Τότε και τώρα…

Και καλό θα είναι, από την αναδρομή στις σελίδες εκείνης της κρίσιμης εποχής, πρώτοι οι μνημονιακοί κυβερνώντες να διδαχθούν. Διότι και τότε κάποιοι έπαιζαν ανάλογα παιχνίδι με τις ξένες δυνάμεις και υπέγραφαν «Μνημόνια» με τα οποία εκχωρούσαν την εθνική μας κυριαρχία. Το καλοκαίρι του 1825, κι ενώ η ελληνική επανάσταση κρεμόταν σε μια κλωστή, οι Άγγλοι –όπως οι Γερμανοί σήμερα– έβαλαν μπροστά μια μεγάλη επιχείρηση να καταβροχθίσουν την Ελλάδα και να τη μετατρέψουν σε προτεκτοράτο. Ακριβώς όπως τώρα η Μέρκελ, ο πολύς Τζορτζ Κάνινγκ, πρωθυπουργός τότε της Μ. Βρετανίας, προετοίμασε μεθοδικά όλο το σχέδιο μαζί με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, που ήταν τυφλό όργανο της αγγλικής πολιτικής. Και στις 20 Ιουλίου του 1825, το Λονδίνο τον έστειλε στʼ Ανάπλι με ειδικό πλοίο μαζί με τον άγγλο σύμβουλο Χάμιλτον («τροϊκανό» της εποχής εκείνης). Ο Μαυροκορδάτος, εκτελώντας τις μυστικές οδηγίες του Κάνινγκ (που για την πιστή τους εφαρμογή ήταν εντεταλμένος ο Χάμιλτον) συγκάλεσε εσπευσμένα στʼ Ανάπλι το Υπουργό Συμβούλιο και του υπέβαλε «σχέδιον αναφοράς», με το οποίο «το ελληνικό έθνος έθετεν εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής του υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρετανίας»! Ακριβώς όπως «εκουσίως» έθεσαν την ιεράν μας παρακαταθήκην της εθνικής μας ανεξαρτησίας στην «υπεράσπιση» (τη δικτατορική κυριαρχία) της Γερμανίας, οι σημερινοί κυβερνώντες. Το σχέδιο του Μαυροκορδάτου, ντοκουμέντο εθελοδουλίας και μοναδικής στην Ιστορία αγοραπωλησίας ενός ευρωπαϊκού λαού, η πτοημένη κυβέρνηση του Αναπλιού το είδε σαν σανίδα σωτηρίας και το υπέγραψε αυθωρεί, όπως υπέγραψαν οι πτοημένοι βουλευτές Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, τα επαίσχυντα Μνημόνια. Ο Μαυροκορδάτος, για να δώσει στο σχέδιό του περισσότερο κύρος, πήρε και τις υπογραφές βουλευτών και κάποιων άλλων αξιωματούχων, όπως ο Σαμαράς πήρε τις υπογραφές και των άλλων μνημονιακών αρχηγών. Η Ιερά Συμμαχία ήταν μια υπεραντιδραστική οργάνωση, που είχε προορισμό να διαιωνίσει όλα τα κάθε είδους μοναρχικά καθεστώτα και να συντρίβει τα κάθε λογής επαναστατικά κινήματα. Σήμερα, η γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλει να διαιωνίσει τις μνημονιακές καθοδηγούμενες κυβερνήσεις και πολεμά εκείνους που αντιδρούν στα σχέδιά της. Ο Μέτερνιχ ήταν λάβρος εναντίον κάθε προσπάθειας που μπορούσε να συμβάλει στην απελευθέρωση των Ελλήνων και γενικά των βαλκανικών λαών από την ξενική εξάρτηση. Η Μέρκελ αντιδρά λυσσωδώς εναντίον εκείνων που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από Μνημόνια, «τρόικες» και την εξάρτηση από Γερμανία και Ευρωζώνη. Σε προηγούμενο άρθρο μας, είχαμε συστήσει στον κ. Τσίπρα να επισκεφθεί ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη Μόσχα και να σηματοδοτήσει έναν νέο προσανατολισμό στην εξωτερική μας πολιτική, προσεγγίζοντας το Κρεμλίνο. Ο κ. Πούτιν, από την εποχή του ολετήρα Γιωργάκη Παπανδρέου, είχε δείξει διάθεση να μας βοηθήσει. Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπάκουος στην αμερικανική και γερμανική πολιτική, τορπίλισε αυτήν την ελπίδα. Ίσως η προσδοκία «να έρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι» στους ραγιάδες, ζωντανέψει στις μέρες μας. Όπως με την αυγή του ΙΗ΄ αιώνα στην ανατολική διαμάχη μπήκε αποφασιστικά η Ρωσία, και με το θρησκευτικό και εθνικό της γόητρο επηρέασε τους υπόδουλους χριστιανούς της Βαλκανικής, μπορεί και σήμερα να μπει το ίδιο αποφασιστικά η Ρωσία, σαν σανίδα σωτηρίας στους Έλληνες. Τον θετικό τότε ρόλο της μεγάλης αυτής δύναμης τονίζουν στα γραφτά τους ιστορικοί σαν τον Καρολίδη, τον Φιλήμονα, τον Κόκκινο, τον Κορδάτο, κ.ά. Πώς θα απαλλαγούμε από τη μνημονιακή κυβέρνηση, και πώς θα ακυρώσουμε τα χαράτσια της ντροπής; Νομίζω ότι πρέπει να προσεχθεί το κάλεσμα «πανστρατιάς» προς όλους τους αντιμνημονιακούς που απηύθυνε ο κ. Τσίπρας, προκειμένου να πάμε σε εκλογές. Θα δώσω τη δική μου ερμηνεία σʼ αυτό το σχέδιο: Κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη πλειοψηφία. Χρειάζεται μια μεγάλη συσπείρωση αντιμνημονιακών δυνάμεων. Κι αυτή η συσπείρωση –για να πείσει– δεν μπορεί να εξαντλείται σε δυνάμεις μόνο της Αριστεράς. Χρειάζονται και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου, που έχουν ξεκάθαρη πατριωτική γραμμή, αλλά και πάλι η πρόσκληση πρέπει να επεκταθεί περισσότερο. Να γίνει «άνοιγμα» σε προσωπικότητες του κεντροδεξιού και κεντροαριστερού χώρου, που δεν ανήκουν αυτή τη στιγμή σε συγκεκριμένα κόμματα. Να σχεδιαστή άλλη οικονομική-ριζοσπαστική πολιτική και να αναλυθεί στους πολίτες. Να πεισθούν και οι πιο επιφυλακτικοί για τη δυνατότητα καινούργιας πορείας κι ας συγκρουστούμε με τους δυνάστες.

Και πράττουν πολύ άσχημα κάποιες «συνιστώσες» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν δογματικά και ανιστόρητα για συνεργασία μόνο με ασήμαντες αριστερές ή αριστερίστικες ομαδούλες, ενώ φθάνουν στο σημείο να κατακρίνουν τον κ. Τσίπρα για όσα σωστά είπε στην εκδήλωση για τη μνήμη του Κων. Καραμανλή. Από τη συνεργασία εξαιρούνται μόνο τα κόμματα που έβαλαν τις υπογραφές τους στα Μνημόνια της ντροπής. Απʼ εκεί και πέρα, πρέπει ο κ. Τσίπρας να προσελκύσει σοβαρούς ανθρώπους, πέραν των συνόρων της Αριστεράς, στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος για να διώξουμε την «τρόικα» και να αλλάξουμε την πορεία του εθνικού σκάφους. Η δημοκρατική αντιμνημονιακή ενότητα για την ανόρθωση του τόπου συζητείται ευρύτατα και έχει αποκτήσει την απήχηση γονίμων συνθημάτων. Η ιδέα αυτής της πλατιάς ενότητας κάνει τον δρόμο της, κερδίζει συνειδήσεις και προσκαλεί σε αποφάσεις εκείνους που πρέπει να δώσουν το σύνθημα μιας νέας εκκινήσεως. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ενότητα δεν σημαίνει συγχώνευση. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης για συγκεκριμένο σκοπό. Κι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ανάπηρη από τη στέρηση ενός ζωντανού αντιμνημονιακού τμήματος πέραν της Αριστεράς. Το ΚΚΕ, εάν θέλει να συμμετάσχει σε μια τέτοια προσπάθεια, μπορεί να δώσει ψήφο ανοχής. Η αντίληψη όμως ότι πρώτα πρέπει να ανατραπεί ο… διεθνής καπιταλισμός και μετά να κάνουμε οτιδήποτε, είναι τουλάχιστον ακατανόητη. Γιατί παραβλέπει το ΚΚΕ ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα αποτελέσει χτύπημα ουσιαστικό για τη γερμανική Ευρώπη της μαντάμ Μέρκελ; Ίσως, μάλιστα, το παράδειγμα από την Ελλάδα να το ακολουθήσουν κι άλλες χώρες του Νότου. Θα αναφέρω μόνο ένα ιστορικό προηγούμενο για τη σημασία της σύμπραξης ευρύτερων δυνάμεων. Το 1956, για να αντιμετωπισθεί η πανίσχυρη νεοϊδρυθείσα ΕΡΕ, έγινε η Δημοκρατική Ένωσις από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Σε αυτό το σχήμα μετείχαν, πλην των κεντρώων κομμάτων και προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς, το δεξιό Λαϊκό Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη, αλλά και η ΕΔΑ. Μάλιστα, για τη σύμπραξη της ΕΔΑ στον συνασπισμό αυτό επίεζε ο Πασαλίδης τον Σοφ. Βενιζέλο και ο Ηλιού τον Γ. Παπανδρέου, δεδομένου ότι η εικόνα «λαϊκού μετώπου» ενοχλούσε τα Ανάκτορα, αλλά και τον «συμμαχικό παράγοντα». Τελικά, ο Ηλιού ήταν που έκαμψε τις αντιρρήσεις του Γ. Παπανδρέου. Και για να το πετύχει αυτό, η ΕΔΑ δέχθηκε να περιοριστούν οι υποψήφιοί της στους 18, μόνο σε 7 εκλογικές περιφέρειες, και ο αριθμός των εδρών της ορίσθηκε στις 20. Ποια ήταν τότε η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ (που βρισκόταν στο εξωτερικό) γιʼ αυτήν τη σύμπραξη; Όχι μόνο την ενέκρινε, αλλά στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τονιζόταν ότι η συνεργασία αυτή, ΕΔΑ-Κέντρου, πραγματοποιήθηκε με απόφαση του Κομμουνιστικού Κόμματος! Στην πολιτική απόφαση εκείνης της ολομέλειας τονιζόταν, μεταξύ άλλων, ότι: «Η 5η Ολομέλεια, επιβεβαιώνοντας ανάλογες προηγούμενες εκδηλώσεις του ΚΚΕ, διακηρύσσει ακόμα μια φορά ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος θα συμβάλει και παραπέρα, κατά δύναμη, στην πραγματοποίηση της πατριωτικής ενότητας και στις εκλογές, σε συνεργασία και συμφωνία με τα άλλα δημοκρατικά κόμματα…».

Στις εκλογές του 1956, η Δημοκρατική Ένωσις, ήλθε πρώτη σε ψήφους, αλλά χάρη στο περιβόητο «τριφασικό σύστημα», η ΕΡΕ κέρδισε περισσότερες έδρες και σχημάτισε κυβέρνηση. Γιατί, λοιπόν, τώρα, που δεν υπάρχουν «τριφασικά» κόλπα, δεν μπορεί να υλοποιηθεί μια τέτοια ενότητα; Πολύ περισσότερο που σήμερα δεν πρόκειται για μια απλή εκλογική αναμέτρηση, αλλά για να διώξουμε τον ξένο δυνάστη της «τρόικας» από την Ελλάδα και να σώσουμε τον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει κυριολεκτικά εξουθενωθεί και εξαθλιωθεί. Δεν διαθέτουν άλλες αντοχές οι πολίτες και δεν πρόκειται να συγχωρήσουν σε ΚΑΝΕΝΑΝ ύποπτα συμφέροντα, ταπεινούς και βενέτικους υπολογισμούς ούτε μικροκομματικές εγωιστικές αντιλήψεις. Για να βαδίσουμε γρήγορα σε εκλογές πρέπει προηγουμένως το αντιμνημονιακό στρατόπεδο να είναι έτοιμο να δώσει τη μάχη του. Τα συνθήματα του τύπου «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» καταδικάστηκαν από την Ιστορία, αλλά και από εκείνους που τα χρησιμοποίησαν. Προτιμά το ΚΚΕ την κομματική του μοναξιά με πορείες του ΠΑΜΕ και ξεπερασμένες αντιλήψεις για «ζυμώσεις στους χώρους δουλειάς»; Προτιμά να βλέπει τα ποσοστά του να παίρνουν ακόμα περισσότερο τον κατήφορο; Μια αντιμνημονιακή σύμπραξη (επαναλαμβάνω: όχι συγχώνευση) θα αποτελέσει καταδίκη για τη συγκυβέρνηση των «τριών», αυτό το θολό κατασκεύασμα, πολιτικό πείραμα –τελευταίο του είδους– που απέτυχε οικτρά και πέρασε τις αλυσίδες της γερμανικής Ευρώπης στους καρπούς των χεριών μας. «Έως πότε η ξένη ακρίδα», έως πότε οι ντόπιοι υπηρέτες της, «θα ρημάζουν τη δόλια πατρίδα; Σηκωθείτε αδέλφια, εμπρός»! Αυτά έλεγε το παλιό αντιοθωνικό άσμα, επίκαιρα τροποποιημένο σήμερα! Αλλά και πόσο επίκαιρη γίνεται, αλήθεια, η φωνή του Μακρυγιάννη! Έγραφε στις αναμνήσεις του εκείνος ο μεγάλος πατριδοφύλακας για τους ξένους άρπαγες και για εκείνους που έβαζαν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους:

«Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. Οι αγωνισταί οι περισσότεροι και οι χήρες κι ορφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία γεμίσαμεν. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά. Κάνουν επέμβασιν εις τα απράματά μας. Και ποτέ δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πώς θα σωθούμεν εμείς μʼ αυτά, και να σχηματιστούμεν εις την κοινωνία του κόσμου, ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμει το έλεος του να μας γλυτώσει από τον μεγάλον γκρεμόν όπου τρέχομεν να τσακιστούμε…». Στα χέρια μας είναι τώρα να μην τσακιστούμε στον γκρεμό που μας σπρώχνει η «τρόικα», ο Στουρνάρας και η συγκυβέρνηση. Αρκεί να αφουγκραστούν όλοι οι αντιμνημονιακοί τα μηνύματα των καιρών και τη φωνή απογνώσεως του λαού…