Η επιγραφή στο Μαουτχάουζεν…

Οι Κύπριοι, όμως, και ποιοτικά ανώτεροι είναι, και πολιτική γνωρίζουν, και πείρα μακρά διαθέτουν. Πώς, λοιπόν, αφέθησαν να πέσουν στην παγίδα του Δ΄ Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε και στις πονηρές επιδιώξεις των ευρωπαίων «εταίρων»; Διότι αυτήν τη στιγμή στον εθνικό ορίζοντα συσσωρεύονται μαύρα σύννεφα, που προμηνύουν εθνική συμφορά για Κύπρο και Ελλάδα. Και η αισχρή Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνον δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για μας αλλά και θα συμβάλει στη συρρίκνωση του Ελληνισμού. Τι κι αν στείλουμε στο Γουδί ανάξιους και Νενέκους; Η καταστροφή θα αποτελεί γεγονός. Δεν είδαν οι Κύπριοι την παγίδα στην οποία πέσαμε εμείς με το ευρώ εξαιτίας των ευρωλάγνων τυχάρπαστων πολιτικάντηδων; Είχε η Κύπρος μια οικονομία που τη ζήλευαν όλοι, με το δικό της νόμισμα, και τα κλώτσησαν όλα για να μπούνε στη στρούγκα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νόμισαν ότι μέσα σʼ αυτό το ευρωπαϊκό γκέτο θα ήσαν καλυμμένοι από την Τουρκία; Το αντίθετο συμβαίνει. Στη δεδομένη στιγμή, θα τους πουλήσουν οι «εταίροι», όπως τους πούλησαν και στο παρελθόν τα ίδια κράτη που σήμερα υπάγονται στη γερμανική ένωση. Από την Απελευθέρωση και μετά η Ελλάδα, προσαρτημένη στο άρμα της Δύσεως, είχε τρομερή διπλωματική δυσκαμψία στην υπεράσπιση του «κυπριακού προβλήματος». Η ατολμία και η παθητικότητα έδιναν την άνεση στην Τουρκία να κερδίζει έδαφος σε όλα τα μέτωπα, ενώ στην Ελλάδα, με το πρόσχημα του εφικτού, εκαλλιεργείτο η νοοτροπία της παραδοχής των τετελεσμένων, της υποταγής και του συμβιβασμού, σε βάρος των συμφερόντων Αθηνών – Λευκωσίας. Θα πρέπει να θυμηθούν οι αδελφοί μας πώς ο Μακάριος με την πολιτική του κατόρθωσε να κρατήσει την Κύπρο όρθια μέσα στις μανιασμένες επιθέσεις κυρίως Αμερικανών, Άγγλων και Τούρκων. Η Δύση ποτέ δεν είχε «δεδομένο» τον Μακάριο, και αυτό του έδινε ισχύ. Από το 1951, όταν εδηλώθη από τον τότε αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου στον δήμαρχο Λευκωσίας Θ. Δέρβη ότι η «Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν αγγλικό κι έναν αμερικανικό, και δεν μπορεί να πάθει ασφυξία λόγω του Κυπριακού», ο Μακάριος –ορθώς– έβαλε πλώρη για συμμαχίες εκτός της Δύσεως. Στους Αδεσμεύτους, στον αραβικό κόσμο και στην ΕΣΣΔ στηρίχθηκε και κράτησε δυνατή την Κύπρο. Τίτλος τιμής του ήταν που τον απεκάλεσαν οι Δυτικοί «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου». Έτρεμε τη Σοβιετική Ένωση η Αμερική, και ο ρασοφόρος ηγέτης εκμεταλλεύτηκε άριστα τις διεθνείς ισορροπίες. Τώρα ο Αναστασιάδης και άλλοι πολιτικοί τα ετίναξαν όλα, χάριν του ευρώ. Εχάλασαν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία, που βοήθησε εμπράκτως την Κύπρο, έχασαν την κατάλληλη χρονική στιγμή να συμφωνήσουν με το Ισραήλ για την ΑΟΖ και η Τουρκία πάλι παίρνει το επάνω χέρι. Η ανίκανη συγκυβέρνηση των «τριών» στην Αθήνα απέρριψε αίτημα της Λευκωσίας για 2 δισ. ευρώ, συνέβαλε στον «στραγγαλισμό» της Κύπρου και δεν την εστήριξε στο Eurogroup. Αυτό που ονομάζουν «σχέδιο διάσωσης» είναι η καταστροφή της Κύπρου. Δεν κατάλαβε ακόμα ο κ. Αναστασιάδης τα σχέδια της φιλενάδας του μαντάμ Μέρκελ;

Στο στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν υπήρχε η επιγραφή: «Όταν περάσετε αυτήν την πύλη, αφήστε έξω κάθε ελπίδα». Η ίδια επιγραφή έπρεπε να είχε αναρτηθεί και στο Eurogroup. Ο Γιούνκερ δεν έκρυψε ότι προβλέπει σύντομα κοινωνική εξέγερση των λαών του Νότου. Κάτι περισσότερο: Να αναμένουμε δυσάρεστες εξελίξεις για Αθήνα – Λευκωσία. Η εβδομάδα των Παθών ήδη άρχισε και η Γερμανία, αφιονισμένη κατά της Κύπρου, κραυγάζει: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτήν». Να καταστρέψει την οικονομία της θέλει, με εκδικητική μανία.

Μόνο ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, ο πραγματικά φωτισμένος αυτός ιεράρχης, είπε χωρίς περιστροφές την πραγματικότητα. Μίλησε για την προστυχιά των Ευρωπαίων. Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν οι πολιτικοί της «Εσπερίας» –όπως έλεγαν παλιά οι δικοί μας τη Δυτική Ευρώπη– να μη συνειδητοποιούν ότι το Δ΄ Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε, υλοποιεί τις παρακαταθήκες του Χίτλερ, που διεκήρυσσε ότι «το Ράιχ αντιπροσωπεύει μια Ευρώπη στην οποία η Γερμανία θα καθορίζει την τάξη». Και ότι «το Ράιχ είναι η επίγεια αντανάκλαση του αιώνιου και, ως εκ τούτου, ο έσχατος λόγος της ιδιαίτερης αποστολής των Γερμανών, που πρέπει να ηγηθούν στην Ευρώπη…». Σε άλλες εποχές και σε διαφορετικές συνθήκες, οι καταπιεζόμενες χώρες θα είχαν κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία. Τώρα, εάν οι χώρες του Νότου έθεταν οραματιστές, δυναμικούς ηγέτες, και όχι «υπαλλήλους» που εκτελούν εντολές του Βερολίνου, δεν θα ήταν ανάγκη να καταφύγουν σε στρατιωτικό πόλεμο. Υπάρχει άλλη λύση: Η διάλυση του μύθου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία δεν προσφέρει τίποτε πλέον. Κι όλα τα κράτη να επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα. Να το καταλάβουν άπαντες:

Η Γερμανία είναι χώρα εχθρική και δεν αλλάζει μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Θα αποτελεί πάντα κίνδυνο για την ειρήνη και την ισορροπία του κόσμου. Ο Ντε Γκολ είχε το κύρος και το σθένος να αντιταχθεί στην αμερικανική κηδεμονία. Ετόνιζε ότι η Γαλλία δεν θα έπαυε να ανήκει στην Ατλαντική Συμμαχία. Έκανε όμως διάκριση ανάμεσα στη συμμετοχή σε συμμαχία και στη συμμετοχή σε ενιαία στρατιωτική οργάνωση. Η συμμετοχή σε συμμαχία –έλεγε– δεν θίγει την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Η συμμετοχή –ή, ακριβέστερα, η υπαγωγή– σε ενιαία στρατιωτική οργάνωση τη θίγει, την καταργεί. Οι χώρες που ανήκουν στο ΝΑΤΟ, έλεγε ο Ντε Γκολ, έχουν παραδώσει τα αμυντικά μέσα τους στην αμερικανική ηγεσία. Οι Ένοπλες Δυνάμεις τους έχουν υπαχθεί σε αμερικανική διοίκηση, αφού Αμερικανός είναι ο αρχιστράτηγος του ΝΑΤΟ. Αμερικανικά στρατεύματα και αμερικανικές βάσεις στα εδάφη τους διατηρούν κυριαρχικά δικαιώματα. Η Γαλλία όμως, δήλωνε ο στρατηγός, θέλει να είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, να ελέγχει κάθε σπιθαμή του εδάφους της… Σήμερα, Ελλάς, Κύπρος και γενικά οι λαοί του Νότου δεν ελέγχουν τα εδάφη τους. Νομίζουν ότι συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στην πραγματικότητα υπάγονται στη γερμανική κυριαρχία. Και ο Ολάντ, αντί να πάρει παράδειγμα τον Ντε Γκολ, πήρε τον Πετέν και επιμένει στις «συμφωνηθείσες υποχρεώσεις» των σκλάβων λαών με τα επαίσχυντα Μνημόνια. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γινόταν αγώνας δρόμου για το ποιος θα κατασκευάσει πρώτος την ατομική βόμβα, για να τη χρησιμοποιήσει κατά του αντιπάλου. Πρόλαβαν οι «Σύμμαχοι». Τώρα, στον Γ΄ Παγκόσμιο (οικονομικό) Πόλεμο, η Γερμανία πήρε τη «ρεβάνς». Βρήκε αυτή το «ατομικό όπλο», το ευρώ, με το οποίο ξεγέλασε και εξοντώνει τους λαούς. Στα χρόνια του «ψυχρού πολέμου», ο Ντε Γκολ αντιδρούσε στον πυρηνικό εξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας. Κάτι ήξερε… Η Γερμανία όμως εξοπλίστηκε με το… «πυρηνικό ευρώ» και επέφερε οικονομικές καταστροφές στην Ευρώπη, τύπου… Ναγκασάκι και Χιροσίμα… Οι απανταχού αντιμνημονιακοί δεν πρέπει μόνον να στρέφονται κατά των δουλοφρόνων κυβερνήσεων, αλλά και να κατονομάζουν το «αφεντικό», τον υπερδυνάστη Γερμανό. Ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, που κινείται μέσα στον στρόβιλο πολιτικών παραισθήσεων, μίλησε σε εκδήλωση των Εβραίων για τους ομόθρησκούς τους που χάθηκαν στη Θεσσαλονίκη κατά την κατοχή από τους Γερμανούς. Κι εκεί, εξετόξευσε μια ρητορική κορόνα για την «αναβίωση του ναζισμού». Έβλεπε το δέντρο και όχι το δάσος. Θεωρεί αναβίωση του χιτλερικού φαινομένου την ύπαρξη ενός κόμματος το οποίο δυνάμωσε η πλήρης αποτυχία, τα λάθη και η φαυλότητα του πολιτικού συστήματος, και δεν βλέπει ότι η πραγματική αναβίωση του ναζισμού εκφράζεται από την καγκελαρία του Βερολίνου, στην οποία υπακούει η συγκυβέρνηση.

Επομένως, εκείνο το στομφώδες «Ποτέ πια» θα όφειλε να το απευθύνει προς την πολιτική του προσκυνήματος στη ναζιστική «τρόικα», που εφαρμόζουν τα τρία κόμματα τα οποία διαχειρίζονται –κακή τη μοίρα– τις τύχες μας. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ευθύνονται για την αλλοίωση την οποία υπέστη η δημοκρατία μας. Την παραμόρφωσαν και την ενέταξαν στον αποικιοκρατικό ρόλο της γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν υπάρχει πλέον ελληνικό κράτος, αλλά «τρόικα», η οποία αποφασίζει για την Ελλάδα και την Κύπρο. Οι λαοί πονούν και υποφέρουν. Η Μέρκελ όμως εμπνέεται από τα λόγια του Φάουστ. Ο Γκαίτε επισημαίνει την αγιοσύνη του πόνου, βάζοντας στον «Φάουστ» τον χορό των αγγέλων να ψέλνει: «Ευλογημένοι όσοι πονάνε…»! Να μας λείπουν οι «ευλογίες» της γερμανικής κουλτούρας. «Βυθίσατε την κυπριακή οικονομία» είναι το σύνθημα του Βερολίνου.

Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, μουδιασμένοι, δεν ξέρουν πώς να δικαιολογήσουν τα Μνημόνια και τα «χαράτσια», με τα οποία κλέβουν και εξαθλιώνουν τους πολίτες. Αυτοί δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να πούνε «όχι» στους ξένους. Και ο ανάλγητος Στουρνάρας, συμμέτοχος στο έγκλημα κατά της Κύπρου, δεν διαθέτει την ευθιξία να παραιτηθεί. Θα απολογηθεί κάποτε στον κυπριακό λαό για τον επαίσχυντο ρόλο του. «Λαέ, σε κλέβουν, σε γελούν μεγάλοι τσαρλατάνοι», έγραφε το 1881 στους σατιρικούς στίχους του ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος. Και οι πολιτικάντηδες του καιρού του, ενοχλημένοι, τον πυροβόλησαν στην οδό Σταδίου. Αλλά αυτοί οι στίχοι θα έπρεπε να αναρτηθούν παντού, και απέναντι από το Μέγαρο Μαξίμου… Ο Στουρνάρας, σαν «πανούργος υπηρέτης των αφεντάδων» της «Κομέντια ντελ άρτε», της αυτοσχέδιας ιταλικής κωμωδίας τα χρόνια της Αναγεννήσεως, μηχανεύεται καινούργια… «τελευταία μέτρα» προκειμένου να ικανοποιηθούν οι αποικιοκράτες εταίροι. Η «τρόικα» διψάει για καινούργιο αίμα…

Η «πολιτική» Στουρνάρα θυμίζει την εποχή των Λουδοβίκων στη Γαλλία. Εκεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν πάγιο. Και οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες το 1773 «έτρωγαν» εκ των προτέρων τα εισοδήματα των φόρων που θα εισπράττοντο τον Ιανουάριο του… 1775! Ο αβάς Τερέ, με τον κυνισμό που τον διέκρινε, έλεγε στον βασιλέα Λουδοβίκο: «Το μόνον μέσον πληρωμής των χρεών είναι η κήρυξις χρεοκοπίας»…

Ο Ροβεσπιέρος σε μια σειρά σημειώσεων, που δημοσιεύθηκαν μετά τον θάνατό του με τίτλο «Κατήχηση», ρωτούσε: «Πώς μπορούμε να δώσουμε τέλος στον εμφύλιο πόλεμο;». Κι έδινε ο ίδιος την απάντηση: «Τιμωρώντας τους προδότες και τους συνωμότες, και ιδιαίτερα τους υπαιτίους βουλευτάς και υπαλλήλους…». Οι δικοί μας «μνημονιακοί συνωμότες», που μας οδηγούν σε νέο εμφύλιο, πώς θα έπρεπε να τιμωρηθούν; Ο αντίλαλος της φωνής του Ροβεσπιέρου, μέσα από το βάθος των αιώνων, ακούγεται εξαιρετικά επίκαιρος…