Έντιμοι, άξιοι και ικανοί, τότε. Άχρηστοι και ιδιοτελείς, χθες και σήμερα

Ουδείς βεβαίως από τους διοριζομένους, είτε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό είτε από τους υπουργούς, έδωσε ποτέ λόγο ή απολογισμό του έργου που επιτέλεσε στη θέση που διορίστηκε. Ούτε βεβαίως και ο διορίσας ή οι διορίσαντες αυτόν ενδιεφέρθησαν για να του ζητήσουν λόγο, ούτε βεβαίως ο διορισμός τους έγινε με κάποιο αξιοκρατικό κριτήριο. Άλλωστε, και μόνον το γεγονός ότι ένα πλήθος υποψηφίων συνωστίζεται στα κομματικά και υπουργικά γραφεία προκειμένου να επιτύχει τον διορισμό του σε μια τέτοια θέση, αυτό αρκεί για να καταδείξει ότι το προέχον προσόν ουσιαστικώς για έναν τέτοιο διορισμό είναι η κομματική ιδιότητα και οι κομματικές διασυνδέσεις του.

Όταν, λοιπόν, ουδείς δίδει λογαριασμό και ούτε του ζητείται από οποιονδήποτε αρμόδιο και υπεύθυνο κάτι τέτοιο, και ούτε έχει οποιαδήποτε συνέπεια ή και επιβράβευση για ό,τι έπραξε, τότε ο καθένας αντιλαμβάνεται εάν αυτό λέγεται κράτος ή είναι «μπάχαλο».

Για ν’ αντιληφθεί ο καθένας τη διαφορά, είναι ανάγκη να θυμηθούμε πώς ενήργησε ο μέγας εκείνος Εθνικός Κυβερνήτης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος υπήρξε ο μεγαλύτερος πολιτικός της Ελλάδος από το 1821 μέχρι σήμερα. Έφθασε στην Ελλάδα στις 6-1-1828 παραλαμβάνοντας ερείπια και απόλυτο χάος. Διόριζε σε θέσεις ανθρώπους εντίμους και ικανούς και από τους οποίους ζητούσε λόγο για το έργο που επιτελούν.

Στο νοσοκομείο του Ναυπλίου διόρισε ως ιατρό και επιστάτη τον Πέτρο Στεφανίτση, έναν ευπατρίδη ιατρό, ο οποίος προσφέροντας τις υπηρεσίες του στους μαχητές του Μεσολογγίου διασώθηκε ως εκ θαύματος κατά την ηρωική έξοδο. Η θέση του επιστάτη ήταν θέση διοικητού. Ο ικανός και έντιμος αυτός ιατρός, μετά πάροδον μηνός και πλέον, δίδει απολογισμό του έργου του στις 23-2-1828 στον κυβερνήτη.

Θαυμάστε το έργο και την εντιμότητά του. Γράφει:

«Εξοχώτατε Κυβερνήτα,

Η Ελληνική Διοίκησις καταστήσασα, ως ηδυνήθη, νοσοκομεία εις την Ελλάδα διά τους ασθενείς και πληγωμένους, εδιώρισε και τους αναγκαίους πόρους προς συντήρησιν των τοιούτων φιλανθρωπικών καταστημάτων.

Οι προσωρινοί ούτοι πόροι, εξοχώτατε, αρκούσιν εις την συντήρησιν και προκοπήν του ενταύθα νοσοκομείου. Διορισθείς ιατρός και επιστάτης του ρηθέντος νοσοκομείου ηύρα συναγμένα τα άνω ρηθέντα εισοδήματα από τους προκατόχους μου επιστάτας, και το νοσοκομείον εις την πλέον αξιοδάκρυτον κατάστασιν.

Αλλ’ ων πρακτικός απ’ άλλων μερών νοσοκομεία, κατέβαλα πάσαν επιμέλειαν να το καθαρίσω, να το επιδιορθώσω και να το βάλω εις τάξιν. Ολιγόστευσα τους υπηρέτας και οικονόμισα όσον ήτο δυνατόν τα έξοδα, ώστε από 4.000 περίπου γρόσια τα οποία εξωδεύωντο από τους προεπιστατίσαντας χωρίς να γίνεται η παραμικρή ωφέλεια, το κατέστησα εις μόνον 1.000 γρόσια κατά μήνα, συμπεριλαμβανομένου και του μισθού μου, και λαμβάνουν οι ασθενείς όλην την απαιτουμένην περιποίησιν και ανάπαυσιν.

Επεμελήθην τέλος πάντων να δουλεύσω το Νοσοκομείον της πατρίδος μου με όλην την προθυμίαν την οποίαν έδειξα εις πολλάς περιστάσεις και τελευταίον εις την πολιορκίαν του Μεσολογγίου αφ’ όπου θαυμασίως εσώθην» (βλ. επιστολή του στο βιβλίο του Ιω. Κορνιλάκη: «Ιωάννης Καποδίστριας, ο Άγιος της πολιτικής» 2011, σελ. 82)

Τα σχόλια είναι περιττά. Θαυμάστε την ανιδιοτέλεια, την ικανότητα και τα όσα μέσα σ’ έναν μόλις μήνα έπραξε ο θαυμάσιος αυτός Έλλην και κάνετε μια σύγκριση με όλους αυτούς, τους κατά κανόνα αχρήστους, ανικάνους και ιδιοτελείς, που διορίζουν οι σήμερον και χθες κυβερνώντες. Ακριβώς και γι’ αυτό αποφεύγουν καν να μνημονεύσουν τον Αθάνατο Καποδίστρια. Τέτοιος άνδρας δεν φαίνεται ότι πρόκειται να ξανακυβερνήσει την Ελλάδα. Λυπηρό, αλλά δυστυχώς αληθές.