Το ΟΧΙ ποτέ δεν έκανε κακό. Τα ΝΑΙ μάς έφεραν εδώ
Όπως τότε, το ʼ74, που η χούντα άνοιξε διάπλατα την πόρτα στον Αττίλα, που παραμένει και σήμερα εκεί, αφού εμείς κρυφτήκαμε τότε πίσω από εκείνο το δειλό, ότι η Κύπρος είναι μακριά…
Παρότι της βάλανε το μαχαίρι στον λαιμό οι σύγχρονοι στρατοκράτες, που δεν φορούν την στολή του Χίτλερ και της Γκεστάπο, αλλά πανάκριβα κουστούμια και τουαλέτες, και της ζήτησαν να αυτοκτονήσει, σε μια πρωτόγνωρη ομοψυχία είχε τη δύναμη να πει όχι στην αγχόνη. Αυτό που δυστυχώς εμείς στην Ελλάδα ξεχάσαμε από χάδια της Κίρκης – καλοπέρασης, στην οποία πέσαμε με τα μούτρα και αυτοπαγιδευθήκαμε. Και έτσι οδηγηθήκαμε στο κολαστήριο με τη συναίνεση-συνενοχή όλων των κυβερνήσεων. Και μην πει κανείς ότι δεν είναι έτσι, γιατί υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Μπήκαμε στα Μνημόνια, έχοντας εκ των προτέρων διαγράψει το ΟΧΙ. Και αυτό συνεχίζεται και σήμερα…
Θα πει η άλλη πλευρά: Και τι έγινε που είπε όχι η Κύπρος; Έκαναν πίσω τα αφεντικά; Ναι. Οι δηλώσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε δείχνουν ότι αιφνιδιάστηκαν. Δεν περίμεναν το, ουσιαστικά, ομόφωνο όχι. Οι συζητήσεις για αλλαγή της κλίμακας της φορολόγησης των καταθέσεων αποδεικνύουν ότι κάτι μέτρησε.
Ας προχωρήσουμε όμως προς στιγμήν στην άποψη ότι η άρνηση της κυπριακής Βουλής δεν σταμάτησε το τσουνάμι που προκάλεσε η απόφαση του Eurogroup. Μπορούν να μας πουν ποια είναι τα οφέλη των συνεχών «ναι» που τέσσερα χρόνια μόνιμα λέει η Ελλάδα; Άλλαξε προς το καλύτερο το παραμικρό σε αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο που δεν έχει τελειωμό; Όλα δεν βάδισαν προς το χειρότερο; Ύφεση που ούτε σε μέρες πολέμου δεν έχει σημειωθεί, ενάμισι εκατομμύρια άνεργοι, αμέτρητα τα λουκέτα, κάθε Εκκλησία και συσσίτια και στον ουρανό να μη βλέπεις ηλιαχτίδα…
Με το «ναι» μόνιμο ταμπελάκι στο πετο κανένας δεν θα σε υπολογίσει. Δικός μας είναι, λένε. Ο απρόβλεπτος ανησυχεί την κάθε εξουσία. Το ατύχημα φοβούνται μήπως συμβεί. Και αυτό ποτε δεν είναι δεδομένο…
Ας μην πετροβολάμε λοιπόν τους αδελφούς μας Κυπρίους. Ήθελε κότσια το Όχι. Κότσια που δεν είχε ο Γιώργος Παπανδρέου να το πει το 2010. Αν το είχε ρίξει στο τραπέζι, εντελώς διαφορετική, προς το καλύτερο, θα ήταν σήμερα η κατάσταση στη χώρα μας. Και αυτή ήταν τότε η θέση του Σαμαρά, γιʼ αυτό και δεν είχε ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο. Όταν μετά τις Κάννες ο Παπανδρέου πήγε να παίξει το όχι, ήταν πλέον αργά για τη χώρα και τον ίδιο.