Μήπως είμαστε ήδη εκτός ευρώ και ηλιθίως υποδυόμαστε τους άνετους;
Μέχρι τώρα κανείς ή σχεδόν κανείς δεν το έλεγε δυνατά. Και όποιος το τολμούσε, ταυτιζόταν αμέσως από τις καθεστωτικές δυνάμεις με εχθρό της προόδου, της Ευρώπης και της ανάπτυξης. Για το ευρώ λέμε, που αναδείχθηκε σε είδος ιερού προσκυνήματος για αυτούς που εγκαίρως ο Ζουράρις ονόμασε ευρωλιγούρηδες, ή έστω για τους αφελείς που πίστεψαν ότι ένα μέσο εύκολης συναλλαγής και οικονομικής συνεννόησης μπορεί να αναχθεί σε μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα και να οδηγήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Χρειάστηκε να αποκαλυφθεί η γερμανική χυδαιότητα της επαγγελματικής νεοφιλελεύθερης κερδοσκοπίας σε βάρος όλων όσοι δεν μπορούσαν να αντέξουν το σκληρό ευρώ, χρειάστηκε η ουσιαστική χρεοκοπία χωρών όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και αργότερα η Ισπανία και η Ιταλία για να καταλάβουν πρώτα οι λαοί αυτών των χωρών και μετά όλοι οι άλλοι, ότι το ευρώ εξελίχθηκε σε εφιάλτη και γερμανικό υπερόπλο.
Όπως ακριβώς η Γερμανία δέκα μόλις χρόνια μετά την ισοπέδωσή της από τους συμμάχους (1944-45) όχι μόνο συνήλθε αλλά άρχισε να κάνει εισαγωγή ξένων εργατών/μεταναστών για να στελεχώσουν τα εργοστάσιά της, έτσι και τώρα χρησιμοποίησε την τεράστια ευρωπαϊκή αμηχανία σχετικά με το τι κάνουμε με (και μετά) την ΟΝΕ (Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση) και έθεσε οικονομίες χωρών υπό την εξάρτηση ανώνυμων κεφαλαίων και δυνάμεων που η ίδια ελέγχει. Οι άλλοι ήταν αμήχανοι, η Γερμανία ήξερε τι να κάνει.
Ήξερε και τι θέλει. Οι άλλοι απλώς είχαν μια γραφικορομαντική χαρά για την απόκτηση κοινού νομίσματος, θεωρώντας το ως πρώτο (ή ως ένα ακόμα!) αποφασιστικό βήμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Κι όλ’ αυτά την ώρα που δεν υπήρχε καμιά ενοποιητική δύναμη στην Ευρώπη, ούτε καν τα κοινά ενδιαφέροντα των 6 χωρών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) που δημιούργησαν το 1951 την ΕΚΑΧ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα). Χρειάστηκε να έλθουν οι μειώσεις, οι στερήσεις, οι επιθέσεις των κυβερνήσεων στα εισοδήματα των ανθρώπων από το 2009 και μετά, για να εντοπιστεί η ευθύνη του ακριβού και σκληρού γερμανικού ευρώ για το σημερινό χάλι. Αλλά και πάλι, λίγοι μιλούσαν κατά του ευρώ, είτε από φόβο είτε από δική τους πίστη ότι έτσι πρέπει να προχωρήσει η Ευρώπη, ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει. Ο άνθρωπος που επελέγη από το 25% των ιταλών ψηφοφόρων ως λύση εξόδου από την κρίση, ο μη πολιτικός αλλά βαθιά πολιτικοποιημένος ηθοποιός και ακτιβιστής Μπέπε Γκρίλλο είπε επιτέλους αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. «Η Ιταλία είναι ήδη de facto εκτός ευρώ» δηλώνει σε συνέντευξή του (13 Μαρτίου 2013) στη γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt». Παράλληλα, προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο διαδίκτυο, προκειμένου να αποφασιστεί το μέλλον της Ιταλίας στην Ευρωζώνη. Τι πιστεύει ότι θα γίνει; Μα αυτό που λέει κάθε έντιμος αναλυτής για το νταβατζιλίκι που ασκούν η Γερμανία με τους δορυφόρους της:
«Οι βορειοευρωπαϊκές χώρες θα κρατήσουν την Ιταλία μόνο μέχρι να πάρουν πίσω τις επενδύσεις των τραπεζών τους σε ιταλικά ομόλογα. Έπειτα, θα μας πετάξουν σαν καυτή πατάτα» ή σαν στυμμένη λεμονόκουπα, όπως θα λέγαμε ελληνικά. Θέτει και το απλό αλλά εύλογο ερώτημα: «Γιατί πλούτισε μόνο η Γερμανία;». Όσο για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης, το βλέπει μάλλον σκοτεινό, αφού αυτή «δεν διαθέτει κοινή πολιτική ούτε για την πληροφόρηση ούτε για τη φορολογία ούτε για τη μετανάστευση». Η πατρίδα του; «Η Ιταλία δεν πρόκειται να γνωρίσει ανάπτυξη μέσα στα επόμενα πέντε έως δέκα χρόνια». Και λέμε εμείς ταπεινά: Αν δεν πρόκειται να γνωρίσει ανάπτυξη η ισχυρή βιομηχανικά και με σημαντικό ρόλο οικονομικά Ιταλία, τι άραγε πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα; Για τον ηττημένο των εκλογών Μάριο Μόντι, τον εκλεκτό όλων των μηχανισμών της Ευρώπης, λέει ότι πρόκειται «για δικηγόρο που κάνει αναγγελία πτώχευσης στο όνομα των τραπεζών», καθώς, «αντί να περιορίσει τους πλούσιους και το κράτος, επιβάλλει υψηλούς φόρους στους πολίτες».
Να που άρχισε να γίνεται κουβέντα για την ενοχή του ευρώ, για την ταυτότητα και τον ρόλο του κοινού νομίσματος. Καιρός είναι να αναπτυχθεί και εδώ, πριν να είναι πολύ αργά και βρεθούμε έξω από αυτό, χωρίς μάλιστα εναλλακτικό σχέδιο Β…