Μοναδικός τους στόχος η βάναυση λεηλασία των κυπριακών κοιτασμάτων

ΟΛΑ ΟΣΑ φορτικώς επισημαίναμε από αυτές εδώ τις αρθρογραφικές στήλες για τα τεκταινόμενα γύρω από την κρίση χρέους της Κύπρου, δυστυχώς επαληθεύονται. Κατά τρόπο μάλιστα κυριολεκτικά βάναυσο και με παράγωγα που ισοδυναμούν με καταστροφική αποδόμηση των οικονομικών της προοπτικών. Καθώς ήδη έχει πληγεί αδίστακτα και ανεπανόρθωτα η τραπεζική (και κατʼ ακρίβειαν η κρατική) αξιοπιστία της μεγαλονήσου, για ευτελές, ουσιαστικά, έλλειμμα. Ευτελές ποσοτικά, σε σχέση πάντοτε με το μέγεθος του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Κι ενώ το πρόβλημα είναι δυνάμει αντιμετωπίσιμο με σειρά συντηρητικών μέτρων, η γερμανική βαναυσότητα επέλασε ως τρίτος Αττίλας. Καταφέροντας χειρουργικής ακρίβειας πλήγμα στην καρδιά του κυπριακού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ότι το παιχνίδι όμως «ήταν στημένο», δεν νομίζουμε πως ακόμη και μετρίας νοημοσύνης πολίτες δεν το αντιλαμβάνονται. Και ότι (χωρίς καθόλου συνωμοσιολογικά σύνδρομα) δεν κατανοούν γιατί, από ποιους και πώς. Ειδικότερα σε συνάρτηση προς τις καθαυτό ιστορικής σημασίας συγκυρίες που συνεξελίσσονται και που αφορούν τις αναδυόμενες προοπτικές του υποθαλάσσιου κυπριακού πλούτου. Όχι του υποτιθέμενου (μέχρι πρόσφατα), αλλά του ήδη αποδεδειγμένου. Με την οσμή των υδρογονανθράκων να διεγείρει βουλιμικά σύνδρομα και να ενεργοποιεί αδίστακτα αντανακλαστικά.

• Παρά τα έωλα δηλαδή κυπριακά λάθη και την έστω άσοφη διαχείριση των οικονομικών προβλημάτων από τους θεσμικούς αρμοδίους, εντούτοις ήτο προφανές ότι: Με το νέο ενεργειακό (άρα και στρατηγικό) πεδίο που διαμορφώνεται στην περιοχή, κάποιοι εποφθαλμιώντας θα μεθόδευαν υποθήκευση του κυπριακού φυσικού πλούτου. Και θα έφθαναν μέχρι και στην τελική του οικειοποίηση. Με κατασχετικές ή άλλες υποθηκευτικές διαδικασίες. Θέτοντας δυνάμει τη μεγαλόνησο υπό οικονομική επιτήρηση, στο πλαίσιο κλασικής επεμβατικής στρατηγικής. Που αλλού μπορεί να εκδηλώνεται με δυναμικές παρεμβάσεις και αλλού με κηδεμονευτικές πρακτικές. Αναλόγως.

Η Κύπρος, ως ενσωματωμένη στους ευρωκοινοτικούς θεσμούς –και ιδιαιτέρως σʼ αυτούς της Ευρωζώνης– προσφέρεται ως ευχερές θήραμα. Κυρίως όταν αφενός συνθλίβεται κάτω από το βάρος κρισίμου πολιτικού προβλήματος, αντιμετωπίζοντας έως και κινδύνους κρατικής υπάρξεως και ιστορικής συνέχειας στην ίδια της την κρεουργημένη γεωγραφία. Και αφετέρου απρονοήτως δημιουργεί αφεαυτής τις προϋποθέσεις πτωχευτικής κατολισθήσεως. Με λάθη, παραλείψεις ή και αδιανόητη συμπεριφορά αλαζονικών παρεκτροπών. Υπερβαίνοντας μέτρο και όρια. Με αποτέλεσμα να βρεθεί στην ανάγκη δανεισμού για νʼ αποφύγει χρεοκοπική κατάρρευση, που αποτελούσε ουσιαστικά «προαγγελθέν γεγονός». Ή αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία. Καθώς:

• Η εν πολλοίς υπερτροφική διόγκωση του τραπεζικού τομέως υπερέβη τα όρια. Και καθώς σε πολλά σημεία δεν ήτο απολύτως συμβατή με τα ευρωπαϊκά θέσμια. Ή, τουλάχιστον, με αυτά τα οποία εκείνοι που ποδηγετούν το ευρωπαϊκό σύστημα θεωρούν (συχνά με ιδιοτελή και υποκριτικά κριτήρια) ως μέρος του κεκτημένου. Δηλαδή του νεοφιλελεύθερου παιχνιδιού. Οπόταν και αφού άφησαν τα πράγματα να οδηγηθούν προς αδιέξοδες ατραπούς, παρενέβησαν με τον τρόπο που σήμερα οδυνηρά βιώνουμε: Ως μείγμα εκδικητικής αυστηρότητος και κυρίως εκβιαστικής πρακτικής. Το αποτέλεσμα της οποίας θʼ αντιληφθούμε όλοι οσονούπω. Και η οποία περνά ευθέως από τα υπό αξιοποίηση θαλάσσια «οικόπεδα» της πλουτοφόρου κυπριακής ΑΟΖ. Όπου η οσμή των υδρογονανθράκων αναδύεται ολοένα κι εντονότερη. Με υποσχετικές δισεκατομμυρίων. Και δυναμικές που αναδιατάσσουν τις γεωστρατηγικές ισορροπίες αυτού του τοπίου. Η πάσα εν προκειμένω αλήθεια. Τʼ άλλα είναι παραμύθια. Είτε η Κύπρος λοιπόν υποθηκευθεί εκουσίως στους δανειστές, είτε αποσοβήσει την προσφορά, είναι χαμένη από χέρι! Και μαζί της σε μεγάλο βαθμό και η Ελλάδα. Όχι απλώς ως αυτάδελφη χώρα με αυτονόητους δεσμούς, αλλά και γιατί έχει τροχιοδρομηθεί στον ίδιο πτωχευτικό συρμό. Και η οποία καλείται να παραδώσει τον δικό της (υπό ανίχνευση ακόμη) πλούτο. Και τα χρυσαφικά και τʼ ασημικά και τους ιδίους τους θεσμούς της! Και όποιος αμφιβάλλει, ας αναγνώσει εναργέστερα τα προαγγελτικά γεγονότα που συνεξελίσσονται και τους αδυσώπητους αριθμούς που τα συγκροτούν.

Αυτοί που μεθοδεύουν αδίστακτα το κακό, συνεμπλέκουν και τους δύο κρατικούς πυλώνες του Ελληνισμού. Όχι με όρους –και το υπογραμμίζουμε– συνωμοτικών διαθέσεων. Όχι. Αλλά γιατί σκοπούν σε συγκεκριμένα στρατηγικά κέρδη, το περιεχόμενο των οποίων ερμηνεύεται με όρους οικονομικής κερδοφορίας. Κυρίως όμως από διασφάλιση επικυριαρχικής κηδεμονεύσεως των ενεργειακών αποθεμάτων αυτής της συγκεκριμένης γεωγραφίας.

Αυτά λοιπόν που προάγονται –και όσα με βεβαιότητα θα μετεξελιχθούν ως παράγωγα– μόνο μυωπάζοντες ή εθελότυφλοι δεν αντιλαμβάνονται και δεν διερμηνεύουν με αυτά τα αδυσώπητα δεδομένα. Της στυγνής δηλαδή στρατηγικής των ισχυρών συμφερόντων που προσδιορίζουν το γίγνεσθαι, εκεί και όπου αυτό συνάπτεται προς εύφορες προοπτικές. Όπου οι γεωπολιτικές δηλαδή συντεταγμένες αποκτούν σημασία πλουτοπαραγωγικών πυλώνων με ανάλογο στρατηγικό αντίκρισμα. Η κυπριακή λοιπόν κατάρρευση και η μνημονιακή «σανίδα σωτηρίας» των εταίρων, συνέπεσε συγκυριακά με την ανάδυση του απέραντου υποθαλάσσιου πλούτου, που ελίπανε τα όνειρα και τις προσδοκίες αυτού του οδυνόμενου ελληνισμού. Τυχαίο; Μπα! Έχοντας αυτά κατά νουν, αναλόγως (και κυρίως συνετά) να ενεργήσουμε. Για να μη βιώσουμε και τις ακόμη χειρότερες υποτροπές…