Πινελιές από μνήμης

Επειδή όμως οι ομιληταί δεν μας ήρθαν από τον Άρη, είχαμε τη βεβαιότητα ότι κάτι θα είχαν ακουστά περί του βίου και της πολιτείας του και επομένως, αποφεύγοντας τα δύσκολα, θα περιορίζονταν στο να εξυμνούν την αρρενωπή του όψη, το ευσταλές του παράστημα και το κομψό του ντύσιμο. Μπορούσαν επίσης να εξάρουν το λεπτό του γούστο στην επιλογή των γραβατών, στα φίνα του υποκάμισα και στη σχολαστικότητα με την οποία διάλεγε υποδήματα, ιδίως το καλοκαίρι με τα αλησμόνητα εκείνα δίχρωμα σκαρπίνια. Αν κάποιος, τέλος, ήθελε να πλειοδοτήσει σε θαυμασμό, μπορούσε να εκστασιαστεί και με τα μανικετόκουμπά του.

Δυστυχώς, σε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αναφερθήκαν οι εγκωμιαστές του, αλλά σαν να τον μισούσαν, σαν να ήθελαν να τον εκδικηθούν, οι αγορεύσεις τους περιστράφηκαν στην πολιτική του δράση. Αλλά μια τόσο πλούσια πολιτική και εθνική δράση πώς να χωρέσει σε μια σύντομη προσλαλιά; Έτσι παρέλειψαν ν’ αναφερθούν σ’ εκείνο το «μνημόνιο» που συνέγραψε, όντας δευτεροκλασάτος υπουργός του Παπάγου, μνημόνιο που μετέφρασε στην αγγλική ο μακαρίτης Πιπινέλης -«άγνωστο» για ποιον αγγλομαθή προοριζόμενο-, που τον οδήγησε ολοσούμπιτο στην πρωθυπουργία. Ούτε χρόνος υπήρχε να διαβαστούν τα βιβλία του πρέσβη Άγγελου Βλάχου, με τις αναμνήσεις για τότε που τον έστειλε στην Κύπρο με εντολή να ξεδοντιάσει τους αγωνιζόμενους Κυπρίους και να πάψει η ΕΟΚΑ να δημιουργεί προβλήματα στους Άγγλους. Άλλος ομιλητής έπρεπε να είναι τουλάχιστον ταλαντούχος λυρικός ποιητής, για να περιγράψει «την ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του», κατά δήλωση του ίδιου στη Βουλή, όταν υπέγραψε τις συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης που έφεραν τους Τούρκους στην Κύπρο έπειτα από 2 αιώνες. Με τις οποίες προσδοκούν να τη καταβροχθίσουν ολόκληρη.

Και τι να προσθέσει ομιλών άλλος… αγιογράφος του, όταν ο ίδιος ομολόγησε ότι «μάτωσε η ψυχή του για να φτάσει εκεί που έφτασε…».

Μνήμων