ψυχαναλυτικές ερμηνείες για τη σύνθεση και τη λειτουργία της γερμανικής ψυχής ούτε για τον ρόλο της συλλογικής μνήμης που κουβαλάει ένας ιστορικά επιθετικός και κατακτητικός λαός. Αυτή τη φορά βέβαια, βοηθούν οι ίδιοι οι Γερμανοί τους υπόλοιπους να καταλάβουν το στυλ, τους στόχους και τις προθέσεις τους. Είναι σαν να θέλουν να ξέρουν όλοι οι άλλοι από νωρίς τι σχεδιάζουν να κάνουν. Είναι εντυπωσιακό, αλλά ερμηνεύσιμο, ότι οι άλλοι προτιμούν να κλείνουν μάτια και αυτιά για να μη βλέπουν και να μην ακούν τι κάνει η Γερμανία: Αν δουν και ακούσουν, τότε πρέπει να κάνουν κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα τους φέρει σε αντιπαράθεση με τους γότθους προτεστάντες, στην ψυχική δομή των οποίων κυριαρχεί το καθήκον, η πειθαρχία και η τιμωρία της παρέκκλισης. Οι άλλοι δεν θέλουν να ξέρουν. Αν ξέρουν, πρέπει ή να συμφωνήσουν ή να αντιπαρατεθούν και, όπως φαίνεται, κανείς δεν έχει την πίστη της σύγκρουσης, γιατί κανείς δεν κινείται από πολιτικές και κοινωνικές ιδέες βαθιά ριζωμένες σε έδαφος προτεσταντικής ηθικής, καθήκοντος και εμμονής για την επικράτηση πάνω στους άλλους. Όμως η Γερμανία διαχρονικά υπάρχει και κινείται έτσι.
Όπως και στους δύο μεγάλους πολέμους είχε συμμάχους, έτσι και τώρα, στον οικονομικό και κοινωνικό πόλεμο που ήδη έχει κηρύξει και διεξάγει εναντίον λαών και κρατών, έχει σημαντικά περισσότερους συμμάχους, μια και ο νέος πόλεμος δεν διεξάγεται (ακόμα) διά των όπλων, αλλά διά των χρημάτων: Η εξαθλίωση τρίτων δεν προκύπτει από βομβαρδισμούς, κατοχή, κατασχέσεις μέσων παραγωγής και προϊόντων, αλλά από τη διαρκή εσωτερική υποτίμηση του μέσου οικονομικής συνεννόησης, του ευρώ. Τώρα πια οι άλλοι, όσοι δεν συμφωνούν με τη γερμανοποίηση της Ευρώπης, τη νέα κατοχή και την εξαθλίωση των λαών τους, πρέπει να αντιδράσουν επιβάλλοντας άλλη πολιτική και προστασία στοιχειωδών ανθρωπιστικών και κοινωνικών αξιών που χάνονται. Αν δεν το κάνουν, θα είναι ευθέως ένοχοι για τον νέο πόλεμο που εξαπλώνεται και εξ αποτελέσματος συνένοχοι των οιονεί κατακτητών της Ευρώπης.
Αν ο δρόμος για την προστασία χωρών και λαών περνάει από την κατάργηση του ευρώ, ας γίνει το γρηγορότερο.
Αν περνάει, ακόμα περισσότερο, από τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μορφή που έχει σήμερα, ας διαλυθεί και τη θέση της να πάρει άλλο οικοδόμημα, που θα βασίζεται στις αρχές που γεννήθηκε η ευρωπαϊκή συνεργασία. Το υπάρχον χάλασε και μεταβάλλεται σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης ακουσίως εργαζομένων για το καλό και τα συμφέροντα των γότθων προτεσταντών.