Οι αργυραμοιβοί του αίματος

Απετέλεσε γι’ αυτούς μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, προβάλλοντας το γεγονός ότι εκείνος «μας έβαλε στην Ευρώπη», να δικαιολογήσουν τη σημερινή γερμανική ευρωπαϊκή κατοχή στην πατρίδα μας. Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης δεν συγκίνησαν κανένα πολίτη με το τέχνασμά τους, αφού η «ευρωπαϊκή ιδέα» δεν γοητεύει πλέον κανέναν. Αμφιβάλλω εάν θα γοήτευε η σημερινή εικόνα της Ευρώπης και τον ίδιο τον υπερήφανο Ντε Γκολ ή και τον Μιτεράν, να βλέπουν την πατρίδα τους υπό την ηγεμονία της Μέρκελ. Αλλά οι τρεις της συγκυβέρνησης απέφυγαν να μνημονεύσουν ότι ο Καραμανλής, όταν οι «σύμμαχοί» μας μας πρόδωσαν το 1974 στο θέμα της εισβολής στην Κύπρο χάριν των Τούρκων, δεν εδίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, έστω και προσωρινά. Εάν είχαν σθένος οι σημερινοί κυβερνώντες, θα όφειλαν να τολμήσουν αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Θα καταθέσω όμως και μια προσωπική μαρτυρία: Κάποτε, κουβεντιάζοντας με τον Καραμανλή γύρω από τα αίτια που οδήγησαν στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, μου είπε ότι ένας λόγος που επεδίωξε την ένταξή μας στην Κοινότητα ήταν ότι δι’ αυτού του τρόπου θα απομάκρυνε για πάντα το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης. Τι πλάνη! Δεν φανταζόταν βεβαίως ο Καραμανλής εκείνη τη στιγμή ότι ο Γ’ (οικονομικός αυτή τη φορά) Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μεθοδευτεί και εκείνος αθέλητα μας έβαλε σε μια γερμανική δικτατορία, μπροστά στην οποία κάθε άλλη ολοκληρωτική και αυταρχική διακυβέρνηση ωχριά… Ασφαλώς, τόσο ο Καραμανλής όσο και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, άλλη Ευρώπη ονειρεύονταν. Η Γερμανία προβάλλει στον κόσμο πάλι το χειρότερο πρόσωπό της, ώστε η ανάμνηση του Γκαίτε και του Σίλερ μοιάζει σαν εξόριστη από αυτήν τη χώρα. Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία, η οντότητα και η αποστολή της Ευρώπης παραμορφώθηκαν τραγικά. Ο Σεν Ζιστ έλεγε: «Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια την Ευρώπη». Σήμερα, η δυστυχία είναι η «καινούργια ιδέα» στον ίδιο χώρο. Και κάτι ακόμη χειρότερο: Η ηθική, που έδινε πνοή άλλοτε, σήμερα χάθηκε. Ο κυνισμός της «τρόικας» έγινε πυξίδα για την κατοχική μας συγκυβέρνηση. Θα μιλήσουμε στη συνέχεια γι’ αυτό. Προηγουμένως, αξίζει να διατυπώσουμε έναν ιστορικό προβληματισμό: Ειδικά σήμερα, η τιμητική αναφορά στον Καραμανλή για τον ρόλο του στην ευρωπαϊκή ένταξή μας, δεν προκαλεί συγκίνηση στις μάζες. Ίσως στη συγκεκριμένη κατάσταση, στην κατοχή που βιώνουμε, περισσότερο θα προκαλούσε αίσθηση η αναφορά σε παλαιούς πολιτικούς, σαν τον Πασαλίδη, τον Τσιριμώκο, τον Ηλιόπουλο, τον Ηλιού, τον Κιτσίκη κ.ά., που σε χρόνο ανύποπτο προειδοποίησαν για τις συνέπειες που θα είχε για την οικονομία της Ελλάδας η ένταξή της σ’ αυτό το πολιτικό και οικονομικό γκέτο, όπου τώρα ανεμίζει η σημαία του Δ’ Ράιχ. Αυτά, όμως, ανήκουν στην Ιστορία. Ας επιστρέψουμε στον κυνισμό της «τρόικας», που τον έκαναν πυξίδα οι κυβερνώντες.

Ο Ράιχενμπαχ και ο Τόμσεν, ως εκπρόσωποι των «στρατευμάτων κατοχής», έρχονται και δίνουν διαταγές, ζητούν από τη γερμανόδουλη κυβέρνησή μας ονομαστικό κατάλογο 7.000 υπαλλήλων από το Δημόσιο, τους οποίους θα χαρακτηρίσουν συλλήβδην ως «επιόρκους», για να τους στείλουν στο οικονομικό εκτελεστικό απόσπασμα. Και ο «δοτός» υπουργός Στουρνάρας σπεύδει να ικανοποιήσει τις εντολές. Προχωρεί, μάλιστα, σε νέα χαράτσια, παίρνει τα σπίτια των πολιτών, απειλεί όσους δεν έχουν πια τη δυνατότητα να πληρώσουν ούτε 100 ευρώ, ότι θα τους στείλει στην οικονομική γκιλοτίνα κι έχει μεταβληθεί σε σύγχρονο Σιμάνα. Είναι ο άνθρωπος που έφερε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους σε πρωτοφανή εξαθλίωση. Καταπέλτης ήταν εναντίον του ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Νότης Μαριάς και τότε ο οικονομικός δερβέναγας έχασε την ψυχραιμία του και αποκάλεσε όσους τον επικρίνουν ως… τυχάρπαστους! Ώστε «τυχάρπαστοι» είμαστε εμείς όλοι! Δεν πήγε, όμως, ο οικονομικά εύρωστος υπουργός μας την Τσικνοπέμπτη στη Βαρβάκειο Αγορά, να δει μέσα στη βροχή, την ατελείωτη εκείνη ουρά των εξαθλιωμένων και πεινασμένων… «τυχάρπαστων», που περίμεναν να πάρουν λίγο κρέας, που προσέφεραν δωρεάν οι κρεοπώλες. Σκηνές που θύμιζαν τον χειμώνα του 1941. Αυτήν την «ανάπτυξη» μας έφεραν εκείνοι που υπέγραψαν τα Μνημόνια της ντροπής κι έχουν το θράσος ακόμα να ισχυρίζονται ότι αυτοί θα μας σώσουν και ότι τώρα -δήθεν- αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση! Είναι οι «αργυραμοιβοί του αίματος», αυτοί που, χάριν του… «ευρωπαϊκού ιδεώδους», οδήγησαν και οδηγούν απελπισμένους πολίτες στην αυτοκτονία, πέταξαν στους δρόμους τους άλλοτε νοικοκυραίους και τώρα παρίες. Την ώρα, λοιπόν, που οι πολίτες δεν έχουν να φάνε κι αδυνατούν να πληρώσουν τα παρανοϊκά χαράτσια, οι κατακτητές με τους ντόπιους συνεργάτες τους πανηγυρίζουν. Διαβάζω στην εφημερίδα «Δημοκρατία», ότι την Τρίτη 5 Μαρτίου ο επιτετραμμένος της Μέρκελ, ο πολύς χερ Ράιχενμπαχ, το… γλέντησε σε μπιστρό στην οδό Λουκιανού, λόγω των γενεθλίων του. Καλεσμένοι του μνημονιακοί θιασώτες, υπουργοί και μη, ένας πρώην πρωθυπουργός, που γεύτηκαν ακριβά εδέσματα και τσούγκρισαν τα ποτήρια με τη σαμπάνια και το κρασί, για την μακροημέρευση του δυνάστη. Παρών και ο έτερος «εκτελεστής» των δεινοπαθούντων συμπολιτών μας, ο Πολ Τόμσεν. Πάλι καλά, που οι δυνάμεις κατοχής δεν διέταξαν και… σημαιοστολισμό γι’ αυτήν την επέτειο. Κι ύστερα ο κ. Στουρνάρας διατυπώνει τον καημό του στη γερμανική εφημερίδα «Μπίλντ», ότι δεν μπορεί να κυκλοφορήσει χωρίς δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στους δρόμους, ούτε μπορεί να κάνει… σπορ, διότι φοβάται την οργή του κόσμου. Σαν το πιο μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα χαρακτηρίζει ο διεθνής Τύπος τον κ. Στουρνάρα. Και δεν έχει άδικο. Ακόμα κι όταν δώσει ο Θεός να απαλλαγούμε από τις «υπηρεσίες» του υπουργού Οικονομικής Εξαθλιώσεως, θα τον κυνηγούν οι ερινύες και οι κατάρες εκείνων που κατέστρεψε. Συνιστώ σε όλους να διαβάσουν το βιβλίο του αξέχαστου Δημήτρη Ψαθά «Χειμώνας του ’41». Οι ομοιότητες με τη σημερινή κατοχή είναι απίστευτες. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό του ζόφου, οι κυβερνώντες πανηγύριζαν για το ότι η μαντάμ Μέρκελ φωτογραφήθηκε στο ελληνικό τουριστικό περίπτερο μιας έκθεσης στην πατρίδα της, ώστε να ενθαρρύνει τους συμπατριώτες της να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα. Την ευχαριστούμε! Αλλά και ο μακαρίτης Γκέμπελς, όταν είχε έλθει προπολεμικά στην Ελλάδα, φωτογραφήθηκε όχι απλώς σε κανένα περίπτερο, αλλά επάνω στην Ακρόπολη. Και σύντομα ήλθαν οι Γερμανοί, όχι όμως σαν τουρίστες. Σήμερα, τα «στρατεύματα κατοχής» προηγήθηκαν των τουριστών. Πέραν όλων των άλλων, οι κατακτητές, μέσω των οργανέτων τους, εξαθλιώνουν τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων, για να διαλύσουν ουσιαστικά τον Στρατό. Το μέλλον των ελλήνων πολιτών θα είναι να μεταβληθούν σε υπηρετικό προσωπικό των αποικιοκρατών. Βλέποντας στην τηλεόραση την κηδεία του «κομαντάτε» της Βενεζουέλας, του προστάτη των φτωχών Ούγκο Τσάβες (ο θάνατος του οποίου είναι αρκετά περίεργος) ήλθαν στη μνήμη μου τα λόγια του αγαπημένου του Σιμόν Μπολιβάρ: «Οι ΗΠΑ φαίνεται πως είναι προορισμένες από τη Θεία Πρόνοια να βυθίζουν τον κόσμο στην αθλιότητα και τη μιζέρια, εν ονόματι της ελευθερίας»… Όχι μόνον οι ΗΠΑ, αλλά και η Γερμανία.

Η σημαία της γερμανικής ευρωπαϊκής ένωσης ανεμίζει τώρα πάνω από τις χώρες του Νότου, σαν δαμόκλειος σπάθη. Χτίζουν το «γερμανικό όνειρο» και οραματίζονται να το κάνουν «όνειρο»-εφιάλτη όλων των κρατών. Θέλουν να κάνουν, κατά το δικό τους πρότυπο, τους λαούς «τέλειους» ή να τους… αποτελειώσουν… Ο Κοσμάς Πολίτης (ο συγγραφέας της «Ερόικα», του «Λεμονοδάσους» και τόσων άλλων έργων) έλεγε: «Καταφέρανε να έχω στην πατρίδα μου το αίσθημα του ραγιά». Την ίδια πικρή γεύση είχαν και τα λόγια του Βάρναλη: «Είμαστε ξένοι στον τόπο μας». Έτσι μας κατάντησαν τα Μνημόνια που υπέγραψαν οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης. Μα, τι χειρότερο μπορούμε να πάθουμε, αν φύγουμε από την Ευρωζώνη και επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα; Εμείς θα ανασάνουμε, αλλά θίγεται η συνοχή της Ευρωζώνης. Γι’ αυτό μας κρατούν αιχμαλώτους στο δικό τους γκέτο. Τώρα οι τρεις της συγκυβέρνησης επεχείρησαν να αποκτήσουν «άλλοθι» για την ανεκδιήγητη πολιτική τους, κάτω από τη σκέπη του Ιδρύματος Καραμανλή. Διότι οι ομιλίες και των τριών εκεί αποσκοπούσαν. Μάταιος ο κόπος τους. Κι επειδή έκαναν κατάχρηση λιβανωτών, για ιδιοτελείς λόγους, προς τον αείμνηστο Πρόεδρο, να τους θυμίσω καλύτερα τι έλεγε ο Κων. Καραμανλής, το οποίο λησμονούν: «Αν είμεθα οπαδοί της ελευθέρας οικονομίας, είμεθα μόνον γιατί πιστεύουμε ότι μέσα στα πλαίσιά της μπορεί ταχύτερα και ανετώτερα να ικανοποιηθούν τα κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα των εργαζομένων της υπαίθρου και των πόλεων» (Πάτρα 10-11-1974). Αλλά ακριβώς αυτά τα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα των εργαζομένων διέλυσαν οι μνημονιακοί κυβερνήτες. Κι επειδή Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης πονηρά επαναλαμβάνουν τα περί εθνικής ενότητας, να τους υπενθυμίσω πάλι τα λόγια του Καραμανλή:

«Όλοι ομιλούμε περί εθνικής ενότητος. Και ομιλούμε τόσο πολύ γι’ αυτήν, ώστε σαν λέξη να την έχουμε κάνει πληθωρική και να μη συγκινεί πλέον κανένα» (Μεσολόγγι 1-5-1983). Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό του μνημονιακού παραλογισμού, είχαμε και το οπερετικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Ευάγγελος Βενιζέλος, διαπιστώνοντας ότι το κόμμα του έχει τελείως «ξεφουσκώσει», ικέτευσε το έτερον πολιτικό πτώμα της ΔΗΜΑΡ, να ζωντανέψουν παρέα μια «Κεντροαριστερά». Ο χρόνος κατά τον οποίον διετυπώθη η πρότασις ήταν ο κατάλληλος, αφού διανύουμε την περίοδο του Καρναβαλιού. Το ΠΑΣΟΚ θα μεταμφιεσθεί σε «Κέντρον» και η ΔΗΜΑΡ σε «Αριστερά». Σίγουρα αποτυχημένη μασκαράτα. Όμως, όπως στα χορευτικά μπαλ μασκέ της παλιάς εποχής, ο λαός θα τους πει, παρά τις μάσκες που φορούν: «Σας γνωρίσαμε…». Ο Τσάπλιν, ο μεγάλος εκείνος γελωτοποιός, στην αυτοβιογραφία του ανιστορούσε πώς δημιούργησε τον τύπο που τον δόξασε. Ο παραγωγός του, ο Μακ Σένετ, του είπε να φορέσει κάτι και να κάνει μερικά αστεία, μπροστά στον φακό. Κι εκείνος άρπαξε ό,τι βρήκε μπροστά του στο καμαρίνι κι έφτιαξε το αλλοπρόσαλλο κοστούμι του. Ένα τέτοιο αλλοπρόσαλλο κοστούμι «σοσιαλδημοκράτη» φορά ο κ. Βενιζέλος και αντίστοιχα «αριστερού» ο κ. Κουβέλης. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι για γέλια…